Pro i contra

Kolejny wybryk antychrześcijański

Reklama

Mamy do czynienia z kolejnym obrzydliwym paszkwilem antychrześcijańskim pt. Moralny rozrachunek. Jego autor - żydowski pseudonaukowiec Daniel Jonah Goldhagen poszedł dosłownie "na całość" w szkalowaniu Kościoła katolickiego i generalnie chrześcijaństwa. Jak pisze Szymon Hołownia w polskiej wersji Newsweeku (z 20 października) pt. Skandalista Goldhagen: "Moralny rozrachunek to książka absurdów. Autor twierdzi, że Kościół jest odpowiedzialny za holocaust, a chrześcijaństwo legło u podstaw nazizmu". W dalszym ciągu omówienia książki Goldhagena Hołownia pisze: "Czytając jego (Goldhagena - J.R.N.) książkę, można dojść do wniosku, że zagłada Żydów, jaka dokonała się w Europie ponad pół wieku temu, była po prostu wojną religijną chrześcijaństwa z judaizmem. Była erupcją tego, co pod powierzchnią europejskiej kultury gotowało się od dawna za sprawą chrześcijaństwa, tej - jak autor ją nazywa - religii miłości, która jednocześnie przyjęła za jeden ze swych fundamentów nienawiść do Żydów.
Aby tego dowieść, Goldhagen nie poprzestaje na reprodukowaniu antysemickich średniowiecznych rycin. W poszukiwaniu korzeni zjawiska dociera do źródeł - pierwszych kilkudziesięciu lat po śmierci Chrystusa, gdy narastał antagonizm między uczniami Jezusa a tymi, którzy zostali przy starej wierze. W samej tylko Ewangelii świętego Jana naliczył 130 antysemickich wersetów, a we wszystkich Ewangeliach i w Dziejach Apostolskich - 450 (średnio dwa na stronę). Cytuje nawet zapisane w Ewangeliach słowa Jezusa: O plemię żmijowe!. Komentatorzy Biblii uznawali je dotąd za ostre upomnienie duchowej dwulicowości słuchaczy Chrystusa, ale dla Goldhagena te słowa są smakowitym przykładem chrześcijańskiego antysemityzmu. Skąd wziął się chrześcijański antysemityzm u Jezusa, który był przecież Żydem i nie mógł się go nauczyć od chrześcijan, bo nie miał szansy spotkać nikogo tej wiary, póki sam chrześcijaństwa nie założył - tego Goldhagen już nie wyjaśnia.
W książce znajdujemy zresztą całą gamę absurdów, treściowych i formalnych. Wiele rozdziałów zbudowanych jest w podobny, przypominający afektywne wyładowanie, sposób. Najpierw bardzo ostro zarysowana teza (Kościół, papieże i księża pozwalali Niemcom mordować Żydów, nie robiąc nic, by ich powstrzymać). Następnie - lawina bardzo emocjonalnych retorycznych pytań (Dlaczego Kościół nie współczuł Żydom, którzy ginęli z rąk inspirowanych przez Kościół antysemitów?!), nierzadko zakończona zdaniami natury ogólnej, które przeczą tezie danego rozdziału lub całej książki (Chrześcijanie to ludzie o dobrych sercach. Wielka siła tkwi w tym, że chrześcijaństwo jest religią miłości). (...) Autor pisze: Wysiłki wielu księży i chrześcijan, by ocalić Żydów, były naprawdę heroiczne, ale nie ma żadnych dowodów, że rękę do nich przykładał papież. Po kilkudziesięciu stronach kwestionuje już fakt udzielania pomocy Żydom przez chrześcijan, bo wystawiali im oni fałszywe świadectwa chrztu, a więc pomagali nie Żydom, ale świeżo ochrzczonym katolikom.
Goldhagen jest kiepskim publicystą i kiepskim historykiem. (...) Nawet autorzy nie będący entuzjastami papiestwa, jak niemiecki historyk Guido Knopp, przyznają przecież, że Pius XII rezygnował z antynazistowskich orędzi, przewidując, że skutkiem ich publikacji będą kolejne wywózki Żydów. Cytuje słowa papieża: Być może uroczysty, głośny protest zapewniłby mi pochwałę cywilizowanego świata, ale biednym Żydom przyniósłby z pewnością jeszcze okrutniejsze prześladowanie niż to, które muszą cierpieć teraz. Cytuje też Hitlera: Pius XII to jedyny człowiek, który nigdy nie był mi posłuszny. (...) jeśli chce się uczciwie bronić tezy, że papież milczał podczas Shoah z nienawiści do Żydów, trzeba odpowiedzieć na pytanie, dlaczego w klasztorach, na papieskich uniwersytetach, a nawet w rezydencji w Castel Gandolfo znalazło schronienie ogółem kilkadziesiąt tysięcy z nich? Izraelski dyplomata Pinchas Lapide liczbę swoich rodaków, którym udało się przeżyć dzięki pomocy kościelnych instytucji, szacował na 800 tys.
Goldhagen jest nieobiektywny również wtedy, gdy kreśli mapę współczesnego antysemityzmu. Polskę umieszcza na czele listy. Do czołowych antysemitów zalicza prymasa Glempa (powtarzał stare antysemickie kłamstwa podczas sporu o oświęcimski Karmel), wytyka brak reakcji Kościoła na sprawę Jedwabnego. Wypatruje śladów antysemityzmu w zachowaniach papieża i polskich biskupów".
Nader skrajne są również cele, jakie wytycza autor antychrześcijańskiego paszkwilu. Według S. Hołowni, Goldhagen "stawia Kościołowi za przykład Niemcy. I tak jak Niemcy zakazali Mein Kampf, Kościół winien skrócić Biblię, rozesłać do diecezji okólnik, gdzie powiedziano by, że Jezusa zabili nie Żydzi, ale Rzymianie, i zapewniono, że Żydzi też mają prawo do zbawienia. Stolica Apostolska winna zrezygnować ze statusu podmiotu prawa międzynarodowego. A i odszkodowania byłyby nie od rzeczy, gdyż, jak sugeruje autor, Watykan przechowywał złoto zrabowane Żydom chorwackim, choć - być może - nie tylko im".

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

"Dziwni" dyplomaci

Autor Przeglądu (z 14 października) podpisujący się "Attaché" w kolejnym Notesie dyplomatycznym opisuje dość szczególny casus obecnego dyplomaty, a w latach 1990-98 prezydenta Poznania z ramienia Unii Demokratycznej, a później Unii Wolności - Wojciecha Szczęsnego Kaczmarka. Po zastąpieniu go na stanowisku prezydenta Poznania w 1998 r. Kaczmarek został konsulem w Lyonie, a później - o stopień wyżej - konsulem generalnym w Paryżu. A teraz ze swego dyplomatycznego stanowiska zgłosił kandydaturę na prezydenta Poznania. Autor Przeglądu tak komentuje to zgłoszenie: "Co to oznacza dla MSZ? Po pierwsze, oznacza, że konsul, który jest opłacany z naszych podatków, nie oddaje się swoim obowiązkom całkowicie. Bo zajmują go sprawy walki o fotel włodarza Poznania. Po drugie, że w wypadku wygranej podziękuje za pracę, powie: miło było, ale wiecie, rozumiecie, i sobie pójdzie. Zaś w przypadku przegranej, wróci, jak gdyby nigdy nic, na tę niechcianą posadę w Paryżu.
I co z tym fantem zrobić? A może lepiej by było, jeśliby zanim zgłosił swą kandydaturę na prezydenta, Szczęsny Kaczmarek podziękował MSZ za pracę, powiedział: nie jestem urzędnikiem, to nie dla mnie, jestem politykiem, samorządowcem. A tak mamy skrzyżowanie owcy z kogutem".

"Cywilizacja śmierci"

Reklama

Ogłoszony w ostatnim czasie raport Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) przynosi przerażające dane. W ciągu ostatnich 45 lat równolegle do postępu cywilizacyjnego bardzo znacząco wzrosła na całym świecie liczba samobójstw - aż o blisko 60% (Według Piotra Kościelniaka: Nieusłyszany krzyk o pomoc, Rzeczpospolita z 15 października). Według danych WHO, w niektórych krajach samobójstwo stało się jedną z trzech głównych przyczyn śmierci wśród osób w wieku 15-44 lat. Jak pisze P. Kościelniak: "Według danych zebranych przez WHO, najwyższy współczynnik samobójstw występuje w Europie, szczególnie w naszej części kontynentu. Na czarnej liście znalazły się m.in. Estonia, Łotwa, Litwa, Finlandia, Węgry i Rosja. Wśród krajów Azji - Japonia, Chiny i Indie".

Sondaż o rządzie Millera

W Rzeczpospolitej z 15 i 16 października kolejne autorskie oceny dziennikarzy Rzeczpospolitej ministrów rządu Millera. Jak dotąd, najbardziej negatywnie oceniono ministrów: zdrowia - M. Łapińskiego (2-), minister edukacji narodowej i sportu K. Łybacką (2) i ministra infrastruktury M. Pola (2+). Min. Łybackiej zarzuca się, że "praktycznie zaprzepaściła reformę edukacji". Min. Polowi, że jego program jest "daleki od rzeczywistości". Min. Łapińskiemu, że jego decyzje "pogłębiły chaos w służbie zdrowia". Tej ostatniej ocenie wtóruje dłuższy tekst Marka Winnickiego o Łapińskim w Naszym Dzienniku z 1 października pt. Minister bez sukcesów.

Żydzi walczą o majątek

W Polityce z 19 października w tekście pt. Dajcie nam zgodnego rabina Piotr Pytlakowski ujawnia kulisy zajadłych sporów w środowiskach żydowskich w Polsce o to, do kogo w różnych miejscowościach będzie należeć zwracane Żydom mienie. Jak pisze Pytlakowski: "Zwrot mienia przedwojennych gmin żydowskich miał rozwiązać bolesny problem z przeszłości. Nieopatrznie wywołał całkiem nowy: w środowisku żydowskim rozpoczęła się bezpardonowa walka o majątek, pełna emocji i wzajemnych oskarżeń (...). W latach 1998-1999 trwały trudne rokowania między Światową Żydowską Organizacją Restytucji a działaczami Związku Gmin Wyznaniowych Żydowskich w Polsce. Debatowano nad powołaniem wspólnej fundacji zajmującej się odzyskiwaniem mienia i gospodarowaniem nim. Jak wynika ze stenogramów, rozmowy zdominowały sprawy finansowe.
Polscy Żydzi wyliczyli, że na początek WJRO musi wnieść 800 tys. dol. (jako nieoprocentowaną pożyczkę). Oszacowali, że takie będą koszty przygotowania formalnych wniosków o restytucję mienia. Nie ukrywano, że chodzi o dobry interes. Światowi Żydzi targowali się, próbowali przekonywać, że na początek wystarczy 500 tys. dol., ale negocjatorzy ZGWŻ byli nieustępliwi. Nieżyjący już Feliks Lipmann, przewodniczący gminy w Katowicach (niedawno popełnił samobójstwo, nadal nie wyjaśniono dlaczego, nie wiadomo też, co stało się z pieniędzmi katowickiej gminy, którymi zarządzał właśnie Lipmann), bez ogródek tłumaczył, dlaczego Żydzi światowi powinni dać dużo i szybko: Mówimy tu o wielkich zyskach, ale ja tych pieniędzy nie widzę. Zanim dotrą do nas pieniądze tylko na wydatki, to człowiek zdąży osiwieć. Jeden z polskich Żydów przekonywał: Gmina krakowska jest o krok od odzyskania 1700 m w centrum Krakowa. O jakich pieniądzach mówimy? To są niewyobrażalne sumy. Dyskutanci używali określeń na wspólne zamierzenia: interes, przedsiębiorstwo, zyski. Nikt nie wspominał natomiast o podstawowym celu powołania fundacji, ujętym w statucie: działaniu na rzecz ochrony i zachowania materialnego i duchowego dziedzictwa Żydów w Polsce, a w szczególności zabytków architektury - synagog, łaźni rytualnych, a także cmentarzy żydowskich. (...) W tej atmosferze wyścigu do synagog, cmentarzy i rytualnych łaźni zwykli członkowie gmin żydowskich czują się zagubieni i zniesmaczeni. Marta Banaszyńska, członkini Gminy Warszawskiej, latem zwiedzała podkrakowskie Krzeszowice. Tam dowiedziała się, że gmina w Krakowie właśnie sprzedała świeżo odzyskany Dom Modlitwy i mykwę (łaźnię rytualną). - Rozmawiałam z kobietą, która to kupiła. Zamierza otworzyć w Domu Modlitwy sklep mięsny, chce zamurować piękne łukowate okna i zerwać babiniec (specjalna loża dla kobiet - przyp. autora) - opowiada. - To mnie zbulwersowało i przeraziło. (...) Kłótniom między działaczami żydowskimi towarzyszy podejrzliwość. Kto jest z kim, kto przeciw komu. Najgorszą obelgą, jaką można obrzucić przeciwnika, jest zarzucenie mu, że podszywa się pod żydowskie pochodzenie".

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan