Poza sesją też się modlą

Niedziela zielonogórsko-gorzowska 9/2005

Z ks. Robertem Węglewskim rozmawiał ks. Dariusz Gronowski

Bądź na bieżąco!

Z ks. Robertem Węglewskim, duszpasterzem akademickim z parafii pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Gorzowie Wlkp., rozmawia ks. Dariusz Gronowski

Ks. Dariusz Gronowski: - Kim są studenci z Gorzowa, których obejmuje Ksiądz swoją duszpasterską posługą? Z jakich są uczelni? Jakie jest ich środowisko?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Ks. Robert Węglewski: - Studenci objęci opieką duszpasterską przy parafii pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Gorzowie to uczniowie trzech wyższych uczelni: Akademii Wychowania Fizycznego, Wyższej Szkoły Informacyjnej oraz Wyższej Szkoły Biznesu. Spora ich liczba to młodzież pochodzącą z miast i wsi naszego województwa, choć zdarzają się również studenci z dalszych regionów Polski. Oprócz trzech wyżej wymienionych uczelni jest jeszcze jedna, największa, tzn. obejmująca największą liczbę studentów: Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa. Nad studentami PWSZ opiekę duszpasterską sprawuje ks. Janusz Drgas z parafii katedralnej.

- Co znaczy być duszpasterzem dla tych młodych ludzi?

- Być duszpasterzem akademickim oznacza dokładnie tyle, co poświęcić się. W ten sam sposób jest się duszpasterzem w parafii, w szkole, w grupach, ruchach i stowarzyszeniach. Bez żadnej różnicy. Troska o drugiego człowieka sprowadza się przecież zawsze do jednego - poświęcenia się jemu. A to jest oddanie swojego czasu, swojego zdrowia, swoich sił. Żadne specjalne predyspozycje i zdolności osobowościowe ani najnowsze metody duszpasterskie - same w sobie bardzo ważne - nie są w stanie wyrównać, a tym bardziej zastąpić tego podstawowego aktu poświęcenia wynikającego ze zjednoczenia z Chrystusem, który jest ofiarą doskonałą. Takie jest chyba największe, a zarazem najtrudniejsze zadanie duszpasterza, nie tylko akademickiego.

Reklama

- Czy studenci się modlą poza sesją?

- Czy się modlą poza sesją? Nie bądźmy dla nich aż tak okrutni. Zasada: „Jak trwoga, to do Boga” dotyczy nie tylko studentów, ale poniekąd każdego z nas. Nawet jeśli modlą się tylko w chwilach trwogi, to dobre i to. Bogu dzięki! Zawsze to modlitwa! Ale oczywiście, mówiąc już bardziej na serio, mam nadzieję, że zwracają się do Boga nie tylko w chwilach trwogi, bo to jedynie świadczyłoby o infantylnym urobieniu duchowym. Wiem z całą pewnością o niektórych, że modlą się bardzo gorliwie. Uczę się od nich.

- Jakie znaczenie dla duszpasterstwa akademickiego ma peregrynacja obrazu Matki Bożej „Sedes Sapientiae” - Stolicy Mądrości?

- Zasygnalizował je w apelu Jan Paweł II: „Aby Maryja pomagała nam przenikać środowisko uniwersyteckie duchem chrześcijańskim”. Składamy przecież hołd Maryi w tytule Stolicy Mądrości. A duch chrześcijański rodzi się tam, gdzie mądrość zstępuje z wysoka, Mądrość Boża. Ona sprawia, że zaczynamy żyć i postępować nie według naszych upodobań, ale według woli Boga. W przeciwnym razie spotka nas zarzut Chrystusa, że nie myślimy o tym, co Boże, ale o tym, co ludzkie. A tak myślał nawet Piotr Apostoł. Dlaczegóż i my nie mielibyśmy tak myśleć? Dlatego ta mądrość z wysoka jest tak bardzo potrzebna, nie tylko studentom.

- Dziękuję za rozmowę.

2005-12-31 00:00

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Święty oracz

Niedziela przemyska 20/2012

Arkadiusz Bednarczyk

W miesiącu maju częściej niż w innych miesiącach zwracamy uwagę „na łąki umajone” i całe piękno przyrody. Gromadzimy się także przy przydrożnych kapliczkach, aby czcić Maryję i śpiewać majówki. W tym pięknym miesiącu wspominamy również bardzo ważną postać w historii Kościoła, jaką niewątpliwie jest św. Izydor zwany Oraczem, patron rolników.
Ten Hiszpan z dwunastego stulecia (zmarł 15 maja w 1130 r.) dał przykład świętości życia już od najmłodszych lat. Wychowywany został w pobożnej atmosferze swojego rodzinnego domu, w którym panowało ubóstwo. Jako spadek po swoich rodzicach otrzymać miał jedynie pług. Zapamiętał również słowa, które powtarzano w domu: „Módl się i pracuj, a dopomoże ci Bóg”. Przekazy o życiu Świętego wspominają, iż dom rodzinny świętego Oracza padł ofiarą najazdu Maurów i Izydor zmuszony był przenieść się na wieś. Tu, aby zarobić na chleb, pracował u sąsiada. Ktoś „życzliwy” doniósł, że nie wypełnia on należycie swoich obowiązków, oddając się za to „nadmiernym” modlitwom i „próżnej” medytacji. Jakież było zdumienie chlebodawcy Izydora, gdy ujrzał go pogrążonego w modlitwie, podczas gdy pracę wykonywały za niego tajemnicze postaci - mówiono, iż były to anioły. Po zakończonej modlitwie Izydor pracowicie orał i w tajemniczy sposób zawsze wykonywał zaplanowane na dzień prace polowe. Pobożna postawa świętego rolnika i jego gorliwa praca powodowały zawiść u innych pracowników. Jednak z czasem, będąc świadkami jego świętego życia, zmienili nastawienie i obdarzyli go szacunkiem. Ta postawa świętości wzbudziła również u Juana Vargasa (gospodarza, u którego Izydor pracował) podziw. Przyszły święty ożenił się ze świątobliwą Marią Torribą, która po śmierci (ok. 1175 r.) cieszyła się wielkim kultem u Hiszpanów. Po śmierci męża Maria oddawała się praktykom ascetycznym jako pustelnica; miała wielkie nabożeństwo do Najświętszej Marii Panny. W 1615 r. jej doczesne szczątki przeniesiono do Torrelaguna. Św. Izydor po swojej śmierci ukazać się miał hiszpańskiemu władcy Alfonsowi Kastylijskiemu, który dzięki jego pomocy zwyciężył Maurów w 1212 r. pod Las Navas de Tolosa. Kiedy król, wracając z wojennej wyprawy, zapragnął oddać cześć relikwiom Świętego, otworzono przed nim sarkofag Izydora, a król zdumiony oznajmił, że właśnie tego ubogiego rolnika widział, jak wskazuje jego wojskom drogę...
Izydor znany był z wielu różnych cudów, których dokonywać miał mocą swojej modlitwy. Po śmierci Izydora, po upływie czterdziestu lat, kiedy otwarto jego grób, okazało się, że jego zwłoki są w stanie nienaruszonym. Przeniesiono je wówczas do madryckiego kościoła. W siedemnastym stuleciu jezuici wybudowali w Madrycie barokową bazylikę pod jego wezwaniem, mieszczącą jego relikwie. Wśród licznych legend pojawiają się przekazy mówiące o uratowaniu barana porwanego przez wilka, oraz o powstrzymaniu suszy. Izydor miał niezwykły dar godzenia zwaśnionych sąsiadów; z ubogimi dzielił się nawet najskromniejszym posiłkiem. Dzięki modlitwom Izydora i jego żony uratował się ich syn, który nieszczęśliwie wpadł do studni, a którego nadzwyczajny strumień wody wyrzucił ponownie na powierzchnię. Piękna i nostalgiczna legenda, mówiąca o tragedii Vargasa, któremu umarła córeczka, wspomina, iż dzięki modlitwie wzruszonego tragedią Izydora, dziewczyna odzyskała życie, a świadkami tego niezwykłego wydarzenia było wielu ludzi. Za sprawą św. Izydora zdrowie odzyskać miał król hiszpański Filip III, który w dowód wdzięczności ufundował nowy relikwiarz na szczątki Świętego.
W Polsce kult św. Izydora rozprzestrzenił się na dobre w siedemnastym stuleciu. Szerzyli go głównie jezuici, mający przecież hiszpańskie korzenie. Izydor został obrany patronem rolników. W Polsce powstawały również liczne bractwa - konfraternie, którym patronował, np. w Kłobucku - obdarzone w siedemnastym stuleciu przez papieża Urbana VIII szeregiem odpustów. To właśnie dzięki jezuitom do Łańcuta dotarł kult Izydora, czego materialnym śladem jest dzisiaj piękny, zabytkowy witraż z dziewiętnastego stulecia z Wiednia, przedstawiający modlącego się podczas prac polowych Izydora. Do łańcuckiego kościoła farnego przychodzili więc przed wojną rolnicy z okolicznych miejscowości (które nie miały wówczas swoich kościołów parafialnych), modląc się do św. Izydora o pomyślność podczas prac polowych i o obfite plony. Ciekawą figurę św. Izydora wspierającego się na łopacie znajdziemy w Bazylice Kolegiackiej w Przeworsku w jednym z bocznych ołtarzy (narzędzia rolnicze to najczęstsze atrybuty św. Izydora, przedstawianego również podczas modlitwy do krucyfiksu i z orzącymi aniołami). W 1848 r. w Wielkopolsce o wolność z pruskim zaborcą walczyli chłopi, niosąc jego podobiznę na sztandarach. W 1622 r. papież Grzegorz XV wyniósł go na ołtarze jako świętego.

CZYTAJ DALEJ

Małżeństwo z Andrychowa idzie do grobu św. Jakuba. Zaniosą tam też Twoją intencję

2024-05-15 12:09

rk
/KAI

[ TEMATY ]

Santiago de Compostela

Camino

świadectwa

Archiwum rodzinne

Mają już za sobą dwa tygodnie pieszej wędrówki. Zostało im jeszcze 100 dni, by planowo dotrzeć do sanktuarium w Santiago de Compostela. Dorota i Rafał Janoszowie zamierzają pokonać 2890 km. Wyruszyli z Andrychowa Drogą św. Jakuba, by podziękować za 35 lat małżeństwa. Dziękują także za trójkę swych dzieci, za pozostałych członków rodziny, za przyjaciół i za to, co ich w życiu spotkało. Andrychowskie małżeństwo znane jest z wieloletniego zaangażowania w Ekstremalną Drogę Krzyżową.

Małżonkowie przyznają, że po raz pierwszy znaleźli się na tym jednym z najbardziej znanych szlaków pielgrzymkowych 10 lat temu. „Było to dla nas bardzo głębokie doświadczenie duchowe, powiązane wtedy z wdzięcznością za 25 lat wspólnego życia małżeńskiego. Okazało się, że Camino wpisało się głęboko w nasze serca, a my wpisaliśmy je w serca naszych dzieci i ich przyjaciół. Za nami 6 takich wędrówek trasą północną i portugalską” - opowiadają na swym facebookowym profilu, który nazwali „Camino Wdzięczności”.

CZYTAJ DALEJ

Mario na Piaskach do której z pieśniami szli karmelici skrzypiąc trzewikami módl się za nami

2024-05-15 20:45

Ks. Krzysztof Hawro

[ TEMATY ]

Rozważania majowe

Wołam Twoje Imię, Matko…

pl. wikipedia.org

Matka Boża Piaskowa

W naszej majowej wędrówce, której szlak wyznaczył ks. Jan Twardowski docieramy dziś do Krakowa, by na chwilę zatrzymać się w cieniu karmelitańskiej duchowości. Po kilku dniach wędrówki przybyliśmy ponownie do Krakowa, gdzie na przedmieściach dawnego miasta – zwanym „Na Piasku” znajduje się ufundowany przez Władysława Jagiełłę i jego małżonkę Jadwigę kościół ojców karmelitów. To w tej świątyni uklękniemy dziś przed obrazem Matki Bożej Piaskowej, nazywanej też „Panią Krakowa”.

Obraz, który zatrzymuje dziś nasza uwagę znajduje się w kaplicy przy kościele Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny. Jest jednym z najpopularniejszych wizerunków Bogurodzicy w mieście. Wizerunek jest nietypowy w porównaniu do tych, które widzieliśmy do tej pory. Nie jest rzeźbą ani obrazem malowanym na desce czy płótnie. Ten, przed którym dziś się zatrzymujemy zgodnie z myślą ks. Jana jest malunkiem wykonanym na tynku.

CZYTAJ DALEJ

Reklama