Powróćmy do historii, która podpowie nam, że już od połowy XIX wieku w Mariupolu żyje wspólnota rzymskokatolicka. Jej początki sięgają grupy włoskich kupców i żeglarzy, którzy handlowali z Rosją i poprzez miejscowy port sprowadzali na tamtejszy rynek towary z Zachodu. W 1853 roku ówczesny car Mikołaj I wydał zgodę na otwarcie w mieście kościoła katolickiego dla przybyszów z Włoch (wówczas jeszcze zabronione było przyjmowanie katolicyzmu przez Rosjan). Budowę sfinansował ówczesny król Sardynii, a później pierwszy władca zjednoczonych Włoch, Wiktor Emanuel II.

Wybudowana dla Włochów świątynia nosiła wezwanie Wniebowzięcia NMP i istniała w Mariupolu do rewolucji październikowej w 1917 roku, później została zburzona. Trudna historia przyniosła jednak błogosławione owoce i odrodzenie katolickiego życia religijnego nastąpiło zaraz po upadku ZSRR i odzyskaniu przez Ukrainę niepodległości. Pierwsze Msze święte sprawowane były w domach prywatnych, zaś parafię ponownie zarejestrowano w 1996 roku.

Kiedy na początku Trzeciego Tysiąclecia do Mariupola przybyli wspominani już ojcowie paulini, miejscowa parafia przyjęła tym samym wezwanie Matki Bożej Częstochowskiej. W 2009 roku rozpoczęto budowę większej świątyni, mającej docelowo pełnić funkcję sanktuarium.

Dzisiejsza wędrówka przypomina nam, że oryginał ikony Matki Bożej Częstochowskiej pochodzi ze Wschodu, tradycja wczesnochrześcijańska przypisywała autorstwo ikony św. Łukaszowi Ewangeliście. Do dzisiaj ikona Matki Bożej Częstochowskiej otaczana jest czcią w Kościele greckokatolickim oraz w słowiańskich Kościołach prawosławnych.

Zwycięska Pani Jasnogórska, czczona poza granicami Polski: udziel pokoju dniom naszym, wyjednaj zgodę i wzajemną miłość. Niech duch niezgody nas nie zabija, broń nas od wojny, Zdrowaś Maryja!

Podziel się cytatem