„Owoce jego pracy duszpasterskiej i piękna świątynia - katedra rzeszowska
są wspaniałym pomnikiem życia ks. inf. Stanisława Maca.
To ważna część historii diecezji rzeszowskiej i całego kościoła w Polsce”.
Arcybiskup Senior Ignacy Tokarczuk Pierwszy Metropolita Metropolii Przemyskiej
(„Księga jubileuszowa - 50 lat kapłaństwa ks. inf. Stanisława Maca”, Rzeszów 2010)

DOROTA ZAŃKO: - Jak Ksiądz Infułat przeżywa ten moment?

KS. INF. STANISŁAW MAC: - Naturalną koleją rzeczy jest, że z osiągnięciem odpowiedniego wieku przechodzi się w stan spoczynku, żeby ten ostatni już etap życia przeżyć może nie w samotności, ale w jakimś skupieniu, by go uporządkować i przygotować się do tego, co najważniejsze…

- Z ciężkim sercem zostawia Ksiądz parafię katedralną?

- Na pewno. Minęło prawie 40 lat mojego pobytu tutaj i przez ten czas coś się w tej parafii i dla tej parafii zrobiło, a raczej tę parafię, bo tworzyłem ją od podstaw. I wspólnie z wiernymi wyposażyłem w środki potrzebne do duszpasterzowania: kościół, dom katechetyczny, plebanię, kościół Matki Bożej na Drabiniance. Odchodzę, zostawiając skromny dorobek.

- Jakie były początki tej wspólnoty?

- W 1972 r. bp Ignacy Tokarczuk skierował mnie do Rzeszowa i powierzył mi misję zorganizowania parafii w okolicach Nowego Miasta i zbudowania tam kościoła, ponieważ Rzeszów się wtedy bardzo rozwijał, a miał tylko cztery parafie. Jak zaczynałem, parafia liczyła 930 osób. Sam się dziwię, że z tak małą grupką ludzi przedsięwzięliśmy tak wielką budowę. Ale wierni mieli olbrzymi zapał. Bywało, że dziennie pracowało na budowie 150 osób. Przeszkody były niesamowite, ale jak napisał bp Tokarczuk w mojej „Księdze jubileuszowej”, nie zawiodłem go. Wypełniłem to wszystko, co zamierzał osiągnąć.

- Jakie było to 39 lat?

- Bardzo zróżnicowane. Pierwszy etap, to była ciężka walka z komuną o „być lub nie być” Kościoła i tej świątyni. Potem, jak już przyszło zezwolenie na budowę, 8 lat byłem zajęty wznoszeniem kościoła. Ten czas był niezwykle trudny. Nie było materiałów budowlanych, trudno było je nabyć. Ale mimo wszystko, dzięki Bożej pomocy, jakoś udało się świątynię wznieść. Po wybudowaniu kościoła trzeba było zająć się „par excellence” duszpasterstwem.

- Ostrze komuny było skierowane głównie przeciwko Księdzu…

- Zgodnie z zasadą, uderz w pasterza, a rozproszą się owce. Te niezliczone kolegia, przesłuchania były bardzo dotkliwe. Jednak warto było zapłacić tę cenę za efekt, który w końcu się okazał pożytkiem wielkim dla wiernych.

- Najważniejsze wydarzenia w ciągu tych blisko 40 lat posługi w parafii katedralnej?

- Było ich wiele. Nawiedzenie obrazu Matki Bożej, różne uroczystości patriotyczne, ale nie ulega wątpliwości, że takim największym wydarzeniem był pobyt papieża Jana Pawła II przed 20 laty. Ta wizyta Ojca Świętego w Rzeszowie, była także ważnym moim osobistym wydarzeniem, ponieważ wiązała się z niesamowitym wysiłkiem przygotowania świątyni, placu i ludzi na przyjazd Papieża. Ten trud został mi wynagrodzony tym, że Ojciec Święty poświęcił wtedy osobiście kościół, który wybudowaliśmy z parafinami, a który po roku został katedrą.

- Co przez te lata pracy duszpasterskiej dawało Księdzu Infułatowi siłę?

- Ja i wierni postawiliśmy na dwa nurty duszpasterstwa. Z jednej strony wzorem św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara centrum naszego życia była Eucharystia i kult Serca Pana Jezusa. A z drugiej kult Matki Bożej, który się skupił przy figurze Matki Bożej Fatimskiej. Te dwa nurty były jednocześnie źródłem siły duchowej do pokonywania trudności. Chciałbym, aby mój następca je kultywował.

- Jakich wskazówek udzieliłby Ksiądz, jako doświadczony duszpasterz, innym kapłanom?

- Żeby byli mniej urzędnikami w kancelarii, na katechezie, w duszpasterstwie, a więcej ojcami duchownymi. By byli raczej przyjaciółmi, mieli dużo serca dla człowieka. Tak, jak liczymy na miłosierdzie Pana Boga, tak ludzie też oczekują od duchownych podejścia ojcowskiego, wyrozumiałości, braterstwa. Kapłani muszą rozumieć, że są nie po to, by podobać się ludziom, lecz po to, by reprezentować Chrystusa i głosić Jego naukę. Życzyłbym im odwagi, żeby się nie liczyli z żadnymi prądami politycznymi, tylko mówili ludziom to, co należy i to, co jest konieczne na danym etapie.