Reklama

Wigilia w motelu „Chicago star”

Niedziela w Chicago 51/2003

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Jeżeli zdarzy się Wam kiedyś odwiedzić motel „Chicago star” poproście gospodarza, by opowiedział historię, jaka zdarzyła się tam w noc wigilijną wiele lat temu. Historia jest prawdziwa, zaręczam, ale właściciel jest człowiekiem humorzastym, więc gdyby przypadkiem nie miał nastroju - to posłuchajcie...
Zima była wtedy wyjątkowo ostra, w telewizji mówiono nawet, że na Florydzie emeryci nosili wełniane skarpety. U nas całymi dniami padał śnieg, by o zmierzchu niepostrzeżenie zamienić się w piekielną zamieć. Na highwayu podmuchy wiatru wytrzymywały jedynie potężne terenówki i tiry. Słupki rtęci raptownie leciały w dół, niektóre dzielnice wyglądały jak ciągnące się po horyzont pola krągłych ośnieżonych pagórków, a centra handlowe poznawało się jedynie po wystających z hałd śniegu neonach. Tamtej nocy powiało jeszcze mocniej, władze zaapelowały, by dzieci i starsi zostali w apartamentach, a ludzie, którzy wyruszyli w podróż, niech znajdą bezpieczną przystań.
Wielu trafiło wtedy do motelu „Chicago star”. Wcześniej ich nowoczesne samochody skapitulowały przed mrozem i zaspami, lądując w przydrożnych rowach. Brnęli więc w śniegu po kolana i przy zawodzeniu północnego wiatru do miejsca, które wydawało im się ciepłą i bezpieczną ziemią obiecaną.
Właściciel motelu nie posiadał się z radości. Hotel stał bowiem na uboczu, za dala od autostrad, tras szybkiego ruchu, czy węzłów komunikacyjnych. Banki stawały się coraz mniej cierpliwe, a klienci coraz rzadsi. Tej nocy miało być inaczej. Cały hol zapełniali podróżni i ich bagaże. Zdenerwowani, źli, wytrąceni ze zwykłego rytmu spraw dopytywali się nerwowo o wolne pokoje, oferowali podwójne, potrójne stawki za przyzwoite, jak mawiali, łóżko w pokoju ze sprawnym kaloryferem. Gdzieś tam w Ameryce czekały na nich: rodzina, znajomi, przyjaciele, choinki ze stosami prezentów, suto zastawione stoły i kolędy z kompaktu. Zamieć stanęła na drodze wielowiekowej tradycji, więc nie byli zachwyceni zmianą planów.
Właściwie nikt nie pamiętał jak i skąd pojawiła się tamta para. Dwoje ludzi znikąd. On - wysoki, szczupły, w ciuchach z secendhaendu, ona - niewielka drobna, kryjąca wielkie oczy za woalem wełnianego szala. Gospodarz nie chciał z nimi rozmawiać. Na pierwszy rzut oka widać było, że to emigranci z jakiegoś dziwnego, dalekiego kraju, o trudnej do zapamiętania nazwie. Tłumaczył się brakiem miejsc, choć na górze stały wolne dwa najlepsze pokoje, czekające na odpowiednich klientów.
- Słuchajcie, przykro mi, ale musicie jechać dalej.
- Nie możemy - tłumaczył mężczyzna. - Rozładował się akumulator w samochodzie, a żona źle się czuje...
Gospodarz nie był człowiekiem podłym, a przynajmniej tak o sobie sądził, teraz musiał jednak być twardy, musiał dobrze skalkulować zysk, co oznaczało - zero współczucia. Biznes is biznes...
- Okey - mruknął - mam taki składzik na narzędzia na tyłach. Nic wielkiego, ale nie wieje i kosztuje parę groszy...
Gdy kiwnęli głowami na znak zgody, wygrzebał z szuflady klucze, skasował cash, wskazał kierunek i niemal wypchnął ich za drzwi. Na jeden moment w gwarnym holu zrobiło się ciszej. Sporo osób obserwowało scenę, nikt jednak nie zareagował, a po chwili gwar i śmiech znów wypełniły lokal.
