Śp. Marianna Wrzosek, najstarsza osoba w parafii pw. św. Anny w Sterdyni, 15 marca 2012 r. skończyła pielgrzymkę życia w wieku 106 lat.
Urodziła się 20 listopada 1906 r. w Rytelach Wszołkach, ale ostatnio mieszkała w miejscowości Kolonia Seroczyn. W pamięci parafian pozostała jako pogodna osoba, która nigdy nie narzekała na życie. Mimo wielu przykrych doświadczeń potrafiła sprostać codziennym problemom. Od dzieciństwa przeżywała tragiczne dzieje Ojczyzny. Jako małe dziecko przeżyła I wojnę światową, ciągłe zagrożenie życia. Następnie cieszyła się radością pokoleń Polaków, którzy wywalczyli sobie niepodległość w 1918 r. Rodzina śp. Marianny doświadczyła biedy i niedostatku, gdy przyszedł kryzys gospodarczy lat 30. XX wieku. W jej domu rósł niepokój, gdy do władzy dochodzili w Europie ludzie o skrajnych poglądach. Straszne były dzieje II wojny światowej. Wspominała często o wydarzeniach, które miały miejsce w pobliskim Paulinowie, gdzie wymordowano ludzi pomagających Żydom. Opowiadała o czasach wojny i pobliskim obozie w Treblince. Gdy przyszedł czas panowania komunizmu powojennego, uciekała w cichą przestrzeń kościoła parafialnego, aby się modlić. Zawierzyła siebie i całą rodzinę Matce Bożej Szkaplerznej, której obraz od wieków czczono w tej świątyni. W swym małżeństwie straciła dziecko, a mąż wcześniej zmarł w 1996 r., mając 90 lat. Nie straciła nigdy wiary w Boga. Nie pasowała do dzisiejszego świata, bo tutaj dla wielu liczy się tylko pieniądz, liczą się wygoda życia, dobra posada, a dla niej najważniejszy był człowiek. Była wzorem dla swoich bliskich, jak przedkładać powinności i trud nad wygody życia. Pozostała w pamięci bliskich jako kochana ciocia, która potrafiła pożartować, zawsze coś zaśpiewać. Gdy przyszło zwracać uwagę, karcić, to też czyniła to z miłością.
Siły fizyczne słabły z wiekiem, nie mogła przychodzić do kościoła na Mszę św. Zapraszała więc kapłanów, aby w pierwsze piątki mogła przystąpić do spowiedzi św. i przyjąć Komunię św. Śp. Marianna tworzyła w domu atmosferę modlitwy, gromadziła wokół siebie najbliższych. Wcześniej należała do III Zakonu św. Franciszka. Była pomocna dla duszpasterzy, biorąc udział w przygotowaniach uroczystości kościelnych. Jej dobroć i miłość do Kościoła wyrażały się w trosce o piękne szaty liturgiczne, ofiarowała też do kościoła parafialnego w Sterdyni piękny kielich, w którym sprawowane są Msze św. Ostatnie dziesięciolecie przebywała tylko w domu, ale sercem była zawsze obecna w świątyni parafialnej.
17 marca pożegnaliśmy drogą osobę, człowieka, który spokojnie przechodził przez zgiełk i pośpiech życia, jakby zawsze pamiętała o wartości ciszy. Przebywając sama w domu, często rozmyślała. Żyła w przyjaźni ze wszystkimi, nikomu nie dokuczała, nikogo nie skrzywdziła, nigdy nie narzekała, chociaż nieraz ból rozrywał jej serce. W każdym spotkanym człowieku starała się odnaleźć coś dobrego. Choć często powtarzała, że „Bóg o mnie zapomniał”, to nie jest to prawda. Nie zostawiła testamentu, ale ważnym przesłaniem było jej życie w dzisiejszym świecie, gdzie liczy się „tu i teraz”. Pożegnali ją bliscy z rodzin: Maliszewskich, Choromańskich, Chmielewskich, Oładakowskich, Wojewódzkich, Wrzosków i Zembrowskich.