Piotr Grzybowski: „Chrońmy dzieci, wspierajmy rodziców”, jak ta inicjatywa trafiła do Sejmu?

Christian Młynarek: W ostatnich kilkunastu miesiącach mieliśmy w Sejmie dwie ustawy określane w mediach jako „Lex Czarnek”. Dotyczyły zarówno zmian w Prawie Oświatowym, jak w kilku innych ustawach, w tym Karcie Nauczyciela. Po zawetowaniu pierwszego projektu rządowego przez Pana Prezydenta, Minister Czarnek zdecydował wnieść projekt jako poselski, z niewielkimi zmianami, który ponownie został zawetowany. Natomiast ustawa, o której mówimy jako projekcie obywatelskim, po raz pierwszy została zasygnalizowana w marcu br. na spotkaniu zorganizowanym przez Panią Marszałek Elżbietę Witek z przedstawicielami organizacji pozarządowych oraz osób zajmujących się edukacją i wychowaniem dzieci.

Rozumiem, że była to inicjatywa Pani Marszałek?

Zorganizowanie spotkania jak najbardziej, ale inicjatywa pod hasłem „chrońmy dzieci, wspierajmy rodziców” powstała zaraz po wetach prezydenckich, z inspiracji różnych stowarzyszeń, fundacji czy instytucji, z których jedna - reprezentowana przez jej szefową - formalnie później ten projekt zgłosiła. Sygnalizowano bardzo mocno potrzebę ochrony dzieci przed seksualizacją, co przerodziło się w konkretne przepisy, które kierunkowo przez Panią Marszałek zostały zaakceptowane zzastrzeżeniem, że będzie to dalej projekt obywatelski. Następnie rozpoczęła się zbiórka podpisów.

Czy długo trwała?

Trzy miesiące, tyle ile wynika z ustawy o wykonywaniu inicjatywy ustawodawczej przez obywateli. Udało się zebrać 250 tys. podpisów, więc odpowiedź obywateli była duża. Tych, którym leży na sercu dobro dzieci, widzą problem i widzą też, że nie udało się to wcześniej w rządowych czy poselskich projektach. Postanowili wziąć sprawy w swoje ręce, przy pełnym poparciu Pani Marszałek, która też umożliwiła nadanie tej inicjatywnie medialnego rozgłosu.

Co zawiera ta ustawa, jakie kluczowe elementy?

Przede wszystkim wzmocnienie roli rodziców, nawet większe niż we wcześniejszych projektach, które większe uprawnienia dawały kuratoriom. Kluczowe jest to, że Rada Rodziców dostaje bardzo mocne uprawnienie, czyli obligatoryjną zgodę na jakąkolwiek działalność organizacji pozarządowej w szkole. Co też koresponduje z Konstytucją, która w Art. 48 pozwala rodzicom na wychowywanie dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami. Mam nadzieję, że zabezpieczy to przed sytuacjami takimi, jak w Warszawie, gdzie Prezydent Trzaskowski zobowiązał się - podpisując tzw. deklarację LGBT Plus - do respektowania standardów WHO w wychowaniu seksualnym dzieci, które dla większości rodziców są nie do zaakceptowania. Przeciwdziałanie seksualizacji dzieci to zatem drugi fundament tej ustawy, która stwarza realne, prawne narzędzia przeciwstawienia się takiej sytuacji. Ustawa wprowadza pojęcie seksualizacji blokując działalność organizacji zajmujących się seksualizacją dzieci i przekazuje konkretne uprawnienia rodzicom

I co dalej z trybem tzw. legislacyjnym?

Pani Marszałek, popierając ten projekt, zdecydowała się szybko nadać mu bieg i ścieżka w Sejmie poszła sprawnie. Wszystkie trzy czytania i praca w Komisji.

Czy były jakieś uwagi ze strony opozycji?

Opozycja od razu próbowała przykleić temu projektowi łatkę „Lex Czarnek 3.0”, co było absurdem, patrząc choćby na objętości treści. Wspólna była jedynie diagnoza i rozumienie problemu: nadmierna seksualizacja dzieci w szkołach oraz przedszkolach i brak narzędzia do sprzeciwienia się temu.

Z Sejmu wyszła i co na to Senat?

Senat postanowił opóźnić prace, mimo, że projekt jest krótki i można było go rozpatrzeć i odesłać przed ostatnim posiedzeniem Sejmu. Przegłosował wniosek o odrzucenie projektu w całości i już pod obrady Sejmu nie trafił, w związku z tym w tej kadencji przyjęcie rozpatrzenie uchwały Senatu nie będzie możliwe. To niestety nie jest odosobnionym przypadkiem, wielokrotnie tematy ważne, pilne były procedowane w maksymalnym terminie 30 dni.

Jaki będzie los tej ustawy?

Jest to skomplikowana sytuacja, która pewnie wróci. Co do zasady obowiązuje zasada dyskontynuacji, która mówi, że projekty które nie zakończyły pełnego biegu legislacyjnego, nie mogą być kontynuowane w następnej kadencji i wszystko zaczyna się od początku. Natomiast od tej zasady jest wyjątek, który przewiduje właśnie ustawa o wykonywaniu inicjatywy ustawodawczej przez obywateli, co wzmacnia projekty obywatelskie. Konkretnie to jest artykuł 4 ustęp 3, który mówi „projekt ustawy, w stosunku do którego postępowanie ustawodawcze nie zostało zakończone w trakcie kadencji Sejmu, w której został wniesiony, jest rozpatrywany przez Sejm następnej kadencji bez potrzeby ponownego wniesienia projektu”. Natomiast jego zastosowanie w kolejnej kadencji będzie obarczone pewnymi zastrzeżeniami, co będzie już sporem typowo prawnym. Ale do tematu wracamy, mam nadzieję.

Panie mecenasie podjął Pan decyzję, że chce zmienić swój gabinet na salę plenarną Sejmu, dlaczego?

To prawda, startuję z ostatniego miejsca warszawskiej listy Prawa i Sprawiedliwości. Kandyduję, bo jednak udział w tworzeniu prawa nie tylko od strony administracyjnej, doradczej, dotyczącej obsługi procesu legislacyjnego, tylko bezpośrednio decyzyjnej wydaje mi się bardzo interesujący, potrzebny i daje pełnię odpowiedzialności za to, co w Sejmie powstaje.

Czym Pan chciał by się zająć w przyszłym sejmie, już jako poseł, czego życzę?

Z racji tego, że mam też doświadczenie samorządowe chciałbym skupić się na wsparciu dla Warszawy. Również w tej kadencji Sejmu rząd Mateusza Morawieckiego zdecydował o przyznaniu 3 miliardów złotych na inwestycje dla Warszawy. Do tego też wymagana jest dobra współpraca, żeby środki były dobrze wykorzystane, współpraca z prezydentem Warszawy, z samorządem warszawskim. Chciałbym, aby te środki faktycznie zostały wykorzystane na inwestycje. Kolejny temat, który widzę, to ustawa umożliwiająca wykup mieszkań komunalnych. Aktualnie władze samorządowe mają dowolność, mogą sprzedawać mieszkania, w których od kilkudziesięciu lat mieszkają lokatorzy lub to blokować. Samorząd warszawski decyduje się tej możliwości warszawiaków pozbawić. Uważam, że jest to temat do przeniesienia na szczebel legislacyjny i ustawowo przyznać mieszkańcom Warszawy, ale też innych miast prawo do wybuchu lokali komunalnych.

Dziękuję z rozmowę.