- Świat jest pełen dobrych okazji - właściciel uśmiechnął się chowając dolary do kieszeni i dziwiąc się własnemu szczęściu.
- Przez rok nie utargowałem tyle co dziś, nie uwierzysz, ale mamy gości nawet w szopie - rzucił w locie żonie biegającej z tacą między stolikami. Kuchnia pracowała pełną parą.
- To tak jak w Biblii - roześmiała się. Nie zrozumiał, więc dodała nerowowo: - No, że nie było dla nich miejsca w gospodzie - wyjaśniła. - Oj, i ktoś odnajął im szopę, rozumiesz?
- Aha. A to nie była grota?
Z radia płynęły piosenki o białym Bożym Narodzeniu, o wracaniu do domu, by pojednać się z bliskimi, o św. Mikołaju, saniach i reniferze z czerwonym nosem. Nikt nie śpiewał, z jakiego powodu całe to zamieszanie.
Dziwna to była noc. Przy jednym stole zasiedli wierzący i niewierzący, biznesmeni i drobni ciułacze, demokraci i republikanie, ekskomunisci i ekssolidarnościowcy, optymiści i rozczarowani. Maluchy licytowały się na gwiazdkowe prezenty, dorośli wiedli przerywane nerwowym śmiechem rozmowy o życiu, przeznaczeniu i planach na najbliższe wakacje. Nikt nie pomyślał o tych dwojgu ze składziku na tyłach motelu, tak jak zazwyczaj nie myśli się o ludziach wyrzuconych poza nawias. W pewnej chwili w rogu sali wybuchła nagła sprzeczka.
- Nonsens, jakie UFO?! - wykrzykiwał starszy pan o wyglądzie profesora. - Przecież to kometa, albo kawałek meteorytu, który po wejściu w naszą...
- Ludzie, chodźcie szybko. Chcecie zobaczyć UFO? - wołał rozradowany sąsiad.
- Proszę pana, ja się na tym znam. Jak mówię, że kometa, to kometa - upierał się profesor.
- Latający spodek bez dwóch zdań! - sąsiad stukał palcem w zamarzająca szybę.
Ludzie tłoczyli się przed oknem chcąc wypatrzyć w zamieci niezwykłe zjawisko.
- Jest, jest - wykrzyknęła nagle młoda kobieta. - Prawdziwa spadająca gwiazda!!!
- Patrycjo, jak pomyślisz teraz życzenie to z pewnością się spełni - pouczała babcia kilkuletnią dziewczynkę.
- Chcę być sławna, jak Britney Spears! - odpaliła rezolutnie mała.
- Zawsze interesował mnie pewien problem natury etycznej - tłumaczył profesor właścicielowi. - Jak współczesny człowiek zareagowałby na widok gwiazdy betlejemskiej, na fakt wcielenia się Boga w istotę ludzką? Mamy wiedzę, technikę, możliwości rozwoju, ale czy mamy intuicję dotyczącą metafizyki?
- Zupełnie niezwykłe zjawisko - dziwił się gospodarz wpatrzony w niebo. - Nie, nie mam zdania, w ogóle nie wiem o czym mówisz...
O świcie śnieg przestał sypać. Mroź jakby zelżał, w powietrzu jasne światło wyostrzyło perspektywę. Wstał piękny poranek Bożego Narodzenia, a pejzaż wokół motelu przypominał świąteczną pocztówkę. Gospodarz, zbrojny w łopatę, odśnieżał podjazd, gdy za winkla wytoczył się sapiąc i prychając stary model forda. Szła ku niemu kobieta, drobna, krucha, otulona wełnianym szalem. Dopiero teraz właściciel zobaczył, że była w zaawansowanej ciąży.
- Dziecko... - szepnął oniemiały. - Dziecko... Przecież mogło się tutaj, w szopie.., o mój Boże...
Buchający parą ford wytoczył się na zaśnieżoną drogę. I odjechał.
Wielu twierdzi, że stary zaczął wtedy płakać. Inni mówili, że biegiem wrócił do motelu i zamknął się na długie godziny w biurze. Kto dziś dojdzie prawdy? Jednak jeżeli będziecie kiedyś przejazdem w motelu „Chicago star” zapytajcie o tamtą noc, może wam się poszczęści. Jeśli nie - wiecie jak było...

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2003-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Siekiera w dłoni księdza - mordercy. Zgorszenie przebaczeniem?

2025-07-26 22:29

[ TEMATY ]

Milena Kindziuk

dr Milena Kindziuk

Red.

Milena Kindziuk

Milena Kindziuk

To nie jest zbrodnia, jakich wiele. Kolejna odnotowana w kronikach kryminalnych, popełniona nocą w ustronnym miejscu. To jest rana, która rozrywa serce Kościoła. Bo sprawcą jest kapłan.

Pęka mi serce, gdy o tym piszę. Pęka też obraz Kościoła w oczach wielu. Pęka zaufanie. Pęka nadzieja. Bo fakt pozostaje faktem: ksiądz zamordował człowieka. Ze szczególnym okrucieństwem.
CZYTAJ DALEJ

Bezimienne mogiły

Niedziela warszawska 44/2012, str. 2-3

[ TEMATY ]

Wszystkich Świętych

Artur Stelmasiak

Socjalne mogiły na Cmentarzu Komunalnym Południowym

Socjalne mogiły na Cmentarzu Komunalnym Południowym

Ciała bezdomnych często chowane są w anonimowych grobach. Zmienić to postanowiła Warszawska Fundacja Kapucyńska. To pierwszy taki pomysł w kraju

Choć każdy z nas po śmierci może liczyć na takie same mieszkanie w Domu Ojca, to na ziemi panują inne zasady. Widać to doskonale na cmentarzu południowym w Antoninie, gdzie są całe kwatery, w których nie ma kamiennych pomników. Dominują skromne ziemne groby z próchniejącymi drewnianymi krzyżami. Wiele z nich zamiast imienia i nazwiska ma na tabliczce napisaną jedynie datę śmierci, numer identyfikacyjny oraz dwie litery N.N. - O tym, że przybywa takich bezimiennych mogił dowiedziałem się od przyjaciół. Wówczas postanowiliśmy rozpocząć akcję rozdawania bezdomnym nieśmiertelników, czyli blaszek podobnych do tych, które noszą wojskowi. Na każdej z nich wygrawerowane jest imię i nazwisko właściciela - mówi kapucyn br. Piotr Wardawy, inicjator akcji nieśmiertelników wśród bezdomnych. O skuteczność tej akcji przekonamy się w przyszłości. Jednak pierwsze skutki już poznaliśmy, gdy jeden z kapucyńskich „nieśmiertelnych” zmarł na Dworcu Centralnym. - Dzięki metalowym blachom na szyi policja wiedziała, jak on się nazywa oraz skontaktowali się klasztorem kapucynów przy Miodowej. Tu bowiem był jego jedyny dom - mówi Anna Niepiekło z Fundacji Kapucyńskiej. Kapucyni zorganizowali zmarłemu pogrzeb z udziałem braci, wolontariuszy oraz innych bezdomnych. Msza św. z trumną została odprawiona na Miodowej, a później pochowano go z imieniem i nazwiskiem na cmentarzu południowym w Antoninie. - Dla całej naszej społeczności była to bardzo wzruszająca uroczystość - podkreśla Niepiekło.
CZYTAJ DALEJ

Na szczycie jadownickiej góry

2025-07-27 19:56

Marek Białka

Na Bocheńcu, na wysokości bezwzględnej, blisko 400 metrów nad poziomem morza, w klimatycznym i zacisznym miejscu, pełnym uroku, zieleni, którego epicentrum stanowi historyczny, z końca XVI w. kościółek pw. św. Anny, odbyły się uroczystości odpustowe ku czci patronki tego miejsca i kościoła.

Mszę świętą koncelebrowaną, pod przewodnictwem ks. Sylwestra Brzeznego, sprawowali nie tylko miejscowi kapłani, ale również księża przebywający w tym czasie na urlopach. Główny celebrans, a zarazem kaznodzieja odpustowy, nawiązał w homilii do wzorowego życia Anny i Joachima - rodziców Matki Bożej, którzy swoją świętością powinni dawać żywy przykład współczesnym rodzinom, zwłaszcza w okresie kryzysów małżeńskich, w których niewątpliwie brakuje słuchania i wzajemnego kompromisu.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję