Jezus w Ewangelii przełamuje zwyczaje kulturowe i dopuszcza kobiety do siebie – podejmuje dialog, buduje relacje, pomaga kobietom, niosąc uzdrowienie i uwolnienie. Pozwala, aby mu towarzyszyły, słuchały Jego nauczania jak pozostali uczniowie, aż wreszcie objawia się jako Zmartwychwstały właśnie kobietom, przekazując im misję apostolską. Zmienia ich życie, a tym samym zmienia status kobiety. Nadaje nową rangę istnieniu kobiet w społeczeństwie.

Z postawy Jezusa płynie pouczenie dla Kościoła, że mężczyzna i kobieta mają taką samą wartość i godność, ale dwie formy istnienia i dwa sposoby funkcjonowania. W całej historii chrześcijaństwa kobiety odgrywały ważną rolę w przekazywaniu wiary w rodzinie, w prowadzeniu wielkich dzieł apostolskich i ośrodków miłosierdzia, w zakładaniu nowych zakonów żeńskich. Przez swoją wrażliwość, troskę i oddanie się Bogu w duchu Ewangelii kobiety wnosiły w życie społeczeństw nowe poglądy i postawy, przyczyniały się do rozwoju kultury i duchowości.

W nauczaniu Kościoła, a szczególnie od czasu Soboru Watykańskiego II, zachodzą znaczne zmiany dotyczące promocji kobiety. Głównie w czasach pontyfikatu Jana Pawła II pojawiła się głęboka refleksja dotycząca paradygmatu kobiecości, teologii rodziny i kształtowania nowej kultury sprzyjającej obecności i zaangażowaniu kobiety w życie Kościoła i przemianę w świecie. Donośny głos świętego Jana Pawła II w pięciu listach skierowanych do kobiet, wzywa wciąż do odpowiedzi na pytanie: Czy rzeczywiście nauczyliśmy się właściwie korzystać z „geniuszu kobiety”?

Duch Święty budzi świadomość i gotowość kobiet, dla których Kościół jest domem.

Duch Święty budzi świadomość i gotowość kobiet, dla których Kościół jest domem, w którym chcą mieć głos i pełnić określone funkcje oraz służyć z całym zaangażowaniem zgodnie z wykształceniem, otrzymanymi darami i talentami. Cieszy to, że powstaje coraz więcej różnego rodzaju działań i inicjatyw o charakterze ewangelizacyjnym, formacyjnym i duszpasterskim podejmowanych przez kobiety dla kobiet. To kobieta jest niezbędna dla prowadzenia formacji kobiet i w przewodzeniu kobietom, jak to zauważa św. Paweł, aby „starsze kobiety pouczały młodsze” (por. Tyt 2,3). Trzeba więc, aby w przestrzeni Kościoła w sposób wszechstronny ujawnił się „geniusz kobiety” i to nie tylko na przykładzie wielkich i znanych kobiet z przeszłości, ale w dzisiejszym Kościele.

Ponieważ odważne, silne, pełne Ducha kobiety, żony i matki, kierujące się racją serca w zaangażowaniu w dzieło nowej ewangelizacji mogą przyczynić się do przemian w dzisiejszym świecie zdominowanym przez technikę czy relatywizm wartości, w którym człowiek niejednokrotnie gubi sens swego istnienia.