Reklama

Refleksje chicagowskie

Ze skarbca Eucharystii: Zdumienie, fascynacja i lęk

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Kto nie wierzy w Boga, nie jest bez winy - powiada św. Paweł, ponieważ musi zaprzeczyć temu pierwotnemu doświadczeniu uświadomienia sobie istnienia czegoś innego poza sobą. Od stworzenia świata niewidzialne przymioty Boga: Jego potęga i bóstwo stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła, tak że nie mogą się oni wymówić od winy (por. Rz 1, 19-20).
Człowiek, kiedy uświadomi sobie swoje istnienie, zauważy również, że poza nim istnieją realnie inni ludzie i świat, który go otacza. Zauważy, że w tej rzeczywistości panuje ład i porządek (z grec. kosmos). Filozof Immanuel Kant wyznał, że tym, co zasiało w nim wątpliwość względem tego, co napisał w swoim dziele Krytyka czystego rozumu, był moment, kiedy wychodząc kiedyś z domu, podniósł głowę i spojrzał na usiane gwiazdami niebo. Lapidarnie ujmuje to Księga Mądrości: „Głupi z natury są wszyscy ludzie, którzy nie poznali Boga [...] Bo z wielkości i piękna stworzeń poznaje się przez podobieństwo ich Sprawcę” (Mdr 13, 1. 5). Najwłaściwszą odpowiedzią człowieka, jego prawidłową reakcją na rzeczywistość, która go otacza, może być jedynie zdumienie i fascynacja.
Niektóre powierzchowne teorie o pochodzeniu religii powtarzają twierdzenie, że zrodziła się ona ze strachu przed czymś nieznanym, zwłaszcza przed siłami przyrody, których bojąc się człowiek pierwotny, wymyślił sobie bogów.
Jest to bezpodstawne stwierdzenie, degradujące człowieka, zwłaszcza jego rozumność. Strach nie jest przecież pierwszym odczuciem człowieka. Pierwszą reakcją ludzką na otaczającą rzeczywistość jest zdumienie i fascynacja. Strach przychodzi później jako odblask niebezpieczeństwa, że owa fascynacja może przeminąć. Człowiek kocha swoje życie. Trzyma się kurczowo tej rzeczywistości, którą w doświadczeniu codziennym dotyka. Widząc jej przemijalność, zaczyna odczuwać lęk, że ta rzeczywistość może zniknąć. Człowiek nie lęka się o rzeczy, które go mało obchodzą, ale boi się o te, które wzbudziły w nim zainteresowanie, fascynację, i które pragnie zatrzymać. Lęk jest zatem reakcją wtórną, powstającą w człowieku, który zdumiony i zafascynowany jakimś pięknem przeżywa rozterkę z powodu przemijalności otaczającego świata rzeczy.
Takiego zdumienia i fascynacji doznawali Apostołowie, doświadczając boskości Chrystusa na górze Tabor, gdzie chcieli pozostać z Nim na zawsze. Natomiast po rozmnożeniu chleba, kiedy ujrzeli Jezusa kroczącego po jeziorze przed świtem, myśleli, że to zjawa i zaczęli krzyczeć. On przemówił do nich i wszedł do łodzi, a wiatr się uciszył. Wtedy zdumieli się w duszy, nie rozumieli bowiem zajścia z chlebami, gdyż umysł ich był otępiały (por. Mk 6, 34-52).
Jeszcze większe zdumienie i fascynację wywołały z pewnością słowa Chrystusa zapowiadające oddanie Jego ciała na pokarm. „Kto spożywa moje ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne [...] Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem” (J 6, 54-55) - powiedział. Kiedy niektórzy słysząc te słowa, zaczęli szemrać i odchodzić, Jezus skierował do swoich najbliższych słowa: „Czy i wy chcecie odejść?”. Żaden nie ośmielił się cokolwiek powiedzieć, dopiero Piotr skierował słowa: „Do kogoż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego” (J 6, 67-68). Otrzymał za to wyznanie pochwałę od Chrystusa i rękojmię otrzymania kluczy do królestwa niebieskiego. Fascynacja osobą Chrystusa budziła u Apostołów lęk, że któregoś dnia ich opuści, zwłaszcza że zapowiadał, iż idzie do Ojca. Chrystusowa haniebna śmieć na krzyżu spowodowała u nich lęk i frustrację, dopiero zdumienie z powodu spotkania zmartwychwstałego Pana przywróciło im nadzieję. Przypomnieli sobie wszystkie słowa i czyny, które wprawiały ich w zdumienie i budziły wiarę. Przypomnieli sobie Ostatnią Wieczerzę i przemianę chleba i wina w Ciało i Krew Jego.
Uświadomienie sobie faktu realnej obecności Chrystusa w Eucharystii wzbudziło na nowo zdumienie i fascynację Jego boskością. Poznali oni na nowo, że chleb i wino aktem woli Chrystusa przemienia się w Ciało i Krew Jego. To czego doświadczali Apostołowie, my również doświadczamy, bo uczestniczymy w tym samym cudzie. Przemiana ta nazywana jest przeistoczeniem - transsubstantiatio, czyli zmianą istoty rzeczy (substantia z łac. istota rzeczy). Sobór Trydencki określił dogmatycznie fakt, że uobecnienie osoby Chrystusa dokonuje się słowami konsekracji wypowiedzianymi nad winem i chlebem, powodującymi cudowne przemienienie istoty chleba i wina w Ciało i Krew Zbawiciela, z pozostawieniem fizycznych właściwości chleba i wina. Uczestnicząc w tak wielkim cudzie, św. Faustyna, obcując z Panem Eucharystycznym, tak się modliła:

O Hostio święta - zachwycie nieba,
Choć taisz piękność swą
I przedstawiasz mi się
w okruszynie chleba,
Lecz wiara silna
rozdziera zasłonę tą.

