Do pokoju ks. Jana, przy kościele Sióstr Wizytek w Warszawie, tuż za bramą Krakowskiego Przedmieścia, prowadziły strome, kręte schody. Wielu wdrapywało się po nich na górę, by porozmawiać. Albo po dedykację.
Ks. Twardowski lubił, gdy schody skrzypiały. Wychylał się wtedy zza drzwi, by powitać serdecznie gości.
O wizytach u ks. Twardowskiego krążą legendy. Waldemar Smaszcz, krytyk literacki, przyprowadził kiedyś dziennikarkę. Gdy zobaczyła poetę, wykrzyknęła: „Tak się cieszę, jestem zakochana w księdzu i w księdza wierszach”. Ks. Twardowski odparł z udawaną powagą: „Niedobrze, to może zaszkodzić mojej kanonizacji!”.
W mieszkaniu ks. Twardowskiego wszystko od lat było na swoim miejscu. Na skrzypiącej podłodze stał tapczan, stary sekretarzyk, zegar z kukułką, klęcznik. Na ścianach aniołki z drewna, papieru i plastiku. W rogu maska pośmiertna Piłsudskiego. I piec kaflowy, kura w okularach, Pegaz Antoniego Chodorowskiego i rysunki dzieci.
Ks. Jan przyjmował ludzi nie tylko w domu. Częściej - w kościelnej zakrystii. Pojawiał się tam niezmiennie od pięćdziesięciu lat, tuż przed godziną szesnastą. Siadał przy małym, prostokątnym stoliku obok kaloryfera. I słuchał nie kończących się opowieści, zwierzeń, narzekań. W tej świątyni odprawiał też o siedemnastej Msze św.
W Warszawie się urodził, tu mieszkał jako dziecko. Przy Elektoralnej. Potem ten dom spalili Niemcy. Ukończył Liceum im. T. Czackiego przy Polnej. A potem polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Brał też udział w Powstaniu Warszawskim. Lubił też spacerować samotnie ulicami stolicy.
Całe życie przeżył w Warszawie. W Warszawie też spocznie na wieki.