Niedziela Palmowa,
9 kwietnia 2006 r.
XXI Światowy Dzień Młodzieży

W celebracji Niedzieli Palmowej łączy się wspomnienie chwalebnego wjazdu Chrystusa do Jerozolimy i proklamowanie Jego męki i śmierci. Ewangelia, przedstawiając opis Męki Pańskiej, uświadamia wiernym, że po wielokrotnym pielgrzymowaniu do Jerozolimy Jezus ostatecznie dotarł tu, by dopełnić dzieła odkupienia. W Wielkim Tygodniu, który będziemy przeżywać, wypełni się największy dramat ludzkiego odkupienia.

Wielki Czwartek,
13 kwietnia 2006 r.
Msza św. Krzyżma
bazylika archikatedralna, godz. 10.00

Ksiądz Arcybiskup i kapłani archidiecezji łódzkiej koncelebrują uroczystą Mszę św. z udziałem wiernych świeckich, by w ten sposób wyrazić jedność całego Kościoła łódzkiego. Podczas Liturgii zostaje konsekrowany olej krzyżma, którym namaszcza się nowo ochrzczonych i naznacza się bierzmowanych, namaszcza dłonie wyświęcanych kapłanów, ołtarze i ściany świątyń. Pobłogosławiony także zostaje olej chorych, przeznaczony dla pokrzepienia tych, którzy zapadli na zdrowiu. W każdym przypadku namaszczania zachodzi bardzo wyraźna przemiana. Osoba czy przedmiot tracą swój dotychczasowy świecki charakter i zostają włączone do sfery sacrum. Zaczynają pełnić inną, religijną funkcję. Jesteśmy namaszczani przy chrzcie tym samym olejem, którym namaszcza się świątynię - co z jednej strony jest powodem do dumy, z drugiej zaś do większej odpowiedzialności za tę nową godność.

Triduum Paschalne

Triduum Paschalne Męki, Śmierci i Zmartwychwstania, które rozpoczyna Msza św. Wieczerzy Pańskiej, a kończą Nieszpory Wielkiej Soboty, to szczyt celebracji całego roku liturgicznego. Dla chrześcijan nie ma ważniejszych celebracji nad te, które od tego dnia przeżywamy.

Msza św. Wieczerzy Pańskiej
13 kwietnia 2006 r.
bazylika archikatedralna, godz. 18.00

We Mszy św. celebrowanej w godzinach wieczornych Wielkiego Czwartku Kościół wspomina Ostatnią Wieczerzę, podczas której zdradzony Chrystus umiłował ludzi do końca, oddając Bogu Ojcu swoje Ciało i Krew pod postaciami chleba i wina oraz dał Apostołom pokarm na życie wieczne, nakazując im oraz ich następcom w kapłaństwie składać tę ofiarę.
Gromadzimy się w wielkoczwartkowy wieczór wokół Jezusa Chrystusa, a On zaprasza nas do wspólnego stołu. Weźmie w swe święte dłonie chleb i wino; zamieni je w swoje Ciało i Krew, aby nas nakarmić. Jezus Chrystus, który przyszedł nas zbawiać, jest Bogiem z nami i chce pozostać z nami na zawsze. Zanim odejdzie do Ojca, pozostawi sakramenty swojej trwałej obecności - Eucharystię i kapłaństwo, których ustanowienie dziś wspominamy.
Do prawdziwej miłości, nieszukającej zysku, zobowiązuje nas dziś Chrystus Pan, umywający nogi swoim uczniom. Chrystus stał się sługą ludzi. Celebrans ponawia gest Chrystusa, umywając nogi 12 wiernym. W tym momencie uklęknięcie kapłana przed człowiekiem - bratem doskonale ukazuje, że kapłaństwo jest służbą.
Na zakończenie celebracji Najświętszy Sakrament zostaje umieszczony w miejscu adoracji, zwanym ciemnicą. Z uwięzionym Chrystusem trwamy na pełnym miłości czuwaniu.

Wielki Piątek,
14 kwietnia
bazylika archikatedralna, godz. 17.00

W Wielki Piątek Chrystus, nasza Pascha, został złożony w ofierze. Kościół, medytując Mękę swego Pana i Zbawcy i adorując krzyż święty, pochyla się nad swoim pochodzeniem i modli się za zbawienie całego świata.
Celebracja liturgii wielkopiątkowej obejmuje Liturgię Słowa, wraz z proklamowaniem Męki Pańskiej, adorację krzyża i Komunię św. Na zakończenie Najświętszy Sakrament zostaje przeniesiony do miejsca adoracji, zwanego Grobem Pańskim. Kościół nie sprawuje tego dnia Eucharystii, a wierni otrzymują Najświętszy Sakrament konsekrowany na Mszy św. wielkoczwartkowej.
Celebracja rozpoczyna się modlitwą w milczeniu. Wierni klękają, kapłan upada na twarz. Milczenie jest wyrazem przyznania, iż nie mamy nic do powiedzenia na przeproszenie za nasze grzechy i za wszystkie grzechy świata, które doprowadziły do śmierci Zbawiciela. Poprzez modlitwę świętujemy akt pokuty, aby wejść w misteria odkupienia.
Liturgia słowa uczy, że nieludzko oszpecony, budzący wstręt, odepchnięty przez ludzi Chrystus przyszedł po to, aby cierpienie napełnić swoją obecnością i nadać mu sens zbawczy. Dostrzegamy Chrystusa jako prawdziwego człowieka, tak samo wrażliwego i zdolnego do cierpienia, jak każdy z nas.
Tego dnia, jedyny raz w roku, modlitwa powszechna ma tak uroczysty charakter. Posługując się starożytną modlitwą Kościoła w dziesięciu wezwaniach, polecamy Bogu cały rodzaj ludzki.
Adoracja krzyża dokonuje się w uroczystym wniesieniu drzewa krzyża, na którym zawisło Zbawienie świata, oraz poprzez osobiste podejście przyklęknięcie i ucałowanie stóp Chrystusa Ukrzyżowanego. Jest to momentem celebracji, w którym możemy w sposób najbardziej osobisty wyrazić swoją cześć i podziękowanie za zbawczą miłość Boga.
Liturgia prowadzi nas następnie od krzyża do Komunii św. Jest to znak, że między Ofiarą na krzyżu a Eucharystią istnieje ścisły związek. Uczestniczymy w eucharystycznej Uczcie Baranka. Kapłan ukazuje nam już nie drzewo jako symbol uwielbienia, ale samego Chrystusa, w Jego eucharystycznym i uwielbionym Ciele.
Zgodnie z wielowiekową tradycją, na zakończenie liturgii wielkopiątkowej Najświętszy Sakrament zostaje przeniesiony do Grobu Pańskiego. W ten sposób obecny w nim Chrystus będzie adorowany aż do liturgii Wigilii Paschalnej.

Ekumeniczna Droga Krzyżowa

Ekumeniczna Droga Krzyżowa rozpocznie się o godz. 20.00. przy kościele ewangelicko-augsburskim św. Mateusza i przejdzie ulicami: Piotrkowską i Roosevelta, do kościoła Księży Jezuitów. W nabożeństwie wezmą udział przedstawiciele różnych wyznań chrześcijańskich, a poszczególne grupy zawodowe będą niosły krzyż.

Wielka Sobota,
15 kwietnia

W Wielką Sobotę Kościół trwa przy Grobie Pańskim, rozważając mękę i śmierć Chrystusa oraz Jego zstąpienie do otchłani. Wierni na modlitwie oczekują zmartwychwstania Chrystusa. W godzinach porannych celebrowana jest modlitwa brewiarzowa: Godziny Czytań i Jutrzni.
Tego dnia Kościół powstrzymuje się zupełnie od sprawowania ofiary Mszy św. Komunii św. można udzielać na sposób Wiatyku. Nie należy sprawować zaślubin ani innych sakramentów, z wyjątkiem pokuty i namaszczenia chorych.
Zwyczaj błogosławienia pokarmów stołu wielkanocnego jest praktykowany i funkcjonuje jako wartość świąteczna i rodzinna. Sam obrzęd posiada zatem rangę właściwą sakramentaliom, a pokarm poświęcony powinien być traktowany jako eulogium (gr. antidoron), co dobrze wyraża polski termin „święcone”. O wysokim szacunku dla poświęconego pokarmu wielkanocnego na terenie Polski świadczy przyznanie mu w pobożności ludowej wartości „ósmego sakramentu”.

WIELKANOC
Wigilia Paschalna
bazylika archikatedralna, godz. 19.00

Fakt zmartwychwstania naszego Pana Kościół czci w sposób najbardziej uroczysty. Wraz z Wigilią Paschalną rozpoczyna się radosny okres wielkanocny - czas celebrowania obecności Chrystusa Zmartwychwstałego i wylania Ducha Świętego. Tradycja Wigilii, czyli czuwania, sięga czasów wyjścia Izraelitów z Egiptu. Jest to „noc czuwania na cześć Jahwe” (Wj 12, 42). Wierni chrześcijanie natomiast, posłuszni nakazowi Chrystusa, trzymając w rękach zapalone świece, oczekują swego Pana, aby gdy powróci, zastał ich czuwających (por. Łk 12, 35nn). Noc Paschalna jest wg. św. Augustyna „matką wszystkich wigilii”. Podczas Wigilii Paschalnej zostaje pobłogosławiony ogień, a następnie, po procesji z paschałem, proklamowane jest orędzie paschalne. Kolejnymi częściami celebracji są liturgia słowa, liturgia chrztu świętego oraz liturgia eucharystyczna.
Celebracja Wigilii Paschalnej następuje po zmroku, przed wejściem do świątyni, gdzie zostaje pobłogosławiony ogień - symbol objawiającego się Boga, tak jak to miało miejsce pod Synajem, gdzie Bóg przemówił do Mojżesza w krzewie ognistym (Wj 3, 2-3).
Następnie od nowo pobłogosławionego ognia zapalana jest świeca wielkanocna - paschał, symbol Chrystusa Zmartwychwstałego. Kapłan żłobi na nim krzyż - znak zbawienia; pierwszą i ostatnią literę alfabetu greckiego i cyfry bieżącego roku. Chrystus zachował po swoim zmartwychwstaniu ślady ran, dlatego kapłan włoży w paschał pięć ziaren kadzidła w formie krzyża. Symbolika paschału z wyrytą na nim datą roku 2006 przypomina, że tajemnice zbawcze Chrystusa są ciągle aktualne. W procesji do ołtarza idzie kapłan z paschałem, służba liturgiczna i wierni. Układ ten nie jest przypadkowy. Otóż przypomina on wyjście z Egiptu, kiedy to Bóg w słupie ognia prowadził Izraelitów przez pustynię (Wj 13, 21).
Stojąc z zapalonymi świecami, wsłuchujemy się w orędzie wielkanocne i dziękujemy Bogu Ojcu za dar zmartwycwstania Chrystusa, za zmazanie niewinną Krwią dłużnego zapisu starodawnej winy. Podziwiając jasność płomienia świecy paschalnej, cieszmy się, że Chrystus Zmartwychwstały opromienia swoim blaskiem całą ziemię i każdego z nas. Dzięki Niemu wolni jesteśmy od mroku i strachu śmierci.
Rozbudowana liturgia słowa Wigilii Paschalnej ukazuje całą historię zbawienia, celebrowaną w misteriach wielkanocnych. Po czytaniach ze Starego Testamentu rozbrzmiewają organy i radosny śpiew: „Chwała na wysokości Bogu” oraz „Alleluja”.
Liturgia chrzcielna rozpoczyna się śpiewem Litanii do Wszystkich Świętych, przez co Kościół wyraża wiarę, że razem z tymi, którzy cieszą się w pełni owocami zmartwychwstania Chrystusa, tworzy jeden Lud Boży. Modlitwa błogosławieństwa wody ukazuje znaczenie wody w całej historii zbawienia. Pod koniec modlitwy celebrans wstawi paschał do poświęconej wody, co oznacza, że dzięki niej, mocą Ducha Świętego, zostaliśmy zanurzeni w śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Po błogosławieństwie wody katechumeni przyjmują sakramenty inicjacji chrześcijańskiej: chrzest i bierzmowanie. Wszyscy wierni odnawiają przyrzeczenia chrzcielne.
W liturgii eucharystycznej w sakramentalny sposób dokonuje się przejście Chrystusa przez śmierć do życia, którego i my jesteśmy uczestnikami. Ochrzczeni przyjmują po raz pierwszy Chrystusa w Komunii św. Wszyscy pełni radości, składamy Bogu Ojcu dzięki za dar zmartwychwstania Chrystusa i naszego w nim udziału. Komunia św. ze Zmartwychwstałym Panem czyni z nas silną wspólnotę, łączącą wszystkich chrześcijan z Jednym Bogiem.
Po uroczystej Wigilii Paschalnej wczesnym rankiem Kościół ogłasza: „Chrystus prawdziwie zmartwychwstał. Alleluja. Jemu chwała i panowanie przez wszystkie wieki wieków. Alleluja”. Kapłani prowadzą uroczystą procesję rezurekcyjną, a następnie przewodniczą Mszy św., która kończy się wyśpiewaniem radosnego Te Deum laudamus.

Niedziela
Zmartwychwstania Pańskiego
Oktawa wielkanocna

Mszę św. w dzień Wielkanocny należy sprawować z całą uroczystością. Cały obchód Paschy rozciąga się na 50 dni od Niedzieli Zmartwychwstania do Niedzieli Zesłania Ducha Świętego. Oktawa wielkanocna ma wśród nich szczególne miejsce i obchodzi się ją z wielką radością jako jeden dzień świąteczny, jako „wielką niedzielę” (por. Ogólne zasady roku liturgicznego i kalendarza, nr 22).