Zdumienie i fascynacja nie pochodzą jednak od akceptacji intelektualnej dogmatów i nawet najpiękniejszych prawd. Żadne dogmaty czy też ujęte w formuły objawione prawdy nie wywołają zdumienia i fascynacji, jeśli nie będą wynikać z wiary i zaufania do Boga, który odsłania siebie jako Osobę. Za tymi znakami, które człowiek widzi i dotyka, musi stać żywa osoba, kochający Bóg. Zdumienie z powodu żywej obecności pozwoli człowiekowi przyjąć Boga jako dar w Eucharystii. Spotkanie człowieka z Bogiem w tym wielkim Misterium to obdarzenie Boga pełnym zaufaniem w Jego miłość. To poczucie pewności, że Bóg nie pozwoli przeminąć temu szczęściu i tej miłości, to całkowite poczucie bezpieczeństwa, że wszystko w Nim znajdzie właściwe miejsce. To wyzbycie się lęku, że możemy utracić życie swoje i innych. Takie fascynujące przeżycie obecności bez lęku daje jedynie spotkanie dwóch osób - Osoby Boga i naszej. Doświadczała tych fascynujących spotkań z Jezusem w Eucharystii nieustannie św. Faustyna. Któregoś dnia Chrystus powiedział do niej: „To wszystko dla ciebie stworzyłem, oblubienico Moja, a wiedz o tym, że wszystkie piękności niczym są w porównaniu z tym, co ci przygotowałem w wieczności”. Pragniemy tego wszyscy i mamy nadzieję, że tam będzie dopiero wielkie zdumienie i fascynacja bez lęku, że cokolwiek przeminie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2005-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Dzierżoniów. Pogrzeb Marii Chlipały - matki dziesięciorga dzieci

2024-06-07 22:02

[ TEMATY ]

bp Ignacy Dec

Dzierżoniów

pogrzeb matki kapłana

ks. Tadeusz Chlipała

ks. Andrzej Adamiak

Ostatnie pożegnanie ś.p. Marii Chlipały

Ostatnie pożegnanie ś.p. Marii Chlipały

Jej dzieciom zabraknie teraz osoby, którą nazywały prawdziwą przyjaciółką, chętną i otwartą do szczerych rozmów, troskliwą i opiekuńczą mamą – powiedział bp Ignacy Dec o Marii Chlipale, mamie kapłana i siostry zakonnej.

Pogrzebowej liturgii w piątek 7 czerwca w kościele Chrystusa Króla w Dzierżoniowie przewodniczył biskup senior diecezji świdnickiej. Mamę ks. prał. Tadeusza długoletniego rektora Wyższego Seminarium Duchownego diecezji świdnickiej, dziś proboszcza parafii św. Ap. Piotra i Pawła w Świebodzicach, mamę córki Reginy, dziś siostry zakonnej Ryszardy, żegnało dziesiątki kapłanów i sióstr zakonnych, liczna rodzina, przyjaciele, znajomi oraz parafianie.

CZYTAJ DALEJ

Sosnowiec: bp Ważny skierował do diecezjan swój „list programowy”

2024-06-16 10:03

[ TEMATY ]

bp Artur Ważny

Episkopat News

- Nasza diecezjalna wspólnota nie jest wysokim drzewem. Jest drzewem, które trwa mimo licznych wichur i huraganów. Jest drzewem mocno doświadczonym, ale także drzewem, które się nie złamało, które walczy z przeciwnościami - napisał do diecezjan bp Artur Ważny. Z okazji swojego ingresu skierował do wiernych list pasterski o charakterze programowym. Pismo odczytywane jest we wszystkich kościołach i kaplicach diecezji sosnowieckiej w niedzielę 16 czerwca 2024 r.

Zapowiada w nim tworzenie relacji i wspólne wędrowanie razem z wiernymi. Podstawą tych działań ma być Boża obietnica bycia jak cedr, znane biblijne drzewo.

CZYTAJ DALEJ

Krzysztof Zanussi obchodzi dziś 85. urodziny

2024-06-17 09:22

[ TEMATY ]

urodziny

Krzysztof Zanussi

reżyser

Małgorzata Godzisz

Krzysztof Zanussi przed projekcją „Spirali”

Krzysztof Zanussi
przed projekcją „Spirali”

Krzysztof Zanussi, jeden z najbardziej utytułowanych polskich twórców filmowych obchodzi dziś, 17 czerwca, 85. urodziny. "Odeszła ode mnie nadzieja na proste recepty, bo wszelka mądrość jest jednak złożona i ukryta, nie daje się zamknąć prostymi sloganami" - powiedział reżyser w rozmowie z KAI. Krzysztof Zanussi jako pierwszy polski reżyser otrzymał w 1984 roku Złotego Lwa na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji. Twórca zasiadał w Papieskiej Radzie ds. Kultury, nadano mu trzynaście doktoratów honoris causa.

"W swoich dziełach Zanussi porusza odwieczne problemy: miłości, śmierci, szczęścia i sumienia, przyglądając się, jak objawiają się one w dzisiejszym świecie" - charakteryzuje jego twórczość portal culture.pl

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję