Jeszcze do niedawna w bardzo wielu katolickich domach można było spotkać piękny obraz przedstawiający Najświętsze Serce Pana Jezusa i Niepokalane Serce Maryi. Wielu katolików praktykowało szczególne nabożeństwo do Dwojga Serc. W miniony piątek przeżywaliśmy w Kościele uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa. To dobra okazja, żeby spojrzeć na pochodzenie i obecną praktykę tej formy pobożności.
Cały rodzaj ludzki został po raz pierwszy poświęcony Sercu Jezusowemu przez papieża Leona XIII, 11 czerwca 1899 roku. Kolejni papieże odnawiali ten akt co roku w uroczystość NSPJ. Sobór Watykański II przypomniał, że „wszyscy ludzie powołani są do tego zjednoczenia z Chrystusem, który jest światłością świata i od którego pochodzimy, dzięki któremu żyjemy, do którego zdążamy” (LG 3). Szczególnym wyrazem czci wobec Serca Pana Jezusa jest nabożeństwo związane z praktykowaniem dziewięciu pierwszych piątków miesiąca. Ta forma pobożności sięga swoimi początkami objawień otrzymanych przez św. Małgorzatę Marię Alacoque we francuskim Paray le Monial w latach 1673-1675. Pan Jezus prosił o odprawianie czuwań w intencji zadośćuczynienia oraz o przyjęcie Komunii świętej wynagradzającej Jego Boskiemu Sercu za zniewagi dokonywane przez zatwardziałych grzeszników. Nabożeństwo to propagował św. Claude de la Colombiere (1641-1682), który podczas nocnych czuwań w pierwsze piątki miesiąca wprowadził rozważanie przesłania Najświętszego Serca Pana Jezusa. Zaproszenie do praktykowania Komunii Świętej wynagradzającej jest związane z obietnicą utrwaloną w prostocie rymu: „Kto dziewięć pierwszych piątków odprawi jak trzeba, nie umrze w grzechu lecz pójdzie do nieba”.
O owocności nabożeństwa do NSPJ był przekonany także św. Jan Paweł II, który w orędziu skierowanym do jezuitów w 1986 r. stwierdził, że „serce człowieka uczy się (…) od Serca Chrystusa poznawać prawdziwy i jedyny sens swojego życia i przeznaczenia, rozumieć wartość życia prawdziwie chrześcijańskiego, strzec się wypaczeń ludzkiego serca, łączyć synowską miłość do Boga z miłością bliźniego”.
Dobrze, gdy nabożeństwo do Serca Jezusowego praktykujemy razem z nabożeństwem do Niepokalanego Serca Maryi. W 1917 r. Matka Najświętsza, ukazując się trojgu dzieci w Fatimie, prosiła, żeby zadośćuczynienie było praktykowane także w odniesieniu do Jej Serca przez kolejnych pięć pierwszych sobót miesiąca. Praktykujemy zatem nabożeństwo pierwszosobotnie w duchu wynagrodzenia za bluźnierstwa przeciwko Jej Niepokalanemu Poczęciu, Jej Dziewictwu, Jej Bożemu Macierzyństwu oraz duchowemu macierzyństwu wobec ludzi; za grzechy ludzi, którzy w sercach dzieci sieją obojętność i nienawiść do Niej oraz za świętokradztwa tych, którzy profanują Jej święte obrazy. Maryja, wzywając do praktyki pierwszych sobót, powiedziała do Siostry Łucji: „Jeśli moje prośby zostaną spełnione, moje Niepokalane Serce zatriumfuje i ludzkość otrzyma erę pokoju”.
W jednym ze swoich listów z 1936 r. Siostra Łucja napisała, że pragnieniem Pana Jezusa jest powstanie nabożeństwa do Niepokalanego Serca Maryi i złączenie go z nabożeństwem do Jego Serca. Biskupi na sześciu kontynentach zatwierdzili program nocnego czuwania, które znane jest na świecie jako Wigilia Przymierza Dwóch Serc Jezusa i Maryi. Tę formę nabożeństwa rozpowszechnia dziś z powodzeniem Międzynarodowe Przymierze Świętej Rodziny (AHFI), które od niedawna gości także w Polsce (w diecezji zielonogórsko-gorzowskiej). Uczestnicy wigilii adorują Najświętszy Sakrament, przystępują do spowiedzi świętej i Komunii Świętej wynagradzającej w pierwszy piątek i pierwszą sobotę miesiąca oraz odmawiają cztery części różańca świętego podczas całonocnego czuwania.
Warto pomyśleć, czy wezwanie do zadośćuczynienia Najświętszym Sercom Jezusa i Maryi, za zniewagi, świętokradztwa i obojętność nie mogłoby spotkać się dzisiaj z jeszcze większym uznaniem i gorliwszą praktyką również w naszych wspólnotach parafialnych?
