Sługa Boży bp Wilhelm Pluta (1910-86) był moim biskupem do roku 1972, do kiedy to Szczecin podlegał kościelnej administracji gorzowskiej.
Miałem szczęście otrzymać misję kanoniczną do prowadzenia Parafialnej Poradni Rodzinnej w Szczecinie-Zdrojach właśnie z Kurii Gorzowskiej w 1971 r. Przedtem wszyscy instruktorzy poradnictwa rodzinnego zostali zaproszeni przez Biskupa Gorzowskiego na dni skupienia do Wyższego Seminarium Duchownego w Gościkowie-Paradyżu, gdzie kolacją podejmował nas bp Pluta. Bp Pluta był kapłanem bardzo skromnym. Miał niezwykle wrażliwe serce. Tworząc poradnie rodzinne przy parafiach, bardzo chciał pomóc małżeństwom, rodzinie, a także chorym i niepełnosprawnym. Otrzymując misję kanoniczną, czyli zgodę Kościoła na prowadzenie takich parafialnych poradni, po odbyciu długotrwałych kursów staliśmy się oficjalnymi pomocnikami proboszczów w tej pięknej służbie na rzecz bliźniego w potrzebie. Na pracę w parafii otrzymała misję od Księdza Biskupa również moja żona Halina. Byliśmy powiernikami najintymniejszych zwierzeń i problemów ludzkich, wynikających z zagubienia w trudach codziennego życia.
Gdy ciężko zachorowała moja żona, pod koniec 1972 r., biskup gorzowski Wilhelm Pluta, mimo, że już nie był moim ordynariuszem (bo w czerwcu 1972 r. powstała diecezja szczecińsko-kamieńska), pełen troski o jej stan zdrowia przysłał wydaną w Rzymie książkę Maria Angela Truszkowska, a w niej napisał odręcznie wzruszające słowa:
„Drogim Dzieciom Bożym pp. Halinie i Bogdanowi Nowak wraz z Ich dzieckiem błogosławię na wielką miłość w doli i niedoli.
I słowa pociechy dla Kochanej Chorej Pani Haliny, a słowa otuchy i zachęty do ofiarnej miłości dla Pana Bogdana! Wspomnę Was we Mszy św. Błogosławię w Panu”.
+ Wilhelm Pluta (8.12.1972 r.)
Pasterzowi gorzowskiemu bardzo zależało na świętości powierzonych mu kapłanów. Przypominam sobie, gdy w mojej rodzinnej parafii w Szczecinie prowadził pogrzeb ks. Antoniego Żmii. W czasie homilii nad grobem zakonnego kapłana bardzo mocno akcentował, iż współczesny świat potrzebuje świadectwa wiary księży, którzy mają obowiązek zaprowadzić każdego parafianina przed Boży tron. Słowa bp. Pluty były zawsze pilnie słuchane, bo dla kapłanów i wiernych był niekwestionowanym autorytetem moralnym. Wiedział o tym sam Papież Jan Paweł II, który w czasie historycznej pielgrzymki w Gorzowie pospieszył do grobu śp. Wilhelma Pluty, by prosić go w modlitwie o moc z Nieba w sprawowaniu swego niezwykłego pontyfikatu.
Sługa Boży Wilhelm Pluta, którego proces beatyfikacyjny rozpoczął się 21 stycznia 2002 r. w gorzowskiej katedrze, był przede wszystkim kapłanem modlitwy. Kierując największą diecezją w Polsce, nie byłby w stanie jej poprowadzić bez pomocy Bożej.
Bp Edward Dajczak mówił mi, jak uratował przed odnowieniem klęcznik bp. Pluty, mocno wytarty od wielogodzinnego, codziennego modlenia się w najróżniejszych sprawach diecezjan. Dziś klęcznik bp. Pluty stanowi cenną pamiątkę po świątobliwym Kapłanie. Wystawiony jest w sanktuarium Maryjnym w Rokitnie.
Ksiądz Biskup był bardzo wrażliwy, bardzo dbał, by nikogo nie obrazić słowami. Bywało tak, że po trudnej rozmowie z kapłanem telefonował do niego, by go przeprosić za mocniejsze słowa. Nigdy nie miał czasu dla siebie, bo zawsze wizytował parafie, bierzmował, głosił niezwykle starannie przygotowane kazania, czytał najnowszą literaturę teologiczną w oryginalnych językach (znał kilka języków zachodnioeuropejskich) i modlił się w swojej prywatnej kaplicy.
Bp Ignacy Jeż przez 12 lat był sufraganem gorzowskim i doskonale znał i podziwiał bp. Wilhelma Plutę. Opowiadał kiedyś, jak w okresie Soboru Watykańskiego II zwiedzali Paryż. Zimą zauważyli w paryskim metrze człowieka leżącego na kracie. Bp Pluta nie mógł obojętnie przejść obok leżącego mężczyzny i dlatego odezwał się do bp. Jeża: - A może on nie żyje? Może zemdlał, a może jest chory? Sufragan poruszony tymi pytaniami podszedł do leżącego kloszarda i zaczął go budzić. Ten podniósł się i z wielkimi pretensjami powiedział polskim Biskupom: - To nawet spokojnie nie można się przespać?! Biskupi Pluta i Jeż szybko odeszli. Biskupi nie wiedzieli, że miejscowi bezdomni ratowali się w ten sposób przed mrozem i zimnem, śpiąc na kratach metra, skąd wydzielało się ciepłe powietrze.
Rozmawiałem z bardzo wieloma biskupami i kapłanami, którzy znali, wychowywali się i studiowali nauki sługi Bożego bp. Wilhelma Pluty. Wszyscy bez wyjątku uznali, iż Biskup gorzowski był dla nich wielkim autorytetem, kapłanem pełnym pokory i szczerej dobroci, niezwykłej wrażliwości i serdeczności, dostępności i pracowitości.
Ten wielki kapłan budził najwyższy szacunek nie dlatego, że pełnił godność pasterza diecezji, ale dlatego, że całe swoje życie wypełnił kapłańską pracą, modlitwą. Wspierał duchowo (a także materialnie) w trosce o dobre wychowanie każdego katolika. Dziś, kiedy upadły wszelkie moralne autorytety - poza Papieskim - on, Wilhelm Pluta, choć już z innego wymiaru ciągle przyciąga wszystkich. Na swoją diecezję spogląda z cokołu sprzed gorzowskiej katedry, błogosławiąc zmaganiom z codzienną, trudną rzeczywistością.