Reklama

Niedziela Częstochowska

Bp Przybylski: świętość polega na zdolności do rezygnacji

– Święci to ludzie, którzy odkryli piękno Boga. Kiedy człowiek je odkryje, gotów jest poświęcić wszystko – powiedział bp Andrzej Przybylski w parafii św. Jana z Dukli w Częstochowie prowadzonej przez ojców bernardynów. 8 lipca przewodniczył tam Sumie odpustowej, podczas której udzielił 8 osobom sakramentu bierzmowania.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Na początku liturgii duchowny przypomniał, że „odpust to nie tylko święto patrona parafii, ale czas łaski”. – Wierzymy, że w dniu odpustu Pan Bóg jeszcze szerzej otwiera niebo, żeby nas obdarować swoimi darami. Dzisiaj to niebo jest naprawdę szeroko otwarte, bo Bóg zsyła Ducha Świętego – zauważył.

Wskazując na postać patrona parafii, zwrócił uwagę, że „w niebie oręduje za nami bardzo pobożny człowiek”, o którym św. Jan Paweł II mówił, że nie miał nic innego poza Bogiem. – Niech św. Jan z Dukli wspiera naszą słabość w modlitwie i niech się modli za nami, by w dniu odpustu wszystkie Boże dary zstąpiły na nas, parafię, dekanat, miasto, archidiecezję i cały świat – życzył bp Przybylski.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Maciej Orman/Niedziela

W kazaniu podkreślił, że błędem jest pragnienie posiadania wszystkiego. – Aby coś osiągnąć w życiu, również w życiu duchowym, aby być człowiekiem świętym, trzeba umieć rezygnować. Świętość polega na zdolności do rezygnacji – zaznaczył i dodał, że ta umiejętność uderza w życiu św. Jana z Dukli. – Jako młody chłopak zamieszkał w samotności na pustelni. Żywił się jak najskromniej to było możliwe. Rezygnował z jakichkolwiek uciech i przyjemności. Wszystko ze względu na Boga – zauważył bp Przybylski. Przypomniał, że patron parafii był synem duchowym św. Franciszka.

– Kto mądry rezygnuje z czegoś dobrego, jeśli nie dostanie za to jeszcze większego dobra? – pytał kaznodzieja. – Na tym polega świętość. Święty to ktoś, kto rezygnuje z dóbr doczesnych, bo poznał jeszcze większe dobro, zachwycił się czymś dużo większym – wyjaśnił.

Jak wskazał, św. Jan z Dukli odkrył, że „istnieje jeszcze większa miłość i jeszcze większe piękno, że oprócz najlepszego i najbogatszego życia na ziemi istnieje jeszcze piękniejsze życie – życie w niebie z Bogiem”.

Za św. Grzegorzem Wielkim bp Przybylski powiedział, że ludzi tak bardzo pociąga świat, „bo tak naprawdę nie poznali Boga, Jego piękna i dobroci”. Podkreślił również kłamstwa wmawiane przez diabła, który obwinia Boga o obecność zła i cierpienia i który twierdzi, że Bóg nie chce dla nas dobra. – Bóg jest dobry i chce dawać dobro. Zło istnieje nie dlatego, że On tak chce, ale dlatego, że my, ludzie, nie słuchamy Boga i nie przyjmujemy tego dobra od Niego – tłumaczył.

Reklama

Maciej Orman/Niedziela

Odwołując się do homilii św. Jana Pawła II z Mszy św. kanonizacyjnej bł. Jana z Dukli, kaznodzieja przypomniał słowa papieża, który powiedział o zakonniku, że „Bóg go uwiódł”. – On tak zakochał się w Bogu, że dobra tego świata stały się mało ważne. To nie znaczy, że były złe, ale Bóg był większy. Święci to ludzie, którzy odkryli piękno Boga. Kiedy człowiek je odkryje, gotów jest poświęcić wszystko – kontynuował bp Przybylski.

Mówiąc o grzechach i przestępstwach niektórych duchownych, przestrzegał przed obwinianiem za nie Boga. – On zawsze błogosławi, czyli dobrze mówi. Nie wolno nam powiedzieć, że to się stało przez Boga, wiarę czy Kościół. Nie! To przez grzech i diabła – zaznaczył.

Kaznodzieja apelował do młodych, aby nie zapomnieli o tym, że Bóg daje życie wieczne i przypomniał, że „święty umie zrezygnować z rzeczy mniej ważnych dla najważniejszych”.

– Dzisiaj dostajesz Ducha Świętego – najcenniejszy dar od Boga – zakończył.

Maciej Orman/Niedziela

Po Komunii św. bp Przybylski poświęcił krzyże nowo bierzmowanym, wskazując, że „dla miłości Boga trzeba przekreślić siebie”.

Następnie przed Najświętszym Sakramentem wierni modlili się Litanią do św. Jana z Dukli, a po odśpiewaniu „Te Deum” biskup udzielił błogosławieństwa.

– Wierzę, że dzisiaj na tę wspólnotę spłynęło wiele łask. Wierzę, że Bóg będzie nas prowadził dalej, ale pod warunkiem, że będziemy Go zawsze stawiać na pierwszym miejscu – przyznał o. Emanuel Nowak, proboszcz parafii i gwardian miejscowego klasztoru ojców bernardynów.

Reklama

Maciej Orman/Niedziela

Przedstawicielka bierzmowanej młodzieży dziękowała bp. Przybylskiemu, że stał się „szafarzem Bożych tajemnic”. – Jako wyznawcy, apostołowie i rycerze Chrystusa pragniemy szczególnie pamiętać o codziennej modlitwie, uczestniczeniu we Mszy św. w niedzielę i święta, częstym przystępowaniu do sakramentów i odważnym świadczeniu w naszym środowisku, że Jezus jest Panem naszego życia – deklarowała w imieniu kolegów i koleżanek. Wyraziła również wdzięczność ojcu proboszczowi za przygotowanie ich do przyjęcia sakramentu dojrzałości chrześcijańskiej, a rodzicom i wychowawcom za „miłość, cierpliwość i ciągłą troskę”.

Sumę odpustową koncelebrowali: o. Emanuel Nowak, o. Gerwazy Podworski – wikariusz parafii i klasztoru oraz o. Reginald Małecki – spowiednik i kaznodzieja.

– Bierzmowanie to dla mnie bardzo ważne wydarzenie, ponieważ Duch Święty umocnił mnie w wierze – powiedziała „Niedzieli” Emilia. Dodała również, że proboszcz parafii godnie przygotował młodzież do przyjęcia sakramentu.

– Bierzmowanie będzie dla nich wielkim wsparciem przez całe życie. Duch Święty zawsze będzie ich otaczał i udzielał potrzebnych łask – stwierdziła Julia z parafii Opatrzności Bożej w Częstochowie, która była świadkiem Emilii. Zauważyła również, że w parafii św. Jana z Dukli jest miejsce dla młodych. – Widać scholę, która niewątpliwie zachęca ich do przychodzenia do kościoła – przyznała.

Maciej Orman/Niedziela

W uroczystości uczestniczyli przedstawiciele Wspólnoty Cenacolo, pomagającej m.in. narkomanom i alkoholikom, która będzie prowadziła działalność przy parafii św. Jana z Dukli w Częstochowie.

Po zakończeniu liturgii adorację Najświętszego Sakramentu podjęło Prywatne Stowarzyszenie Wiernych „Pielgrzymi Niepokalanej”, które gromadzi się na tej modlitwie w parafii 8. dnia każdego miesiąca, by wynagradzać za grzechy przeciwko życiu i prosić o jego ochronę.

Reklama

Do odpustu parafia przygotowała się przez udział w nowennie do swojego patrona. W nabożeństwach uczestniczyli również kandydaci do bierzmowania.

W rozmowie z „Niedzielą” o. Emanuel Nowak podkreślił, że św. Jan z Dukli nie jest tylko wzorem do naśladowania dla zakonników, ale „dla wszystkich i to naprawdę w szerokim rozumieniu”. – To był człowiek modlitwy. Dzisiaj tej modlitwy rzeczywiście brakuje i to widać. Modlitwa, pokuta i umartwienie – myślę, że na czasy pandemii to taka czytelna postać – powiedział duchowny.

Proboszcz przyznał, że młodzi parafianie wyjechali za granicę. – Jest tutaj dużo ludzi starszych, samotnych, którzy jakoś sobie radzą. Przychodzą do kościoła, na ile mogą. Cenią sobie to, że mają do niego blisko – zaznaczył.

W parafii działają takie wspólnoty jak: Prywatne Stowarzyszenie Wiernych „Pielgrzymi Niepokalanej”, Franciszkański Zakon Świeckich, Żywy Różaniec, schola i ministranci. Jeden z ojców posługuje jako kapelan w szpitalu i w areszcie.

Parafia szczyci się też relikwiami – dużym fragmentem kości św. Jana z Dukli. W każdy czwartek odbywa się tu nabożeństwo z błogosławieństwem jego relikwiami. Ponadto duszpasterze szerzą kult: Matki Bożej Nieustającej Pomocy, świętych Franciszka, Antoniego z Padwy i Szymona z Lipnicy oraz błogosławionych Władysława z Gielniowa i Anastazego Pankiewicza.

2021-07-08 22:27

Ocena: +2 -2

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Nasz pierwszy święty

Niedziela Ogólnopolska 16/2021, str. VIII

[ TEMATY ]

św. Wojciech

Wikipedia/Obraz malarstwa Zbigniewa Kotyłło

Jest nim św. Wojciech, patron Polski, który został wyniesiony do chwały ołtarzy w niecałe 2 lata po męczeńskiej śmierci.

Wojciech żył w drugiej połowie X stulecia. Był Czechem z pochodzenia, niemniej jednak można o nim powiedzieć, że był obywatelem Europy, którą bardzo dobrze znał, bo wiele po niej podróżował. Był świetnie wykształconym duchownym, choć początkowo miał zostać rycerzem. Jako że pochodził z możnego rodu Sławnikowiców, utrzymywał zażyłe relacje z tzw. wielkimi tego świata – zarówno w kręgach świeckich, jak i kościelnych, również papieskich. Nigdy jednak nie zaniedbywał ludzi gorzej od siebie sytuowanych, troszczył się o nich, o czym świadczą jego biografowie.

CZYTAJ DALEJ

Matka przyszła do swoich dzieci

– Mamy w parafii piękne rodziny. One są naszą radością – powiedział Niedzieli ks. Witold Bil, proboszcz parafii Miłosierdzia Bożego w Kurowie.

Parafia, 21 kwietnia przeżyła Nawiedzenie obrazu Matki Bożej Częstochowskiej.

CZYTAJ DALEJ

Marcin Zieliński: Znam Kościół, który żyje

2024-04-24 07:11

[ TEMATY ]

książka

Marcin Zieliński

Materiał promocyjny

Marcin Zieliński to jeden z liderów grup charyzmatycznych w Polsce. Jego spotkania modlitewne gromadzą dziesiątki tysięcy osób. W rozmowie z Renatą Czerwicką Zieliński dzieli się wizją żywego Kościoła, w którym ważną rolę odgrywają świeccy. Opowiada o młodych ludziach, którzy są gotyowi do działania.

Renata Czerwicka: Dlaczego tak mocno skupiłeś się na modlitwie o uzdrowienie? Nie ma ważniejszych tematów w Kościele?

Marcin Zieliński: Jeśli mam głosić Pana Jezusa, który, jak czytam w Piśmie Świętym, jest taki sam wczoraj i dzisiaj, i zawsze, to muszę Go naśladować. Bo pojawia się pytanie, czemu ludzie szli za Jezusem. I jest prosta odpowiedź w Ewangelii, dwuskładnikowa, że szli za Nim, żeby, po pierwsze, słuchać słowa, bo mówił tak, że dotykało to ludzkich serc i przemieniało ich życie. Mówił tak, że rzeczy się działy, i jestem pewien, że ludzie wracali zupełnie odmienieni nauczaniem Jezusa. A po drugie, chodzili za Nim, żeby znaleźć uzdrowienie z chorób. Więc kiedy myślę dzisiaj o głoszeniu Ewangelii, te dwa czynniki muszą iść w parze.

Wielu ewangelizatorów w ogóle się tym nie zajmuje.

To prawda.

A Zieliński się uparł.

Uparł się, bo przeczytał Ewangelię i w nią wierzy. I uważa, że gdyby się na tym nie skupiał, to by nie był posłuszny Ewangelii. Jezus powiedział, że nie tylko On będzie działał cuda, ale że większe znaki będą czynić ci, którzy pójdą za Nim. Powiedział: „Idźcie i głoście Ewangelię”. I nigdy na tym nie skończył. Wielu kaznodziejów na tym kończy, na „głoście, nauczajcie”, ale Jezus zawsze, kiedy posyłał, mówił: „Róbcie to z mocą”. I w każdej z tych obietnic dodawał: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych” (por. Mt 10, 7–8). Zawsze to mówił.

Przecież inni czytali tę samą Ewangelię, skąd taka różnica w punktach skupienia?

To trzeba innych spytać. Ja jestem bardzo prosty. Mnie nie trzeba było jakiejś wielkiej teologii. Kiedy miałem piętnaście lat i po swoim nawróceniu przeczytałem Ewangelię, od razu stwierdziłem, że skoro Jezus tak powiedział, to trzeba za tym iść. Wiedziałem, że należy to robić, bo przecież przeczytałem o tym w Biblii. No i robiłem. Zacząłem się modlić za chorych, bez efektu na początku, ale po paru latach, po którejś swojej tysięcznej modlitwie nad kimś, kiedy położyłem na kogoś ręce, bo Pan Jezus mówi, żebyśmy kładli ręce na chorych w Jego imię, a oni odzyskają zdrowie, zobaczyłem, jak Pan Bóg uzdrowił w szkole panią woźną z jej problemów z kręgosłupem.

Wiem, że wiele razy o tym mówiłeś, ale opowiedz, jak to było, kiedy pierwszy raz po tylu latach w końcu zobaczyłeś owoce swojego działania.

To było frustrujące chodzić po ulicach i zaczepiać ludzi, zwłaszcza gdy się jest nieśmiałym chłopakiem, bo taki byłem. Wystąpienia publiczne to była najbardziej znienawidzona rzecz w moim życiu. Nie występowałem w szkole, nawet w teatrzykach, mimo że wszyscy występowali. Po tamtym spotkaniu z Panem Jezusem, tym pierwszym prawdziwym, miałem pragnienie, aby wszyscy tego doświadczyli. I otrzymałem odwagę, która nie była moją własną. Przeczytałem w Ewangelii o tym, że mamy głosić i uzdrawiać, więc zacząłem modlić się za chorych wszędzie, gdzie akurat byłem. To nie było tak, że ktoś mnie dokądś zapraszał, bo niby dokąd miał mnie ktoś zaprosić.

Na początku pewnie nikt nie wiedział, że jakiś chłopak chodzi po mieście i modli się za chorych…

Do tego dzieciak. Chodziłem więc po szpitalach i modliłem się, czasami na zakupach, kiedy widziałem, że ktoś kuleje, zaczepiałem go i mówiłem, że wierzę, że Pan Jezus może go uzdrowić, i pytałem, czy mogę się za niego pomodlić. Wiele osób mówiło mi, że to było niesamowite, iż mając te naście lat, robiłem to przez cztery czy nawet pięć lat bez efektu i mimo wszystko nie odpuszczałem. Też mi się dziś wydaje, że to jest dość niezwykłe, ale dla mnie to dowód, że to nie mogło wychodzić tylko ode mnie. Gdyby było ode mnie, dawno bym to zostawił.

FRAGMENT KSIĄŻKI "Znam Kościół, który żyje".

CZYTAJ DALEJ

Reklama

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję