Przegrana pod Warszawą, której zdobycie bolszewicy traktowali niemalże jako pewnik, była dla nich bardzo dotkliwa. Armia Czerwona w panice zaczęła się wycofywać..

Na Kremlu nie porzucono jednak planów podboju Polski i czerwonego marszu na zachód. Bitwę Warszawską potraktowano jako przegraną, ale nie jako ostateczną klęskę. „Polacy, którzy w swą kontrofensywę włożyli całą, jaka im jeszcze pozostała, energię, wyczerpali się” – przekonywał w raportach słanych na Kreml Tuchaczewski. Bolszewicy wycofani na linię Niemna i Szczary szykowali uderzenie. Odtwarzali zdolność bojową pobitych pod Warszawą jednostek. Z głębi Rosji ściągnięto nowe oddziały, niezmęczone dotychczasową walką, ogłoszono nabór do armii zasilony 30 tys. krasnoarmiejców, którzy po klęsce pod Warszawą schronili się w Prusach Wschodnich, a których przez swe terytorium przepuścili niepałający sympatią do Polski Litwini. W połowie września 1920 r. do ponownego ataku na Białystok, Brześć nad Bugiem i Lublin gotowych było 75 tys. żądnych odwetu bolszewików.