Urodziny o. Maksymiliana Kolbe i jubileuszowy rok "Rycerza Niepokalanej"
W piątek, 8 stycznia, obchodzić będziemy 127. rocznicę urodzin św. o. Maksymiliana Kolbe. Z tej okazji w niepokalanowskiej Bazylice Niepokalanej Wszechpośredniczki Łask o godz. 18.00 zostanie odprawiona Msza Św. rozpoczynająca czas przygotowania do jubileuszu 100-lecia „Rycerza Niepokalanej”.
- Pod przewodnictwem wikariusza naszej Prowincji, o. Mirosława Bartosa będziemy się modlili w intencji dzieła jakim jest „Rycerz Niepokalanej”, za wszystkich czytelników zarówno zmarłych, jak i żyjących, a także o dalszy rozwój Wydawnictwa Ojców Franciszkanów - poinformowali zakonnicy.
Ojciec Kolbe widząc wielką agresję środowisk masońskich wobec Kościoła, będąc światkiem ich bluźnierczych manifestacji, pragnął aby „Rycerstwo Niepokalanej” poprzez modlitwę i zakorzenienie w kulcie maryjnym, było katolicką odpowiedzą na wszelkie ataki skierowane wobec Kościoła i ludzi wierzących. Miesięcznik „Rycerz Niepokalanej” miał być czasopismem formującym świadomość i pobożność członków „Rycerstwa”.
W styczniu 1922, św. Maksymilian będąc w krakowskim klasztorze, wydał pierwszy numer tego czasopisma w nakładzie 5 tys. egzemplarzy. Historia pokazuje, że przechodziło ono swoje piękne i trudne chwile.
Z miesiąca na miesiąc wzrastało zainteresowanie „Rycerzem”, a tym samym powiększał nie jego nakład. Wydawnictwo musiało przenieść się do klasztoru w Grodnie, gdzie były lepsze warunki dla rozwoju drukarni. Po pięciu latach i to miejsce stało się zbyt ciasne aby drukować 40 tys. egzemplarzy miesięcznie. Z tego względu o. Maksymilian założył nowy klasztor w Niepokalanowie wraz ze znajdującym się tutaj wydawnictwem.
Reklama
Wystarczyło kolejnych 11 lat, aby nakład wzrósł do liczby przyprawiającej o zawrót głowy. W grudniu 1938 roku wydrukowano milion egzemplarzy "Rycerza Niepokalanej".
Podczas drugiej wojny światowej miesięcznik ukazał się tylko raz, ale tuż po jej zakończeniu, wznowiono jego wydawanie. W 1952 r. władze komunistyczne zabroniły wydawanie „Rycerza”. Zakaz obowiązywał do jesieni 1981 r.
Międzyczasie, w Santa Severa, nieopodal Rzymu, polscy franciszkanie rozpoczęli wydawanie „Rycerza Niepokalanej” dla Polaków mieszkających na emigracji. Była to inicjatywa związana beatyfikacją o. Maksymiliana Kolbego, która miała miejsce w 1971 roku.
Dzieło św. Maksymiliana to nie tylko „Rycerz Niepokalanej”. W Niepokalanowie wydawany był także „Rycerzyk Niepokalanej” (od 1933), „Mały Rycerzyk Niepokalanej” (od 1938), „Biuletyn Misyjny” (od 1939). W roku 1935 rozpoczęto wydawanie dziennika zatytułowanego „Mały Dziennik”. W ciągu tygodnia nakład wynosił 160 tys. egzemplarzy, a jego niedzielne wydanie osiągało 250 tys.
Wydawnictwo Ojców Franciszkanów w Niepokalanowie koncentruje się na kontynuacji dzieła św. Maksymiliana Kolbe. Wydaje czasopisma takie jak: „Rycerza Niepokalanej”, „Rycerzyka Niepokalanej” i „Rycerza Młodych”. Publikuje także wiele ciekawych pozycji książkowych z zakresu mariologii, franciszkanizmu i historii świętych.
Obecnie miesięcznik „Rycerz Niepokalanej” ukazuje się w nakładzie ponad 40 tys. egzemplarzy i dostępny jest zarówno w wersji drukowanej jak i cyfrowej. Na życzenie czytelników od lutego 2021 r. planowane jest uruchomienie platformy, na której pismo będzie dostępne w wersji audio.
Wydarzenia dotyczące pisma można również śledzić na oficjalnym profilu na Facebooku @rycerzniepokalanej oraz na nowo powstałym kanale YouTube: Redakcja Rycerz Niepokalanej.
Kochani w najbliższą sobotę, 18 lipca, odbędzie się w Niepokalanowie Trzecie Nabożeństwo Pokutne za Aborcję. Tym razem będziemy przepraszać Boga za grzechy wszystkich odpowiedzialnych za śmierć nienarodzonych dzieci: lekarzy, służby medyczne, polityków, duchownych, nauczycieli.
Chcemy naszym wynagrodzeniem objąć wszystkich ludzi, którzy mogli uratować dzieci skazane za zagładę, ale nic nie zrobili w tej kwestii.
Szósta niedziela Wielkiego Postu nazywana jest Niedzielą Palmową,
czyli Męki Pańskiej, i rozpoczyna obchody Wielkiego Tygodnia.
W ciągu
wieków otrzymywała różne określenia: Dominica in palmis, Hebdomada
VI die Dominica, Dominica indulgentiae, Dominica Hosanna, Mała Pascha,
Dominica in autentica. Niemniej, była zawsze niedzielą przygotowującą
do Paschy Pana. Liturgia Kościoła wspomina tego dnia uroczysty wjazd
Pana Jezusa do Jerozolimy, o którym mówią wszyscy czterej Ewangeliści (
por. Mt 21, 1-10; Mk 11, 1-11; Łk 19, 29-40; J 12, 12-19), a także
rozważa Jego Mękę.
To właśnie w Niedzielę Palmową ma miejsce obrzęd poświęcenia
palm i uroczysta procesja do kościoła. Zwyczaj święcenia palm pojawił
się ok. VII w. na terenach dzisiejszej Francji. Z kolei procesja
wzięła swój początek z Ziemi Świętej. To właśnie Kościół w Jerozolimie
starał się jak najdokładniej "powtarzać" wydarzenia z życia Pana
Jezusa. W IV w. istniała już procesja z Betanii do Jerozolimy, co
poświadcza Egeria. Według jej wspomnień patriarcha wsiadał na oślicę
i wjeżdżał do Świętego Miasta, zaś zgromadzeni wierni, witając go
w radości i w uniesieniu, ścielili przed nim swoje płaszcze i palmy.
Następnie wszyscy udawali się do bazyliki Anastasis (Zmartwychwstania),
gdzie sprawowano uroczystą liturgię. Owa procesja rozpowszechniła
się w całym Kościele mniej więcej do XI w. W Rzymie szósta niedziela
Przygotowania Paschalnego była początkowo wyłącznie Niedzielą Męki
Pańskiej, kiedy to uroczyście śpiewano Pasję. Dopiero w IX w. do
liturgii rzymskiej wszedł jerozolimski zwyczaj procesji upamiętniającej
wjazd Pana Jezusa do Jerusalem. Obie tradycje szybko się połączyły,
dając liturgii Niedzieli Palmowej podwójny charakter (wjazd i Męka)
. Przy czym, w różnych Kościołach lokalnych owe procesje przyjmowały
rozmaite formy: biskup szedł piechotą lub jechał na osiołku, niesiono
ozdobiony palmami krzyż, księgę Ewangelii, a nawet i Najświętszy
Sakrament. Pierwszą udokumentowaną wzmiankę o procesji w Niedzielę
Palmową przekazuje nam Teodulf z Orleanu (+ 821). Niektóre też przekazy
zaświadczają, że tego dnia biskupom przysługiwało prawo uwalniania
więźniów (czyżby nawiązanie do gestu Piłata?).
Dzisiaj odnowiona liturgia zaleca, aby wierni w Niedzielę
Męki Pańskiej zgromadzili się przed kościołem (zaleca, nie nakazuje),
gdzie powinno odbyć się poświęcenie palm, odczytanie perykopy ewangelicznej
o wjeździe Pana Jezusa do Jerozolimy i uroczysta procesja do kościoła.
Podczas każdej Mszy św., zgodnie z wielowiekową tradycją czyta się
opis Męki Pańskiej (według relacji Mateusza, Marka lub Łukasza -
Ewangelię św. Jana odczytuje się w Wielki Piątek). W Polsce istniał
kiedyś zwyczaj, że kapłan idący na czele procesji trzykrotnie pukał
do zamkniętych drzwi kościoła, aż mu otworzono. Miało to symbolizować,
iż Męka Zbawiciela na krzyżu otwarła nam bramy nieba. Inne źródła
przekazują, że celebrans uderzał poświęconą palmą leżący na ziemi
w kościele krzyż, po czym unosił go do góry i śpiewał: "Witaj krzyżu,
nadziejo nasza!".
Niegdyś Niedzielę Palmową na naszych ziemiach nazywano
Kwietnią. W Krakowie (od XVI w.) urządzano uroczystą centralną procesję
do kościoła Mariackiego z figurką Pana Jezusa przymocowaną do osiołka.
Oto jak wspomina to Mikołaj Rey: "W Kwietnią kto bagniątka (bazi)
nie połknął, a będowego (dębowego) Chrystusa do miasta nie doprowadził,
to już dusznego zbawienia nie otrzymał (...). Uderzano się także
gałązkami palmowymi (wierzbowymi), by rozkwitająca, pulsująca życiem
wiosny witka udzieliła mocy, siły i nowej młodości". Zresztą do dnia
dzisiejszego najlepszym lekarstwem na wszelkie choroby gardła według
naszych dziadków jest właśnie bazia z poświęconej palmy, którą należy
połknąć. Owe poświęcone palmy zanoszą dziś wierni do domów i zawieszają
najczęściej pod krzyżem. Ma to z jednej strony przypominać zwycięstwo
Chrystusa, a z drugiej wypraszać Boże błogosławieństwo dla domowników.
Popiół zaś z tych palm w następnym roku zostanie poświęcony i użyty
w obrzędzie Środy Popielcowej.
Niedziela Palmowa, czyli Męki Pańskiej, wprowadza nas
coraz bardziej w nastrój Świąt Paschalnych. Kościół zachęca, aby
nie ograniczać się tylko do radosnego wymachiwania palmami i krzyku: "
Hosanna Synowi Dawidowemu!", ale wskazuje drogę jeszcze dalszą -
ku Wieczernikowi, gdzie "chleb z nieba zstąpił". Potem wprowadza
w ciemny ogród Getsemani, pozwala odczuć dramat Jezusa uwięzionego
i opuszczonego, daje zasmakować Jego cierpienie w pretorium Piłata
i odrzucenie przez człowieka. Wreszcie zachęca, aby pójść dalej,
aż na sam szczyt Golgoty i wytrwać do końca. Chrześcijanin nie może
obojętnie przejść wobec wiszącego na krzyżu Chrystusa, musi zostać
do końca, aż się wszystko wypełni... Musi potem pomóc zdjąć Go z
krzyża i mieć odwagę spojrzeć w oczy Matce trzymającej na rękach
ciało Syna, by na końcu wreszcie zatoczyć ciężki kamień na Grób.
A potem już tylko pozostaje mu czekać na tę Wielką Noc... To właśnie
daje nam Wielki Tydzień, rozpoczynający się Niedzielą Palmową. Wejdźmy
zatem uczciwie w Misterium naszego Pana Jezusa Chrystusa...
Ulicami Starego Miasta w Sandomierzu przeszła miejska Droga Krzyżowa. Nabożeństwu przewodniczył Biskup Sandomierski Krzysztof Nitkiewicz.
Modlitwa rozpoczęła się w kościele seminaryjnym pw. św. Michała Archanioła, a zakończyła w Bazylice Katedralnej, która w Roku Jubileuszowym jest Kościołem Stacyjnym.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.