Umiłowani Bracia i Siostry!

Pierwsza niedziela Adwentu jest w życiu Kościoła niedzielą, która otwiera nowy rok liturgiczny. Właśnie dzisiaj, razem z Maryją i wielkimi prorokami Starego Testamentu Izajaszem oraz Janem Chrzcicielem, rozpoczynamy okres przygotowania do obchodu Tajemnicy Bożego Narodzenia, które jest zarazem zapowiedzią przyjścia Jezusa Chrystusa na końcu czasów. Adwent to czas radosnego oczekiwania, czas w którym spieszymy na Roraty i śpiewamy: „Spuśćcie nam na ziemskie niwy Zbawcę z niebios obłoki”. Chcemy w ten sposób pokazać, że jesteśmy ewangelicznymi sługami oczekującymi na powrót naszego Pana. Pragnę skorzystać z tej pełnej Bożego pokoju adwentowej atmosfery, aby skierować do Was, Umiłowani, swój pierwszy list pasterski.
Listy do powstających na terenie cesarstwa rzymskiego wspólnot kościelnych pisali już Apostołowie: św. Piotr, św. Jan, św. Paweł i inni. Zapraszali w nich chrześcijan do mężnego trwania w wierze, do jedności w obliczu błędnych nauk i podziałów, do kształtowania swojego życia w świetle Ewangelii. Przekonany o Boskim natchnieniu tych listów Kościół włączył je do Pisma Świętego, aby na zawsze pozostały listem Boga do wierzących. Dlatego także dzisiaj, po blisko dwóch tysiącach lat, jako zachętę do właściwego - wewnętrznego i zewnętrznego - przeżycia Adwentu, usłyszeliśmy wezwanie z Listu św. Pawła do Rzymian: „Odrzućmy uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła. Żyjmy przyzwoicie jak w jasny dzień (...)”.
Tradycję pisania listów do powierzonych ich pieczy wiernych przejęli od Apostołów ich następcy - biskupi. Czynili to szczególnie, gdy tak jak ja rozpoczynali swoją posługę pasterską. Jak wiecie, 2 maja br. Ojciec Święty Benedykt XVI powołał mnie na urząd Biskupa Płockiego. 31 maja, w Święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny, pośród licznie zgromadzonych Pasterzy Kościoła, dokonałem ingresu do płockiej bazyliki katedralnej. Tu, przed ołtarzem jednej z najstarszych i najczcigodniejszych świątyń w Polsce, stanęła mi przed oczyma chwila, gdy 6 stycznia 1997 r., w Bazylice św. Piotra w Rzymie, Ojciec Święty Jan Paweł II osobiście udzielał mi święceń biskupich. Tutaj, przed obliczem Pani Mazowieckiej, zawierzyłem całe moje dotychczasowe życie: syna ziemi śląskiej, kleryka powołanego w czasie studiów seminaryjnych do służby wojskowej, wychowawcy w Śląskim Seminarium Duchownym, sekretarza Nuncjusza Apostolskiego w Polsce, wreszcie sekretarza generalnego Konferencji Episkopatu Polski, do którego zadań należało organizowanie wspólnych prac polskich biskupów. Dzisiaj pragnę w tym pierwszym liście pasterskim gorąco podziękować Biskupowi Pomocniczemu Romanowi, Kapłanom, Siostrom Zakonnym, Alumnom i Wam wszystkim, Umiłowani Bracia i Siostry - Katolicy Świeccy za serdeczne przyjęcie mnie do grona ludu Bożego diecezji płockiej.

1. „Dla was jestem biskupem, z wami jestem chrześcijaninem”

