W pierwszych latach po II wojnie światowej Włoszka Maria Stella założyła w Rzymie Ośrodek „Propagandy Maryjnej” (Propaganda Mariana), którego celem było propagowanie kultu maryjnego, co miało łączyć się z formacją teologiczną i duchową. W 1947 r. pani Stella otworzyła księgarnię z książkami o tematyce mariologicznej. Centrum znajdowało się przy słynnej ulicy via Giulia, dwa kroki od kościoła św. Jana Chrzciciela Florentyńczyków. Pewnego dnia zakonnica, niejaka siostra Emilia, wręczyła Marii Stelli przepisane na maszynie kartki z życiorysem siostry Faustyny i jej mistycznymi objawieniami. Wśród księży, którzy bywali w księgarni, był także polski ksiądz rezydujący w Kolegium Polskim w Rzymie, don Giuseppe, czyli ks. Józef (w zapiskach pani Stelli pojawia się jego nazwisko, Cudinski, choć pisownia nazwiska nie jest pewna).
Pani Maria pokazała mu papiery i poprosiła o informacje dotyczące siostry Faustyny. Ks. Józef, który stał się przyjacielem i współpracownikiem Ośrodka, podjął się przetłumaczenia z języka polskiego materiału o mistyczce. Następnie staraniem Ośrodka opublikowano broszurkę w formie maszynopisu z tekstami spowiednika s. Faustyny, ks. Andrasza. Wokół Ośrodka i pani Stelli utworzyła się pierwsza grupa czcicieli Miłosierdzia Bożego. Pewnego dnia do biblioteki przyszedł franciszkanin, o. Raimondo Padrin, który stał się jednym z najgorętszych propagatorów orędzia Bożego Miłosierdzia. W swojej diecezji Udine, za zgodą biskupa, wydał w 1953 r. dzieło ks. Andrasza: „Miłosierdzie Boże ufamy Tobie!”. Natomiast nakładem wydawnictwa Divina Misericordia Ośrodka „Propaganda Mariana” ukazała się - za zgodą diecezji Portogruaro (1954) i Bari (1956) - książka ks. Sopoćki „Miłosierdzie Boże jedyna nadzieja dla ludzkości”.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
W 1952 r. Maria Stella przesłała Piusowi XII obraz Jezusa Miłosiernego zainspirowany słowami Siostry Faustyny wykonany przez zaprzyjaźnioną z nią malarkę Margheritę Venuti. Otrzymał pozytywną odpowiedź Sekretariatu Stanu z błogosławieństwem Papieża. Dla niej był to sygnał, że może rozpowszechnić ten obrazek wraz modlitwami mistyczki. Natomiast w 1956 r. pani Stella podarowała książkę ks. Sopoćki Piusowi XII z okazji jego osiemdziesiątych urodzin, ponownie spotykając się z pozytywnym odzewem. Następnie również z inicjatywy Ośrodka „Propaganda Mariana” wydano książeczkę ks. Sopoćki zawierającą nowennę, wezwania i Koronkę do Miłosierdzia Bożego oraz pocztówki z wizerunkiem Jezusa.
Reklama
Niestety w 1959 r., nieoczekiwanie, doszło do zdarzenia bardzo bolesnego dla osób utożsamiających się z duchowością Siostry Faustyny - Kongregacja Nauki Wiary postanowiła „zakazać rozpowszechniania obrazów i pism dotyczących kultu Miłosierdzia Bożego w formach proponowanych przez Siostrę Faustynę” dodając, że „zadanie usunięcia wspomnianych obrazów, które mogły już być wystawione do kultu, powierzone jest roztropności biskupów”.
Był to szok dla wiernych należących do „Propagandy Maryjnej”, którzy nie mogli już spotykać się publicznie, chociaż kontynuowali osobistą modlitwę.
Ale siostra Faustyna i jej duchowość były już zbyt dobrze znane, zwłaszcza w Polsce. Kiedy Karol Wojtyła został arcybiskupem krakowskim w 1964 r., osobiście podjął się wyjaśnienia kwestii autentyczności objawień i poprawności kultu Miłosierdzia Bożego. Dlatego podczas Soboru Watykańskiego II Arcybiskup krakowski spotkał się z sekretarzem Świętego Oficjum kard. Ottavianim, który doradził mu rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego siostry Faustyny. Również o zapewnienie nowego, dokładnego tłumaczenia jego Dzienniczka. Kard. Ottaviani wyjaśnił, że nota Kongregacji z 1959 r. nie była przeszkodą w procesie, który mógł się rozpocząć w 1965 r. i został zakończony w 1967 r. W 1968 r. dokumenty zostały przesłane do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych na watykańską fazę procesu. Zakończył się on dopiero w 1992 r., już za pontyfikatu Jana Pawła II, który w następnym roku, 18 kwietnia 1993 r., podczas uroczystej Mszy św. w Bazylice św. Piotra ogłosił siostrę Faustynę błogosławioną. Natomiast jej kanonizacja odbyła się w Roku Świętym 2000, 30 kwietnia. Tymczasem w 1994 r. położony niedaleko Watykanu kościół Santo Spirito in Sassia, na polecenie ówczesnego wikariusza Rzymu kard. Kamila Ruiniego, stał się oficjalnym Ośrodkiem Duchowości Miłosierdzia Bożego. Wystawiono tutaj duży obraz Jezusa Miłosiernego, pobłogosławionego przez Jana Pawła II 23 kwietnia 1995 roku.
Reklama
Przez te wszystkie lata w bazylice św. Jana Chrzciciela Florentyńczyków nigdy nie ustało rozpoczęte w latach 50. XX wieku nabożeństwo do Jezusa Miłosiernego - w tym kościele zawsze byli wierni, którzy słowami św. siostry Faustyny wzywali Bożego Miłosierdzia. W 1987 r. kościół odwiedził Tadeusz Krajewski, polski malarz, który był jednocześnie wiceprezesem Stowarzyszenia Apostolstwa Bożego Miłosierdzia. Otrzymawszy wiadomość, że w tej rzymskiej bazylice od lat obchodzone jest święto Miłosierdzia Bożego, chciał wręczyć proboszczowi ks. Cancianiemu, namalowany przez niego obraz Jezusa Miłosiernego, będący repliką obrazu Adolfa Hyły Dla proboszcza była to zachęta do budowy małej kaplicy. Postanowiono umieścić ikonę we wnęce, na prawo od ołtarza Najświętszego Sakramentu, którą zamknięto artystyczną kratą. Kanonizacja siostry Faustyny stała się dla wielu ludzi bodźcem do odwiedzania i modlenia się przed obrazem Jezusa Miłosiernego w tym kościele.
Z okazji setnej rocznicy powołania w tym kościele parafii (1906 - 2006) jej ówczesny proboszcz ks. Luigi Veturi, postanowił wybudować nową, specjalną kaplicę pod wezwaniem Jezusa Miłosiernego, w której umieszczono Jego obraz, który do tej pory przechowywany był w nawie bocznej. Obraz został umieszczony w artystycznej ramie z brązu, wykonanej przez rzeźbiarza Gino Giannettiego.
Dziś, kiedy przygotowujemy się do świętowania Niedzieli Miłosierdzia Bożego, warto przypomnieć, że we Włoszech kult Miłosierdzia Bożego miał swój początek w rzymskiej bazylice św. Jana Chrzciciela Florentyńczyków.
