Parafia wspólnej radości

Krzysztof Hanulak jest kościelnym. Do jego obowiązków należy omiatanie ścian z pajęczyn. Wysokie nawy neogotyckiego przybytku są sporym wyzwaniem. Dlatego pan Krzysztof stosuje teleskopowe urządzenie o zasięgu ok. 10 m. – Jest sporo pracy, ale w każdy piątek przychodzi tutaj osiem rodzin, wyznaczonych przez proboszcza do sprzątania. Ja wskazuję, co trzeba zrobić, ale sam też biegam z wiadrami wody. Sporo jej trzeba, bo to duża świątynia – śmieje się.

Oczko w głowie

Kościół parafii św. Kazimierza Królewicza w Osjakowie pochodzi z początków XX wieku, ale jest spadkobiercą wielowiekowej tradycji. W 2015 r. staraniem proboszcza ks. Marka Ptaka świątynię wpisano do rejestru zabytków, co umożliwiło podjęcie poważnych prac renowacyjnych. – W ciągu ośmiu lat mojego proboszczowania przybytek zmienił się. Nawa główna i boczne uzyskały nową malaturę w postaci przepięknych ornamentów, które dowartościowały jego sakralny charakter. Zainstalowaliśmy nowe oświetlenie i nagłośnienie – mówi z satysfakcją ksiądz proboszcz i dodaje: – Jest takie powszechne przekonanie, że jak ksiądz coś robi, to wierni zawsze pomogą. Renowacja świątyni rzeczywiście wymagała sporej ofiarności wiernych.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

– Pomagamy na bieżąco; była potrzeba, to złożyliśmy się na oświetlenie – mówi przedsiębiorca Marcin Wróbel. – Wszyscy, wedle własnych możliwości, starają się pomagać – potwierdza żona Bogusława Łaz-Wróbel. – Robimy to dla potomnych, ale i dla siebie, bo miło jest w każdą niedzielę popatrzeć, jak ten kościół ładnie wygląda – cieszy się Marcin. – Kościół to wizytówka naszej wsi, gminy i prezentuje się przepięknie – zachwyca się Miłosz Chrzan. – Kiedy odwiedzili nas Portugalczycy i zobaczyli świątynię, to byli nią zachwyceni – przypomina 14-letnia Julia Famulska.

Mecenasi

Pretekstem wizyty Niedzieli w osjakowskiej parafii było poświęcenie organów po generalnym remoncie. Renowację w dużym stopniu sfinansowali przedsiębiorcy Jacek i Marta Pawliccy. – Chcieliśmy wspomóc naszego proboszcza, który jest dobrym gospodarzem. Słuchając odnowionych organów, odczuwamy satysfakcję – dzieli się swoimi emocjami pan Jacek. – Ewangelia uczy, by się dzielić. A jeżeli my możemy się podzielić tym, co mamy z naszą wspólnotą, w której funkcjonujemy, to dlaczego nie. Robimy to dla siebie i dla przyszłych pokoleń. To nas buduje – przekonuje pani Marta. – Na tym nie koniec, bo jest jeszcze dużo do zrobienia w parafii i będziemy chcieli, jeśli Pan Bóg pozwoli, w tych zadaniach uczestniczyć – zapewniają. – Wspiera nas łódzki urząd marszałkowski, ale cały czas nieoceniona jest hojność wiernych; wdowi grosz, o którym nie można zapomnieć. Bez pomocy parafian zrobilibyśmy o wiele mniej – tłumaczy ks. Marek Ptak.

Reklama

Lokalnie

Wójt gminy Osjaków Jarosław Trojan, jeden z darczyńców, chwali zapobiegliwość księdza proboszcza i wskazuje na parafię jako istotny czynnik budowy lokalnej solidarności. – Osoby pełniące funkcje publiczne są na widoku, obserwowani przez osoby wierzące i niewierzące. Jeżeli wójt, proboszcz czy inne osoby publiczne współpracują ze sobą, to dają dobry przykład tym wszystkim, którzy chcą zaangażować się na rzecz lokalnej wspólnoty – zaznacza. – Nie byłoby tych efektów, gdyby nie było lidera, czyli księdza proboszcza Marka Ptaka, który jednoczy swoich wiernych, a swoim zaangażowaniem i pracowitością skłania do zaangażowania się – docenia rolę duszpasterza Paweł Rychlik, poseł na Sejm RP z ziemi wieluńskiej, który pomógł parafii pozyskać pieniądze z Fundacji ORLEN.

Nadzieja

Parafialny zabytkowy kościół żyje wiarą ludzi, dla których nie jest ona tylko tradycją, ale czymś niezbędnym. – My pragniemy mieć kogoś, kto nad nami czuwa, jest z nami w codziennych chwilach. Kontakt z Panem Bogiem jest mi bardzo potrzebny nie tylko w niedzielę – przekonuje Miłosz Chrzan. – Wiara jest dla mnie rzeczą niezbędną. Bez niej nie wyobrażam sobie dalszego życia i funkcjonowania. To wewnętrzna podpora. Lepiej się czuję, kiedy wiem, że mogę z Kimś w swoim sercu porozmawiać. Bóg bardziej słucha niż człowiek – stwierdza dojrzale Julia Famulska.

Reklama

– Przyprowadzamy nasze pociechy do kościoła, by poznawały Pana Boga. Staramy się im tłumaczyć, kim On jest. Uczymy modlitwy, żeby wiedziały, o co w naszej wierze chodzi, by potrafiły żyć w przestrzeni wiary i zgodnie z wiarą – zaznacza Patrycja Stasiak, która z mężem i dwójką dzieci uczestniczy w niedzielnej Mszy św. – Wiara jest dla mnie czymś szczególnym. Bez Boga w życiu nic się nie da zrobić – dopowiada mąż Radosław Stasiak. – Staramy się wychowywać dzieci w wierze. Kościół, zwłaszcza dzisiaj, jawi się jako ostoja moralnych wartości – wskazuje na istotne powody katolickiego wychowania Marcin Wróbel.

– Przekazujemy dzieciom jak najlepsze zasady życia. Co tydzień jesteśmy na Mszy św., bo uważamy, że tak powinno być – nie ma wątpliwości żona Bogusława Łaz-Wróbel. – W niedzielę najważniejsze jest przyjście na Mszę św. Ważne, żeby dzieci miały styczność z Kościołem – przekonuje Lidia Mazur, matka trójki dzieci.

Realizm

W dobie sekularyzacji społeczeństwa rozmowy z osobami z parafii św. Kazimierza Królewicza napawają optymizmem. – Ja jestem optymistą, ale z domieszką realisty i mierzę siły na zamiary. Wiem, że wierni potrafią dodać otuchy, pokazać, że są ze swoim duszpasterzem, że chcą współdziałać i być współodpowiedzialnymi za wspólnotę. Ale siłę czerpię z bezpośredniego kontaktu z Chrystusem. Wiem, że sam będąc słabym, niewiele mógłbym zdziałać. Pomaga mi modlitwa, m.in. moja ulubiona Koronka do Bożego Miłosierdzia – odsłania tajemnice swojego serca ks. Marek Ptak.

Wszyscy rozmówcy docenili swojego duszpasterza jako dobrego gospodarza i prawego człowieka. – Nasz proboszcz jest człowiekiem z zasadami – mocno wybrzmiewa opinia Marcina Wróbla. – Ksiądz Marek jest dobrym społecznikiem, angażuje się, dba o parafię. Nie możemy mu nic zarzucić – chwali proboszcza Bogusława Łaz-Wróbel.

Łyżka miodu, szczypta dziegciu

Dzisiaj ocena Kościoła jest bardzo uproszczona. Skupia się tylko na instytucji i hierarchii, a pomija Kościół jako wspólnotę wiernych. To sprawia, że wiernych ubywa. – Ich identyfikacja z parafią dokonuje się tylko przy okazji. Przychodzi do nas model Kościoła zachodniego, gdzie jest on postrzegany jako instytucja usługowa; wierzę wtedy, kiedy czegoś potrzebuję. To jest znak czasu, nad którym my, duchowni, powinniśmy pracować; umieć go odczytać i faktycznie być z ludem, który jeszcze w Kościele pozostał. W naszej parafii nie wygląda to najgorzej. Oczywiście cieszymy się z tego, co mamy, ale musimy nadal pracować, by było lepiej – podsumowuje rozmowę ks. Marek Ptak. Po chwili do zakrystii, w której rozmawiamy, przychodzi szafarz Krzysztof Paluch. – Dla mnie móc rozdawać Pana Jezusa, jest czymś pięknym i zobowiązującym. Były obawy, czy ludzie będą do mnie podchodzić, czy może mnie zignorują, ale one rozwiały się już za pierwszym razem – szybko dzieli się wspomnieniami, bo już brzmią dźwięki odnowionych organów, wzywające na Mszę św.

Kościół pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Jaworznie należy dziś do najbardziej okazałych, dopracowanych, doskonale wyposażonych świątyń w diecezji sosnowieckiej. Dziś. Po 30 latach. Ale powstawał w dramatycznych okolicznościach. I gdyby nie upór, odwaga, modlitwa kapłanów i wiernych świątynia mogłaby nie powstać.
Spójrzmy jak tworzyły się zręby parafii. Historia parafii i sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Jaworznie-Osiedlu Stałym liczy 30 lat, ale walka o jej powstanie trwała od 1958 r. Nie każdy dzisiaj wie, że na Osiedlu Stałym w Jaworznie, liczącym już w latach 70. minionego wieku kilkanaście tysięcy mieszkańców, miało nie być nigdy świątyni katolickiej. Dowodem są blisko 30-letnie starania o zezwolenie na budowę kościoła. Według władz PRL, Osiedle Stale miało być ateistyczne, a ludzkie szczęście powinny zapewnić tylko „godna praca i wygodne mieszkanie”. – Jak się okazało, do szczęścia ludziom potrzebne było coś więcej, a właściwie Ktoś większy – Bóg. Dlatego wraz z duszpasterzami z parafii w Dąbrowie Narodowej nie dawaliśmy za wygraną. Oprócz regularnego posyłania pism do odpowiednich władz, manifestacji i pikiet w urzędach, w cichości i pokorze serca kierowaliśmy nieustanne modlitwy do Matki Boga i ludzi o wstawiennictwo u Syna, zawierzając jej sercu losy swej wiary – powiedział ks. prał. Józef Lenda, proboszcz parafii pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Jaworznie na Osiedlu Stałym.
Kiedy „pokojowe” wysiłki nie przyniosły rezultatu, w lutym 1978 r., bez zgody władz państwowych, powstała na Osiedlu Stałym kaplica, a jej usankcjonowanie kapłani i wierni uważali za cud. – Stało się to w dniach Nowenny ku czci Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Jako pielgrzym przybył do nas kardynał Karol Wojtyła, metropolita krakowski. W kazaniu skierowanym do mieszkańców naszej przyszłej parafii, powiedział znamienne zdanie: „Jestem przekonany, że to wszystko, co się tutaj na waszym osiedlu dokonało, jest dziełem nieustającej pomocy Matki Chrystusowej”. Na czym polegał cud? – Przede wszystkim z pomocą Matki Bożej Nieustającej Pomocy utworzyliśmy naszą kaplicę i ocaliliśmy ją przed próbą zburzenia. Stało się więc naturalnym wyrazem naszej wdzięczności, że kiedy powstała parafia, wybraliśmy Matkę Bożą za patronkę. To Ona darowała nam kolejne łaski: uzyskaliśmy zgodę komunistycznych władz na budowę świątyni w miejscu, które sami wybraliśmy, a później wręcz niezasłużoną łaską było ukoronowanie Jej cudownego obrazu przez Ojca Świętego Jana Pawła II, 14 czerwca 1999 r. podczas pielgrzymki papieskiej do ojczyzny. Dodam, że koronacja na placu Papieskim w Sosnowcu była wynikiem naszej ufności w nieustającą pomoc Matki Bożej, a zarazem wdzięczności za Jej opiekę, wysłuchanie próśb i modlitw, udzielane wsparcie w budowie kościoła, za uczenie nas ofiarnej miłości – tłumaczy ks. prał. Józef Lenda.
W kazaniu podczas nowenny z 26 kwietnia 1978 r., kardynał Karol Wojtyła powiedział o rodzącym się wówczas kulcie Matki Bożej Nieustającej Pomocy, że „jest to chyba jedno z najistotniejszych osiągnięć duszpasterskich”. Dzisiaj, po latach, należy dopowiedzieć, że tych kolejnych, istotnych osiągnięć duszpasterskich ożywiających wiarę i miłość ludu Bożego, przyczyniających się do odnowy duchowej i moralnej ludzi było więcej, ale najważniejsza stała się koronacja cudownego wizerunku Maryi z Dzieciątkiem Jezus. W konsekwencji nastąpiło później zawierzenie mieszkańców Jaworzna opiece Matki Bożej Nieustającej Pomocy – 15 października 2005 r., a także ustanowienie jej Patronką miasta, co ogłoszono 6 marca 2006 r. Natomiast 24 listopada 2010 r. świątynia została ,,zjednoczona” w sposób szczególny więzią duchową z Bazyliką Matki Bożej Śnieżnej w Rzymie. Oznacza to, że w świątyni zawsze można uzyskać dar odpustu zupełnego. – W krótkiej historii naszej parafii wydarzyło się wiele nadzwyczajnych faktów, które należy zachować dla potomnych. Trzeba przypominać, z jakim trudem przyszło nam zbudować naszą piękną świątynię. A nie ukrywam, że jej powstawanie było wspaniałym, ogromnym porywem wiary. Nie boję się wielkich słów, aby oddać wszystko to, co działo się w naszych sercach. Wielu ludzi przekonało się o tym, jak budowa kościoła zmieniła ich życie, zmobilizowała do pracy i modlitwy, do obrony zagrożonych wówczas i dzisiaj duchowych wartości. Nasz wieloletni trud budowania opłacił się pod każdym względem. Nasza świątynia może konkurować z najlepszymi dziełami współczesnej architektury sakralnej. Ale co ważne, jej budowniczymi byliśmy my sami, miejscowi cieśle, murarze, rzemieślnicy, inżynierowie dobrze znający swoją sztukę, a także wszyscy ci, którzy wspomagali budowę swoją ofiarą. Jednym słowem, nasza świątynia jest wyrazem mocnej wiary i tęsknoty za Bogiem, a także wyrazem artyzmu sztuki sakralnej – powiedział ks. proboszcz Józef Lenda.
Trzeba nadmienić, że przy całym trudzie budowlanym, dla ks. prał. Józefa Lendy najważniejsze są sprawy duszpasterskie, duchowe. A te od aktu koronacji w 1999 r. nabrały tempa. Do sanktuarium zaczęły przybywać pielgrzymki z sąsiednich diecezji, spotkać też można pojedynczych pielgrzymów z różnych zakątków Polski. Pojawiły się świadectwa oraz dokumenty świadczące o łaskach otrzymanych za przyczyną Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Dość powiedzieć, że wśród darów ofiarnych składanych podczas jubileuszowej Mszy św. znalazł się kielich mszalny jako wotum za uzdrowienie z ciężkiej choroby.
W tym kontekście zrodził się pomysł, aby Matce Bożej oddać jeszcze większą cześć publiczną, a jej wyrazem powinna być zmiana herbu miasta Jaworzna. W tej sprawie ks. prał. Józef Lenda napisał specjalny list do Rady Miasta Jaworzna. Prezydent Jaworzna Paweł Silbert po otrzymaniu wniosku w tej sprawie zwrócił się do Instytutu Heraldyczno-Weksykologicznego z prośbą o przedstawienie procedury zmiany herbu oraz niezbędne opinie wymagane w tym postępowaniu. Instytut pomysł opracowania nowego herbu uznał za możliwy. Urzędnicy poradzili nawet, by połączyć dwa elementy: jawor z w postaci drzewa lub gałązek oraz wizerunek Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Czy ten zamiar, a jednocześnie marzenie uda się zrealizować? Należy pamiętać, że kult Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Jaworznie wniósł wiele autentycznego doświadczenia Boga w życie mieszkańców, stał się dla wielu przewodnikiem po ścieżkach życia. Należy też zwrócić uwagę na fakt, że o Jaworznie mówi się coraz głośniej jako o miejscu pielgrzymkowym. W ukazujących się na rynku księgarskim albumach czy folderach z polskimi sanktuariami, Jaworzno ma swoje stałe miejsce. A skoro już wspominamy o publikacjach, to z okazji 30. rocznicy utworzenia parafii ukazał się album autorstwa Czesława Ryszki pt.: „Sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Jaworznie-Osiedlu Stałym”. Znajdziemy w nim nie tylko szereg zdjęć dokumentujących budowę świątyni i życie religijne, ale także szczegółowy opis historii parafii.
– Przy okazji jubileuszu wyrażam wdzięczność moim parafianom, wszystkim darczyńcom za serce, trud oraz ofiary poniesione na rzecz naszej świątyni. Dziękuję wszystkim za współpracę i wzajemne ubogacanie się. Będąc od 1978 r. duszpasterzem na Osiedlu Stałym, przeżyłem wiele radosnych, ale i trudnych chwil. Te pierwsze powiększały moją radość, a te bolesne – takie jak strajki, stan wojenny, lata starań o pozwolenie na budowę, o przyznanie terenu pod kościół i plebanię jeszcze bardziej mnie umocniły. Za dar wspólnoty, za pracę i modlitwę jestem szczególnie wdzięczny. I liczę na dalszą współpracę – podkreślił ks. prał. Józef Lenda.