Wypowiadając te słowa wdzięczności, powtarzam myśl św. Augustyna, wielkiego biskupa i nauczyciela wiary z V wieku: „Dla was jestem biskupem, z wami jestem chrześcijaninem”. Jako biskup muszę podejmować decyzje, nieraz trudne, ale służące dobru całej naszej diecezji, dbać o jedność Kościoła płockiego ze Stolicą Apostolską i przestrzeganie jej zaleceń, troszczyć się o sprawne działanie instytucji diecezjalnych, a także reprezentować nasz Kościół wobec władz świeckich. Świadom wagi i ciężaru tych obowiązków kilka dni temu nawiedziłem Stolicę Apostolską, prosząc Ojca Świętego Benedykta XVI o błogosławieństwo dla naszego Kościoła i mojego w nim posługiwania.
W ciągu sześciu miesięcy pasterzowania w Kościele płockim wiele już razy byłem w naszym Wyższym Seminarium Duchownym, które z pewnością stanie się moją „pupilla oculi” - źrenicą oka. Odwiedziłem też dom macierzysty Sióstr Pasjonistek, w którym do życia zakonnego przygotowuje się obecnie kilkanaście kandydatek z Polski, Białorusi i Kamerunu. Składałem te wizyty nie tylko dlatego, że szczególnym zadaniem biskupa jest odkrywanie i potwierdzanie powołań kapłańskich i zakonnych w powierzonej mu diecezji, ale także dlatego, aby cieszyć się i umacniać zapałem i pragnieniem służenia Bogu, przenikającym życie tych wspaniałych młodych ludzi. Przewodniczyłem inauguracji roku akademickiego szkół wyższych Mazowsza Płockiego i Tygodnia Kultury Chrześcijańskiej w Grodzie Krzywoustego. Miałem sposobność poświęcać nowy most „Solidarności” w Płocku i nowy pomnik Jana Pawła II w Gostyninie. Odwiedzałem sanktuarium Bożego Miłosierdzia i Dom Księży Emerytów, szpitale i hospicja. Staram się poznawać naszą piękną ziemię mazowiecką, kościoły, szkoły, urzędy i gospodarstwa. Staram się ją poznać i ogarnąć w duchu mojego zawołania biskupiego: „Deus caritas est” - Bóg jest miłością. To właśnie w tym duchu - jako biskup i jako chrześcijanin - pragnę Was zapewnić, że każdego dnia, czy to modląc się w katedrze, czy odprawiając Eucharystię w którejś z naszych świątyń, czy też odmawiając brewiarz w mojej domowej kaplicy, wpisuję wszystkich, których spotykam na swojej pasterskiej drodze, w gorejące ognisko miłości Chrystusowej, w ogrom Jego miłosierdzia. I w tym duchu chcę podzielić się z Wami dzisiaj moimi największymi troskami, a zarazem priorytetami posługi pasterskiej.

2. Bądźmy uczniami Chrystusa

Zwyczajem minionych lat Biskupi polscy ogłaszają w pierwszą niedzielę Adwentu hasło programu duszpasterskiego, który powinien być realizowany w naszych diecezjach, parafiach i rodzinach. W tym roku jego idea przewodnia brzmi: „Bądźmy uczniami Chrystusa”. Mamy w coraz bardziej różnicującym się, czyli pluralistycznym, świecie uświadomić sobie naszą chrześcijańską tożsamość. Jesteśmy uczniami Chrystusa, którzy wchodzą na drogę zbawienia, naśladując swego Mistrza i Pana w Jego miłości do Ojca i do bliźnich; służąc, tj. odnajdując Boga tam, gdzie się ukrył - w drugim człowieku; niosąc swój własny krzyż - podeszłego wieku, ograniczeń i chorób; realizując świętość na drodze właściwego nam powołania. Dlatego właśnie w moim posługiwaniu pragnę kłaść wielki nacisk na jakość naszego duszpasterstwa parafialnego, owego „Kościoła w konkrecie”, wspólnoty uczniów Chrystusa na danym terenie. Wspólnota, rodzina parafialna nie musi być miejscem wielkich, głośnych „akcji”. Najważniejsze jest to, aby stawała się ona środowiskiem spotkania żywego Boga i głębokiego życia duchowego, aby duszpasterstwo w niej prowadziło - jak mówił Jan Paweł II - do „poznawania, kochania i naśladowania Chrystusa”.
Zwróćcie uwagę, Umiłowani, jak wyraźnie w dzisiejszym świecie - rozkrzyczanym, nastawionym na tak zwane „mocne wrażenia” i „przeżycia” - odzywa się tęsknota za duchowością, pragnienie wyciszenia i wewnętrznego skupienia. Sługa Boży Jan Paweł II dlatego tak fascynował ludzi wszystkich kontynentów i kultur, że wyczuwali oni za jego wielkimi dziełami i słowami rozmodlenie i zatopienie się w Chrystusie. Duszpasterz, ojciec i matka, katecheta i katechetka stają się porywającymi świadkami Jezusa, gdy sami prowadzą głębokie życie wewnętrzne i promieniują Bogiem. Dlatego proszę Was: znajdujmy czas nie tylko na niedzielną, ale także na codzienną Eucharystię, na częstą modlitwę i rachunek sumienia, na dziękczynienie po Komunii św., na adorację Chrystusa w Eucharystii. Niech nasze kościoły nie stoją zamknięte, ale niech coraz bardziej stają się miejscami medytacji Słowa Bożego, tajemnic różańcowych i adoracji. W Płocku, w sanktuarium Miłosierdzia Bożego, adoracja Najświętszego Sakramentu trwa praktycznie cały dzień, a kapłani służą w tym czasie penitentom w konfesjonale. Upowszechniajmy ten zwyczaj w parafiach naszej diecezji, zwłaszcza większych, jeśli nie co dzień, to choćby przez kilka godzin w piątek lub na przykład w dzień targowy, by wierzący mogli wejść do świątyni i tu przeżywać chwile skupienia. Znajdujmy czas nie tylko na rekolekcje parafialne, ale także na rekolekcje zamknięte w grupach, wspólnotach czy w gronie własnej rodziny. Dlatego chciałbym, aby w możliwie krótkim czasie powstał w naszej diecezji dom rekolekcyjny z prawdziwego zdarzenia.

3. Bądźmy ludźmi sumienia

Ewangelie często opowiadają o Jezusie oraz Jego uczniach i uczennicach, że „byli w drodze”. Uczniowie nie są więc ludźmi biernymi, którzy odwracają się od świata, uciekają od niego - przeciwnie, mają zwracać się do niego i jak drożdże przekształcać go od wewnątrz. Dlatego każda parafia powinna stawać się niejako „sumieniem miasta, dzielnicy, osady czy wsi”. Warto odczytywać najważniejsze wezwanie Adwentu, zawarte w dzisiejszej Ewangelii: „Czuwajcie!” jako: „Kształtujcie wrażliwość sumień”, „Bądźcie ludźmi sumienia!”.
To nie osiemnastowieczne konstytucje i dwudziestowieczne rewolucje upomniały się o godność człowieka, ale - już od początku, od starożytności - tysiące rozsianych po Europie kościołów i parafii. Chrystus nadal wzywa nas, abyśmy jako Jego uczniowie, gdziekolwiek jesteśmy, stawali po stronie tych, których skrzywdzono, którzy nie doświadczyli miłości, którzy stracili sens życia, którzy zostali poranieni. Abyśmy przeciwstawiali się ukrytej i jawnej niesprawiedliwości, a zwłaszcza pozbawianiu głosu i szans tak wielu ludzi prostych, gorzej wykształconych czy mniej utalentowanych. Abyśmy pamiętali, że - jak uczył sługa Boży Jan Paweł II na Jasnej Górze - „czuwam - to znaczy także: czuję się odpowiedzialny za to wielkie, wspólne dziedzictwo, któremu na imię Polska. To imię nas wszystkich określa. To imię nas wszystkich zobowiązuje. To imię nas wszystkich kosztuje”.
Ja sam w spotkaniach z politykami, przedsiębiorcami i dyrektorami placówek wychowawczych naszej diecezji będę przypominać, że kierowanie, rządzenie jest przede wszystkim służeniem dobru wspólnemu; że polityka powinna być rozumiana jako czynienie życia wspólnego lepszym; że powiat, gmina, firma czy zakład są wspólnotami osób, od których zależy pokój i zgoda w tak wielu rodzinach; że szkoła ma nie tylko uczyć, ale przede wszystkim w jedności z rodziną wychowywać; że kierowanie się w działalności zawodowej i społecznej sumieniem oświeconym Ewangelią jest czymś ważnym, a nie wstydliwym czy marginalnym.

4. Kształtujmy parafię jako żywą wspólnotę

W moim posługiwaniu pasterskim chciałbym położyć nacisk na kształtowanie parafii jako żywej wspólnoty, więcej jeszcze - jako wspólnoty wspólnot. Ten wielki program trzeba powoli, ale realnie przekształcać w czyn. I znowu nie zależy mi na wielości, na fasadzie, tylko na rzeczywistym istnieniu i działaniu! Zróbmy sobie w tej sprawie prosty rachunek sumienia. Jest tak wiele ruchów, wspólnot, bractw i stowarzyszeń katolickich. Czy jako duszpasterz mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że choćby dwie lub trzy z tych wspólnot dobrze pracują w powierzonej mi przez Biskupa wspólnocie parafialnej? Czy jako katolik świecki mogę spokojnie wyznać, że jestem autentycznie zaangażowany w życie i działanie przynajmniej jednej z nich? Doświadczenie duszpasterskie wskazuje, że to z ruchów, wspólnot i stowarzyszeń wyrastają katolicy liderzy, biorący aktywny udział w życiu społecznym. Że to stąd pochodzi dzisiaj większość powołań kapłańskich i zakonnych. I że to ruchy i wspólnoty - wychowując do bezinteresowności i stwarzając okazję do wolontariatu - najbardziej skutecznie zabezpieczają przeciw postępującemu zobojętnieniu i demoralizacji młodzieży. To dlatego będę szczególnie zachęcać do tworzenia w parafiach ośrodków duszpasterstwa młodzieży, do krzewienia grup ministranckich, do powoływania drużyn harcerskich, do organizowania parafialnych klubów sportowych. Będę także dążył do zdynamizowania duszpasterstwa akademickiego w Płocku, Pułtusku i Ciechanowie, a jeśli zajdzie potrzeba, także w innych miastach. Zapraszam serdecznie rektorów i profesorów szkół wyższych naszej diecezji do współpracy w tej dziedzinie.
Jeszcze raz, Umiłowani, jako Wasz nowy Biskup gorąco Was pozdrawiam, licząc na spotkanie, serdeczne spojrzenie w oczy i wspólną modlitwę w najbliższych dniach, miesiącach czy latach w Waszych rodzinach parafialnych. A na czas adwentowego oczekiwania, radosnego czuwania wraz z Niepokalaną na Roratach i rekolekcyjnego wołania wraz z całym Kościołem „Maranatha” - Panie nasz, przyjdź! z serca Wam wszystkim błogosławię: W imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego. Amen.

Wasz Biskup Piotr

Płock, 2 grudnia 2007 r.