Imieniem kard. Władysława Rubina (1917-1990) nazwano rondo u zbiegu ul. Warszawskiej, Dickensa i Morsztyna w Częstochowie. Taką decyzje podjęli radni miasta Częstochowy na 28 zwyczajnej sesji Rady Miasta, w dniu 25 sierpnia br., na wniosek radnej Krystyny Stefańskiej.

W uzasadnieniu decyzji czytamy m. in., że kard. Władysław Rubin odwiedzał Częstochowie wielokrotnie. Biskupem w Częstochowie był jego bardzo serdeczny przyjaciel i konsekrator Stefan Bareła. Tutaj również mieszkała jego rodzina. Wielokrotnie kard. Rubin w Częstochowie spotykał się ze swoimi stryjami Stefanem, Władysławem, Leokadią i ich dziećmi: Witoldem, Ireneuszem, Grzegorzem, Mirosławą, Krystyną, Jadwigą, Jarosławem, Zbigniewem.

Częstochowę kard. Władysław Rubin wybrał na obchody 25. rocznicy swoich święceń kapłańskich. Przybywał tu wielokrotnie, w latach 1968, 1970, !971, !976 oraz podczas pielgrzymek Jana Pawła II w 1979, 1983 i 1987

Kard. Władysław Rubin urodził się w 1917 r. w Tokach koło Zbaraża. Po wybuchu II wojny światowej uczestniczył w kampanii wrześniowej, po czym próbował przedostać się do Rumunii, jednak został schwytany przez Sowietów i uwięziony. Był przerzucany z więzienia do więzienia, w końcu zesłany do Archangielska i przydzielony do ciężkiej pracy przy karczowaniu lasu. Po powstaniu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR wstąpił w ich szeregi.

Po opuszczeniu ZSRR został skierowany do Bejrutu, gdzie w latach 1943–1946 studiował teologię na Uniwersytecie św. Józefa. 30 czerwca 1946 otrzymał święcenia kapłańskie w Bejrucie z rąk abp. Rémy-Louis Leprêtre i został duszpasterzem uchodźców polskich, Następnie udał się na studia do Rzymu , gdzie uzyskał doktorat z prawa na Uniwersytecie Gregoriańskim. W 1953 został mianowany przez Kongregację Konsystorialną duszpasterzem Polaków. Następnie objął stanowisko rektora Kolegium Polskiego w Rzymie. Pełnił tę funkcję w latach 1959–1964.

W 1964 papież Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej i biskupem tytularnym Serty. 29 listopada 1964 otrzymał sakrę biskupią z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego, współkonsekratorami byli: abp Karol Wojtyła i bp Stefan Bareła. Jako motto swojej posługi biskupiej wybrał słowa: „Crux Domini spes et Victoria” (Krzyż Pana nadzieją i zwycięstwem).

Po śmierci biskupa Józefa Gawliny został delegatem prymasa Polski Stefana Wyszyńskiego do opieki nad emigracją i uchodźstwem polskim (1964–1980). Objął stanowisko rektora kościoła i hospicjum św. Stanisława w Rzymie.

W latach 1967–1979 był sekretarzem generalnym Synodu Biskupów. W latach 1967–1977 kierował pracami pięciu zgromadzeń ogólnych i dwóch nadzwyczajnych.

30 czerwca 1979 papież Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej. W latach 1980–1985 pełnił funkcję prefekta Kongregacji dla Kościołów Wschodnich. Kard. Rubin zmarł w Rzymie 28 listopada 1990 r.