Lekarz może obejrzeć, przy szerokim otwarciu ust, gardło pacjenta i dwa migdały podniebienne. Ten trzeci, którego prawidłowa nazwa brzmi: migdał gardłowy, położony jest głębiej. Do oceny jego stanu potrzebne są lusterko laryngologiczne lub fiberoskop.
Problemy z migdałem
Migdały to część naszego układu odpornościowego. U dzieci, o wiele częściej niż u dorosłych, dochodzi do ich przerostu. Specyficznym problemem jest przerost migdałka gardłowego, co najczęściej zdarza się u dzieci między 4. a 7. rokiem życia. Patologiczny przerost trzeciego migdała może powodować powikłania. Część z nich wynika z faktu, że dziecko zamiast nosem, oddycha ustami, co powoduje problemy ze spaniem, chrapanie, a nawet bezdechy senne, wysuszenie błony śluzowej gardła, może też prowadzić do powstania wad zgryzu.
Znacznie powiększony migdał gardłowy zatyka ujścia trąbek słuchowych, co sprawia, że dziecko gorzej słyszy, może też być przyczyną infekcji ucha. Przerośnięty trzeci migdał może ponadto stać się siedliskiem bakterii, z którymi niedojrzały układ immunologiczny dziecka nie daje sobie rady, a to wiąże się z częstymi infekcjami górnych dróg oddechowych, takimi jak angina i zapalenie zatok.
Reklama
Tego typu objawy są wskazaniem do konsultacji laryngologicznej w celu oceny, czy rzeczywiście mamy do czynienia z patologicznym przerostem trzeciego migdała, czy należy brać pod uwagę inne schorzenia, np. powszechne dziś alergie wziewne lub pokarmowe.
Kiedy usuwać?
Kilka dekad temu stwierdzenie przerostu trzeciego migdała było wskazaniem do jego szybkiego usunięcia. Także dzisiaj adenotomia, bo tak nazywa się zabieg wycięcia trzeciego migdała, stanowi najczęściej wykonywany zabieg laryngologiczny u dzieci. Obecnie jednak częściej niż kiedyś podejmowane są najpierw próby leczenia farmakologicznego. Ocena należy do lekarza, który analizuje przyczyny przerostu, rozległość zmian, czas trwania objawów i ich nasilenie, ewentualnie zleca dodatkowe badania, np. w kierunku alergii.
Są to niełatwe sytuacje dla rodziców, u których z jednej strony pojawia się obawa przed chirurgiczną interwencją, z drugiej – mają oni świadomość, że leczenie farmakologiczne trwa dłużej i nie zawsze przynosi oczekiwane rezultaty. Farmakologiczne zalecenia lekarskie to m.in. przyjmowanie leków przeciwobrzękowych i przeciwzapalnych, a także kropli udrażniających i oczyszczających nos. W aptekach obok środków obkurczających trzeci migdał zapisywanych na receptę dostępne są również preparaty bez recepty, bazujące najczęściej na ekstraktach ziołowych. Warto też wziąć pod uwagę, że czynnikiem wpływającym pozytywnie na drogi oddechowe dziecka jest wyeliminowanie z jego najbliższego otoczenia dymu tytoniowego.
Przed zabiegiem i po nim
Zabieg adenotomii jest przeprowadzany w krótkim znieczuleniu ogólnym. Tak jak przed każdym zabiegiem trzeba wcześniej wykonać zlecone przez lekarza badania – w tym przypadku oznaczenie grupy krwi i parametrów jej krzepnięcia, ewentualnie inne, dotyczące ogólnego stanu pacjenta. Ostatni posiłek należy spożyć 6 godzin przed zabiegiem, a na mniej więcej 3 godziny przed nim nie powinno się przyjmować płynów. Przez kilka pierwszych dni po zabiegu pacjent nie może spożywać gorących potraw, a przez kilka tygodni powinien unikać wysiłku fizycznego.
Tekst ma charakter informacyjny i nie stanowi porady medycznej.
W diecezjalnym sanktuarium św. Franciszka w Jutrzynie odbyło się dekanalne czuwanie w intencji Synodu Archidiecezji Wrocławskiej. Mszy św. przewodniczył bp Maciej Małyga, a po modlitwie poprowadził spotkanie w świetlicy.
W czuwaniu wzięły udział parafie z: Jutrzyny, Wiązowa, Kucharzowic, Owczarów, Witowic i Brożca.
7 grudnia Kościół katolicki obchodzi wspomnienie liturgiczne św. Ambrożego, biskupa i doktora Kościoła, jedną z największych postaci Kościoła Zachodniego w IV w. Dane o wcześniejszym jego życiu są skąpe, natomiast biografia od chwili wybrania go na biskupa jest bardzo bogata.
Ambroży urodził się około roku 340 w Trewirze (dzisiejsze Niemcy), jako syn prefekta Galii. Otrzymawszy staranne wykształcenie w Rzymie, rozpoczął karierę państwową na terenie dzisiejszej Jugosławii. Około roku 370 został mianowany zarządcą - prefektem północnej Italii, mieszkając w Mediolanie.
W roku 374 w Mediolanie zmarł tamtejszy biskup. Zapowiadał się burzliwy wybór nowego biskupa, gdyż dwie partie: jedna prawowierna, druga sympatyzująca z arianizmem, wysuwały swoich kandydatów, ale ponieważ głosy były równomierne, wybory się przeciągały. Ambroży, podejrzewając, że może dojść do zamieszek, nie chcąc do nich dopuścić, z urzędu udał się do katedry. Kiedy tam się znalazł, z tłumu jakieś dziecko zwołało: "Ambroży biskupem". Zebrani uznali to za znak opatrznościowy i mimo tego, że Ambroży - choć należał do rodziny chrześcijańskiej - nie był nawet ochrzczony i opierał się, wymogli na nim zgodę. Dla wybierających nie stanowiło to żadnej przeszkody. Wiedzieli, że jest człowiekiem sprawiedliwym i bardzo odpowiedzialnym, a to wystarczyło, by mógł być dobrym biskupem. Przyszłość potwierdziła, że mieli rację.
W ciągu ośmiu dni Ambroży przygotował się, przyjął chrzest i pozostałe sakramenty, a 7 grudnia 374 r. został konsekrowany na biskupa Mediolanu.
Nowy biskup wiedział, jak małe kompetencje posiada w zakresie znajomości Pisma Świętego i prawd objawionych, dlatego swoje duszpasterzowanie rozpoczął od gruntownego studiowania Biblii i literatury chrześcijańskiej. Miało to służyć jego przepowiadaniu. Wnet zasłynął jako kaznodzieja; podziwiał go św. Augustyn.
Św. Ambroży żył i działał w okresie, kiedy dopiero zaczynały się kształtować stosunki Kościoła z państwem (władzą cesarską). Jego postawa i poczynania w tej dziedzinie miały znaczący wpływ na przyszłość tych stosunków. Inicjatywy biskupa Mediolanu były też próbą określenia miejsca Kościoła w społeczeństwie. Z tego też punktu widzenia należy oceniać słynne "potyczki" Ambrożego z władzą cesarską.
Najgłośniejszym był konflikt Ambrożego z cesarzem Teodozjuszem. Powodem była rzeź dokonana z rozkazu cesarza w Tessalonikach. Podczas lokalnych zamieszek zginął tam jeden z oficerów rzymskich. W odwecie cesarz zarządził masakrę ludności; mieszkańców zgromadzonych w cyrku zaatakowali żołnierze. Zginęło prawie 700 osób. Wówczas biskup Ambroży nałożył na cesarza obowiązek odbycia pokuty. O dziwo, Teodozjusz uznał swój grzech i zgodził się na określoną przez biskupa pokutę, co było wyrazem wielkiego autorytetu biskupa Ambrożego. Za jego sprawą świat zrozumiał, że władca w Kościele jest tylko wiernym - niczym więcej - i obowiązują go te same zasady Bożego Prawa, które normują życie wszystkich.
Sprecyzowane przez św. Ambrożego ustawienie władcy wobec Bożego Prawa, na straży którego stoi biskup, stało się normą w Kościele katolickim i obowiązuje do dziś. Potknął się o tę normę w XVI w. Henryk VIII, który po popełnieniu grzechu, nie chcąc pokutować, wolał oderwać cały Kościół angielski od biskupa Rzymu. Ten zaś, stając na straży Bożego Prawa, nie mógł przyjąć innego rozwiązania.
Wspomnienie postaci św. Ambrożego przypomina bardzo trudne zagadnienie relacji Kościoła do państwa, zwłaszcza wtedy, gdy władzę w państwie sprawuje katolik. Ten bowiem jako wierzący musi się nieustannie liczyć z Bożym Prawem. Nie chodzi tu tylko o decyzje, ale i o zachowanie Bożego Prawa w życiu osobistym, które dla podwładnych jest niepisaną normą postępowania.
Stąd do historii św. Ambroży przeszedł nie tyle jako teolog, ile jako odważny biskup, wzywający władców (dzisiaj sprawujących władzę na różnym szczeblu życia demokratycznego) do zachowania Prawa Bożego.
Św. Ambroży zmarł w Wielką Sobotę 4 kwietnia 397 r. Został pochowany w Mediolanie. Do dziś pozostaje postacią wręcz symboliczną dla tego miasta. Zdumiewała jego aktywność, co podkreślił biograf, notując z podziwem, że po śmierci Ambrożego, jego obowiązki katechetyczne musiały być podzielone między pięciu kapłanów.
60. rocznica - Dziesięć najważniejszych postanowień Soboru Watykańskiego II
2025-12-07 12:50
Paweł Bieliński /KAI
Autorstwa Lothar Wolleh - Praca własna, CC BY-SA 3.0, commons.wikimedia.org
Sześćdziesiąt lat temu, 8 grudnia 1965 roku, zakończył się Sobór Watykański II. Ten dwudziesty pierwszy w historii sobór powszechny obradował w latach 1962-1965. Ogłosił 16 dokumentów, reformujących niemal całość życia Kościoła: cztery konstytucje (trzy dogmatyczne, jedną duszpasterską), dziewięć dekretów i trzy deklaracje.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
