Umiłowani Diecezjanie!
Dziś w Rzymie kończy się Zgromadzenie Zwyczajne Synodu Biskupów obradujące pod hasłem: Eucharystia źródłem i szczytem życia i misji Kościoła. Zarazem kończy się Rok Eucharystii ogłoszony przez Sługę Bożego Jana Pawła II; Rok, który traktujemy jako jego duchowy testament. Bardzo kochaliśmy Jana Pawła II i dlatego chcielibyśmy wypełnić jego zalecenia. Chcemy więc dziś jeszcze raz zawołać wraz z nim do Jezusa: „Zostań z nami Panie!”.
Pragniemy tym serdeczniej i mocniej błagać Chrystusa o jeszcze pełniejsze pozostawanie z nami, ponieważ w tych dniach przeżywać będziemy 80. rocznicę ustanowienia diecezji częstochowskiej. Zaistniała ona mocą bulli papieża Piusa XI Vixdum Poloniae unitas dokładnie 28 października 1925 r. Było to dla nas i naszych praojców żyjących w dorzeczu Górnej Warty na Jurze Krakowsko-Częstochowsko-Wieluńskiej między Pilicą i Prosną wielkie wydarzenie. Powstała nasza diecezja, która podjęła dziedzictwo wielowiekowych diecezji: krakowskiej i gnieźnieńskiej, a potem włocławskiej i kieleckiej, by prowadzić lud Boży tu mieszkający przez czas do wieczności, gdzie na nas czeka Bóg.
W tych dniach także od 22 do 28 października pragniemy przeżywać VIII Archidiecezjalny Kongres Eucharystyczny. Przed Bogiem wobec Przenajświętszej Eucharystii będziemy więc dziękować za osiemdziesięcioletnią historię zbawienia, która wciąż się dokonuje na naszych ziemiach.
Rzeczywiście, na miniony okres historii mamy prawo spojrzeć oczami wiary, jako na wielkie przejście Pana przez serca naszego ludu, aby go przybliżać do Siebie i wiecznie zbawiać. Przejście Pana znaczy Pascha, a sakramentem paschalnym jest Eucharystia. W świetle więc Eucharystii spojrzyjmy na siebie, dokonując jakby rachunku sumienia pod kątem korzystania z tego największego daru, jakiego nam Bóg udzielił na ziemi.
Nasza diecezja od samego początku została ustawiona eucharystycznie i maryjnie. Pierwszy biskup częstochowski Teodor Kubina, który zorganizował struktury kościelne nowopowstałej diecezji, nazwał się pierwszym ministrem Matki Najświętszej, a pierwszą jego katedrą była bazylika na Jasnej Górze, której 350-lecie cudownej obrony obchodzić będziemy 18 listopada. Bp Kubina dla ożywienia czci i miłości Najświętszego Sakramentu zorganizował 7 diecezjalnych Kongresów Eucharystycznych. Następcy jego, biskup Zdzisław Goliński i Stefan Bareła także czynili ogromne wysiłki dla umocnienia wiary w żywą obecność Chrystusa z nami pod postaciami chleba i wina. Zakładali więc parafie, budowali nowe kościoły, utwierdzali wraz z kapłanami lud Boży diecezji częstochowskiej w pobożności i miłości chrześcijańskiej, głosili słowo Boże i sprawowali sakramenty święte. Od 1992 r. zmniejszył się terenowo i liczebnie partykularny Kościół częstochowski, ale podniesiony do rangi archidiecezji w nowopowstałej metropolii częstochowskiej dalej w duchu eucharystycznym i maryjnym jest prowadzony do Boga. Powiększyła się bardzo liczba kościołów i kaplic, tych wieczerników eucharystycznych, aby wierni naszej ziemi mieli bliżej do kościoła i mogli regularnie uczestniczyć w Ofierze Mszy św.
W 1987 r. wraz z całą Polską przeżywaliśmy przy udziale Ojca Świętego Jana Pawła II w Częstochowie II Krajowy Kongres Eucharystyczny. Ważny to był czas dla przybliżania Eucharystii. W Częstochowie i we wszystkich większych miastach odprawialiśmy rejonowe kongresy eucharystyczne, które kończyły się zwykle wprowadzeniem całodziennej adoracji Najświętszego Sakramentu. W każdej też parafii odbywały się misje połączone z całodobową adoracją Najświętszego Sakramentu. Praktyka całodobowej adoracji w każdej parafii raz w roku trwa do dziś. Dzięki temu w skali całej archidiecezji Chrystus jest nieustannie adorowany dzień i noc, a chwała Boża nie milknie ani na moment. Jest to też czas przeproszenia Boga za grzechy i apel do pogłębienia naszej wiary, nadziei i miłości. W Roku Eucharystii powiększyła się w naszej Archidiecezji liczba kościołów z adoracją codzienną, a zarazem całodzienną i wkrótce dojdzie do liczby 20. W dwóch kościołach: w Częstochowie w parafii św. Jana Kantego i w Zawierciu w parafii św. Apostołów Piotra i Pawła wprowadzona została adoracja całodobowa, a więc również w godzinach nocnych. W bieżącym roku odbywały się też w wielu parafiach małe kongresy eucharystyczne i powołano w niektórych parafiach Bractwo Najświętszego Sakramentu, którego zadaniem jest organizować modlitwę przed Chrystusem w monstrancji. Odpowiedzieliśmy także częściowo na prośbę Jana Pawła II nawołującego nas do pomnożenia czasu modlitwy przez adorację i kontemplację. W wielu kościołach organizowano dodatkowe godziny wystawienia Najświętszego Sakramentu, aby ułatwić wiernym nawiedzenie Chrystusa. Wytrwajmy w tej pobożnej praktyce. Niech kościoły nasze będą otwarte i udostępnione do adoracji.
Nawołuję bardzo głośno, byśmy się wszyscy poddali tej szkole eucharystycznej, w którą weszliśmy od początku istnienia diecezji. Przypominam zobowiązanie wszystkich parafii do odprawiania doby eucharystycznej przynajmniej raz w roku. Od rana więc w wyznaczonym dniu do rana następnego dnia bez przerwy trwamy na modlitwie. Dotyczy to godzin w ciągu dnia i nocy. Duszpasterze niech zorganizują wtedy całodzienny dyżur w konfesjonale, urządzą tzw. „pasterkę” eucharystyczną o północy i prowadzą co pewien czas wspólną modlitwę dla dzieci, młodzieży, dorosłych i starszych, a także stowarzyszeń, ruchów i Akcji Katolickiej. Czyńmy wszystko, abyśmy nie zasłużyli na wyrzut Pana Jezusa: „Tak, jednej godziny nie mogliście czuwać ze Mną? Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie” (Mt 26, 40-41).

Umiłowani diecezjanie,
W Roku Eucharystii, a zarazem 80-lecia istnienia diecezji podjęliśmy pracę nad odnowieniem duchowości eucharystycznej. Najważniejszym w niej elementem jest nasze uczestnictwo we Mszy św. w niedziele i nakazane święta oraz możliwie częste przystępowanie do Komunii św.
Zaklinam Was, abyśmy tak wielkiego środka zbawczego, jakim jest Msza św. nie lekceważyli i bez poważnej przyczyny nie opuszczali Eucharystii niedzielnej. Więcej, proszę o dołożenie największych starań, abyśmy ją godnie i z wielką miłością przeżywali. Czy nie powinniśmy sobie przypomnieć jak głęboko wchodził w tajemnicę Mszy św. Jan Paweł II? Czy nie warto też zacytować słów św. Ojca Pio, którego dzisiejszy świat tak bardzo czci. Pisał on: „Gdy jestem z Jezusem utajonym w Najświętszym Sakramencie bardzo mocno bije moje serce. Czasem wydaje mi się, że moje serce wyskoczy mi z piersi. Będąc przy ołtarzu, odczuwam niekiedy, że ogarnia mnie ogień i wprost nie potrafię tego opisać. I wydaje mi się, że z determinacją idę do tego ognia. (...) Świat mógłby nawet istnieć bez słońca, lecz nie mógłby istnieć bez Mszy św.”.
W Ofierze Chrystusa w pełni uczestniczymy, gdy przyjmujemy Komunię św. Wtedy następuje najściślejsze zjednoczenie z Bogiem, bo przyjmując Komunię św. łączymy się najściślej z Ciałem i Krwią Chrystusa. Wtedy sam Bóg-Człowiek przyjmuje nas do swojego Ciała i swojej Krwi. Nasze życie zatem powinniśmy zamieniać wciąż na pragnienie ucztowania z Bogiem. Tego chleba bądźmy naprawdę głodni, to ten chleb godnie przyjmowany daje życie wieczne.
Pamiętajmy przy tym, że Komunia św. łączy nas nie tylko z Chrystusem, ale w Nim z całym Kościołem i poniekąd z każdym człowiekiem.
W czasie Mszy św. i Komunii św., choćby nawet tylko duchowej, przyjmujemy Boga w tajemnicy daru dla człowieka. Wtedy miłość Boga nas ogarnia i prowadzi całą swą mocą do drugiego człowieka zwłaszcza pozostającego w potrzebie. I tu czeka nas po przeżyciu Roku Eucharystii wielka praca nad sobą. Wydaje się, że wciąż nie dość pamiętamy o prawdzie przypominanej w ciągu wieków, a ostatnio przez Jana Pawła II i Benedykta XVI: że kto spożywa Chleb Eucharystyczny winien się stawać chlebem dla drugich. Cały wielki więc świat troski o potrzebujących, tych z bliska i tych z daleka, którzy często przymierają głodem, winien nam stawać przed oczyma, gdy przystępujemy do tak świętej uczty. Po przeżyciu Roku Eucharystii nie stać było jeszcze Archidiecezji na jakieś wielkie dzieło miłosierdzia chrześcijańskiego, ale dało się zauważyć pewien proces powiększenia się wyobraźni miłosierdzia i jeszcze szerszego otwierania serca na potrzeby bezrobotnych, ubogich, niepełnosprawnych i chorych. W tej dziedzinie jednak wiele jeszcze musimy uczynić. Wielką rolę przypisuję tu parafii, ale też i szkole, różnego rodzaju wspólnotom i ruchom. Szkoła duchowości eucharystycznej to szkoła miłości w dziedzinie duszy i ciała. Wyraża się ona w praktykowaniu uczynków miłosiernych co do duszy i co do ciała. „Wstańcie, chodźmy”, chciałoby się powiedzieć słowami Jana Pawła II do Ciebie, Kościele Częstochowski, na Twoje osiemdziesięciolecie.

Umiłowani diecezjanie,
Na dziś zapraszam serdecznie do przeżycia VIII Archidiecezjalnego Kongresu Eucharystycznego. Jesteśmy już w jego trakcie. Zaczął się wczoraj, a zakończy się 29 października. Serdecznie zapraszam wszystkich na kongresową procesję eucharystyczną od kościoła św. Jakuba do archikatedry. Niech księża zorganizują na ten czas pielgrzymki autokarowe ze wszystkich części Archidiecezji i piesze z parafii Częstochowy. Będziemy śpiewać Te Deum za 80 lat istnienia Kościoła Częstochowskiego i stawać przy Bogu idącym z nami przez życie do wieczności. Cały tydzień trwają katechezy w szkołach na temat osiemdziesięciolecia i Kongresu, a w Wyższym Seminarium Duchownym dla księży, osób życia konsekrowanego i świeckich, zwłaszcza ruchów odnowy, Akcji Katolickiej - wykłady i rozważania. Trwajmy też na modlitwie przed Bogiem ukrytym w Najświętszym Sakramencie. „Zostań, z nami Panie” na następne dziesięciolecia - wołamy! Maryjo, Niewiasto Eucharystii prowadź nas do swojego Syna i ucz nas jeszcze większego umiłowania Ciała i Krwi Chrystusa.
Z głębi serca błogosławię na przeżycie VIII Kongresu Eucharystycznego i na dalsze przeżywanie historii zbawienia w Kościele Częstochowskim.

Częstochowa, 20 października 2005 r.