Reklama

Nici z amatorszczyzny

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Ponad sto osób przyszło na drugą odsłonę sztuki Aleksandra Fredry „Damy i Huzary”, wystawioną w Święto Niepodległości w Atrium parafialnym w Komorowicach przez grupę teatralną „Memento”. Na pierwszym przedstawieniu zagranym tydzień wcześniej z braku wolnych miejsc, część widzów na stojąco oglądała trwające niemal dwie godziny przedstawienie. Tym razem na szczęście nie było już tak tłoczno.
Wbrew temu, co powszechnie sądzi się o amatorsko-uczniowskich inscenizacjach, przedstawienie zagrane w Komorowicach nie miało nic wspólnego z amatorszczyzną. Profesjonalne było nagłośnienie i scenografia. Takie też były stroje, które specjalnie na tę okoliczność wypożyczono z bielskiego Teatru Polskiego. Na dodatek wysoki artystyczny poziom udźwignęła rzesza młodych artystów, która pojawiła się na scenie. W sumie, bagatela, były to 24 osoby.

Przekuć charakter

Reklama

Aktorzy grupy „Memento” przygotowywali się do premiery fredrowskich „Dam i Huzarów” przez pół roku. Pierwotnie sztukę tę zamierzano wystawić przed końcem minionego roku szkolnego. Nawarstwienie nauki w tygodniach wieńczących naukę przekreśliło jednak te ambitne plany. Ostatecznie do premiery doszło 4 listopada. Po tym czasie młodzi artyści jeszcze dwa razy pojawili się na deskach parafialnego Atrium. Było to 11 i 18 listopada. Na potrzeby przedstawienia główni aktorzy musieli opanować około 30 stron tekstu. Jak zaznacza opiekun grupy, ks. Jacek Gracz, dobór ról dostosowany był do charakteru członków zespołu. Stąd też wielu z nich, granych przez siebie bohaterów, chcąc nie chcąc, filtrowało przez pryzmat własnej osobowości.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Powrót do korzeni

Inscenizacja „Dam i Huzarów” była pomysłem ks. J. Gracza. - W doborze repertuaru nie posiłkuję się głosami dochodzącymi z zespołu. W ten sposób każda nowa sztuka jest dla nich niespodzianką. Tak też było z komedią Fredry - wyjaśnia kapłan.
„Damy i Huzary” stały się pierwszą próbą zmierzenia się z klasyką polską przez zespół „Memento”. Wcześniej młodzi artyści zmagali się z Molierowskim „Skąpcem” i „Świętoszkiem”, dramatem Karola Wojtyły „Brat naszego Boga”, Jasełkami oraz dwukrotnie, z osadzoną we współczesnych realiach, Męką Pańską. - To, że sięgnęliśmy po „Damy i Huzary”, a nie np. po „Zemstę” było związane z chęcią przybliżenia moim aktorom oraz mieszkańcom Komorowic zapomnianych już nieco arcydzieł sztuki polskiej. A że ciężko o zetknięcie się z nimi na żywo, wystarczy spojrzeć na repertuar bielskiego teatru. Nasza inscenizacja odkurza więc ten świetny, choć obecnie mało modny gatunek rodzimej komedii - zapewnia opiekun parafialnego teatru.

Przez teatr do Boga

W „Memento” zaangażowanych jest łącznie 38 osób, licząc pospołu aktorów, technicznych, suflerów, scenografów i kostiumologów. Najmłodsi z nich wywodzą się z szóstej klasy szkoły podstawowej, a najstarsi spośród studentów. Nabór, jaki do grupy teatralnej przeprowadza ks. J. Gracz, dokonuje się w miejscu jego pracy, tj. w Gimnazjum nr 14 im. Jana Pawła II oraz przy współudziale zaprzyjaźnionych wychowawców, którzy podsyłają na przesłuchania nowy aktorski narybek. - Na początku rekrutację prowadziłem w oparciu o istniejącą oazę młodzieżową. Teraz jednak grupa teatralna jest pod tym względem samowystarczalna - opowiada duszpasterz. Zaznacza jednocześnie, że nazbyt rygorystycznie nie patrzy na zaangażowanie konfesyjne pretendenta. - To powoduje, że poprzez teatr jest szansa przyciągnąć do parafii i praktyk religijnych także tych, co blisko Boga nie byli. U nas każda próba zaczyna się i kończy modlitwą, a miejscem przedstawienia nierzadko jest wnętrze kościoła. W ten sposób młodzi aktorzy cały czas wchodzą w klimat modlitwy i klimat parafii - zaznacza ks. J. Gracz.

Jubel tuż, tuż

Grupa „Memento” działa w parafii św. Jana Chrzciciela w Komorowicach od czterech lat. Jej założycielem jest ks. J. Gracz, który podobne projekty realizował w miejscach swej wcześniejszej pracy. Jego aktywność na niwie duszpasterstwa prowadzonego za pośrednictwem teatru posiada już 19-letnią historię, której początek znajduje się w parafii Chrystusa Króla w Żywcu-Sporyszu. 25 listopada zespół „Memento” będą mogli zobaczyć wierni z Bystrej Krakowskiej, gdzie grupa da przedstawienie.

2007-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Nowe informacje o życiu siostry Łucji, uczestniczki objawień fatimskich

2025-09-30 19:10

[ TEMATY ]

objawienia fatimskie

nowe informacje

siostra Łucja

Coimbra – Muzeum S. Łucji/ zdjęcia: Grażyna Kołek

Na rynku wydawniczym w Portugalii pojawiły się dwie publikacje zawierające wspomnienia siostry Łucji dos Santos, karmelitanki bosej, która była jedną z trojga uczestników objawień maryjnych w Fatimie trwających pomiędzy 13 maja i 13 października 1917 roku.

Jedną z nowości jest książka autorstwa siostry Ângeli Coelho, wicepostulatorki procesu beatyfikacyjnego portugalskiej wizjonerki, zatytułowana „Viver na Luz de Deus” (Żyjąc w Bożym świetle). Publikacja, której współautorem jest francuski karmelita bosy o. François Marie Léthel, została wydana przez Edições Carmelo. Rzuca ona nowe światło na życie siostry Łucji.
CZYTAJ DALEJ

Realizm duchowy św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Niedziela Ogólnopolska 28/2005

[ TEMATY ]

święta

pl.wikipedia.org

Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę - czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii. Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”. Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość, nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia. Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu. Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie. Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło. Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu, albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości. Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością. Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę, że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
CZYTAJ DALEJ

Spekulacje na temat tytułu i treści pierwszej encykliki papieża Leona XIV

2025-10-01 15:46

[ TEMATY ]

Encyklika

Leon XIV

Vatican Media

Leon XIV

Leon XIV

Watykaniści spekulują obecnie na temat nazwy i treści dwóch pierwszych papieskich dokumentów nauczania Leona XIV. Powszechnie oczekuje się, że jego pierwsza encyklika będzie dotyczyła wyzwań stojących przed ludzkością w związku ze sztuczną inteligencją. Rzymski portal „Silere non possum” poinformował w środę, że łaciński tytuł dokumentu będzie brzmiał „Magnifica humanitas” - „Wspaniała ludzkość”.

Od momentu wyboru Leon XIV wielokrotnie wypowiadał się na temat szybkiego rozwoju sztucznej inteligencji i ostrzegał przed zagrożeniami związanymi z tym postępem technologicznym. Według „Silere non possum” pierwsza encyklika nowego papieża poświęcona globalnemu megatematowi sztucznej inteligencji może mieć podobne znaczenie jak historyczna encyklika „Rerum novarum” papieża Leona XIII z 1891 roku. W encyklice tej po raz pierwszy papież zajął się konsekwencjami industrializacji, inicjując tym samym katolicką naukę społeczną.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję