Opisując sylwetkę Jubilata, ks. dr Tadeusz Uszkiewicz napisał: „Poeta liryczny i naukowiec, humanista i autorytet moralny, kanonik a poeta, nauczyciel intelektualistów i intelektualista wśród kapłanów szczecińskich”.

Jan Marcin Mazur urodził się 2 stycznia 1948 r. w Deszkowicach na Zamojszczyźnie. Rok później wraz z rodzicami wyjechał do Szczecina. Po maturze wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Gościkowie-Paradyżu. 20 czerwca 1971 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bp. Jerzego Stroby. W tym samy roku został skierowany przez przełożonych do pracy duszpasterskiej w Kamieniu Pomorskim, gdzie pełnił obowiązki wikariusza i katechety. 1 sierpnia 1974 r. rozpoczął posługę kapłańską w mariackim kościele w Stargardzie Szczecińskim. 10 czerwca 1976 r. został posłany do parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Ładzinie, gdzie pełnił obowiązki wikariusza substytuta. Kolejną placówką ks. wikariusza Jana Marcina Mazura była parafia św. Józefa w Szczecinie, gdzie posługę pełnił do 6 września 1977 r. Po zakończeniu pracy w szczecińskiej parafii ks. Mazur na urzędzie wikariusza substytuta, realizował się w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Cerkwicy, aby 28 października 1977 r. podjąć obowiązki wikariusza w parafii Szczecin-Dąbie.

W latach 1977-82 studiował na najstarszym na świecie katolickim uniwersytecie – Katholieke Universiteit Leuven w Belgii. Po powrocie do Polski rozpoczął pracę jako tymczasowy wikariusz w parafii Chrystusa Króla w Świnoujściu. 25 czerwca 1982 r. ks. Mazur rozpoczął swoją ostatnią posługę jako wikariusz w parafii Świętego Krzyża w Szczecinie, a 7 stycznia 1985 r. został proboszczem parafii Chrystusa Króla w Szczecinie-Skolwinie, który to urząd piastował do 25 sierpnia 2007 r. Z tym dniem ks. dr Jan Marcin Mazur zamieszkał w Domu Księży Emerytów im. Jana Pawła II w Szczecinie przy ul. Arkońskiej 2, gdzie szanowny Jubilat przebywa po dzień dzisiejszy.

Nie można zapomnieć, że oprócz pracy duszpasterskiej, do której każdy kapłan jest powołany, ks. Mazur pełnił funkcje w kościelnej administracji – sędzia w sądzie diecezjalnym, wizytator religii, dekanalny duszpasterz rodzin, diecezjalny duszpasterz inteligencji. 24 marca 1989 r. szanowny Jubilat został kanonikiem honorowym Kapituły Katedralnej w Szczecinie, a 30 stycznia 2013 r. kapelanem Jego Świątobliwości (zwyczajowy tytuł prałata).

Ksiądz Mazur po ukończeniu paradyskiego seminarium kontynuował swoją formację intelektualną, studiując na Akademii Teologii Katolickiej, gdzie złożył pracę magisterską w zakresie kazań pogrzebowych prymasa Jana Pawła Woronicza. W czasie edukacji w Belgii, jako specjalizację studiów doktoranckich wybrał chrześcijańską teologię moralną. Temat jego dysertacji dotyczył moralnych problemów kultury wokół Soboru Watykańskiego II. Po powrocie do Polski ks. Jan podjął również, obok pracy duszpasterskiej, obowiązki wykładowcy w Wyższym Seminarium Duchownym w Szczecinie, w powołanej przez kurię biskupią Wszechnicy Wiedzy Religijnej oraz w szczecińskim oddziale Instytutu Studiów nad Rodziną Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Od 2001 r. prowadził wykłady z etyki na wydziale pielęgniarstwa w Pomorskiej Akademii Medycznej.

Zainteresowanie kulturą ks. Mazur okazywał już jako alumn. Pracując w kamieńskiej parafii mógł zapoznać się z wybitnymi osobami m.in.: Konstantym Andrzejem Kulką, ks. Januszem Pasierbem, Józefem Serafinem, Stefanem Stuligroszem, Jerzym Waldorffem czy Wandą Wiłkomirską. Ksiądz Jan mówi, że najbardziej w jego życie wpisała się kamieńska katedra – „przestrzeń wolnej myśli i słowa”, która inspirowała go do religijnych i poetyckich poruszeń. Także kościół Mariacki w Stargardzie, w którym pełnił posługę kapłańską, zostawił wyraźny ślad w jego dziełach poetyckich. W latach 80. zaangażowany był mocno w organizowanie Dni Kultury Chrześcijańskiej. Współpracował wówczas z takimi osobami jak: Marian Jurczyk, Joanna i Jan Kulmowie, Andrzej Milczanowski, Andrzej Sulikowski czy Ewaryst Waligórski. W jego dorobku należy też wymienić współpracę z takimi ośrodkami szczecińskimi jak: Książnica Pomorska, Archiwum Państwowe, Teatr Współczesny oraz teatr „Kana”. Liczne kontakty z lokalnym środowiskiem artystycznym i instytucjami kulturalnymi zaowocowały tym, że ks. Mazur pełnił funkcję duszpasterza środowisk twórczych i naukowych oraz był opiekunem Szczecińskiego Klubu Inteligencji. Ksiądz doktor uczestniczył również w pracach Prezydenckiej Rady Kultury Miasta Szczecin oraz był przewodniczącym Komisji ds. Katolików Świeckich i Synodu Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej.

Wśród publikacji Jana Mazura można wymienić artykuły o szeroko rozumianej tematyce kulturalnej: Dwie siostrzyce (z dziejów teatru religijnego) w Prezbiterium, 1977, Język kazań pogrzebowych Jana Pawła Woronicza w: Słudzy Słowa (Warszawa 1982), Kultura polska ma korzenie chrześcijańskie w Prezbiterium, 1985, Kulturotwórcza rola Kościoła w jednoczącej się Europie w: Państwo-Kościół-Europa: nowe wyzwania (Szczecin 1999), Kościół wobec kultury pogranicza w: Wspólnota kulturowa Pogranicza Pomorskiego (Szczecin 1999), Stargard jako centrum pomorskiego pietyzmu w: Dawny Stargard; miasto i jego mieszkańcy (Stargard 2000) czy Cmentarz miejscem pietyzmu w: Nekropolie, kirkuty, cmentarze (Szczecin 2002). W licznych publikacjach dotykał problematyki związanej z etyką i teologią moralną: Odpowiedzialność za miłość i życie według Encykliki Humanae vitae (Toruń 1993), Dekalog a powołanie człowieka w: Dekalog na nowo odczytany (Szczecin 1993), Etyczny wymiar stosunku człowieka do środowiska naturalnego w: Stan środowiska miasta i rejonu Szczecina. Zagrożenie i ochrona (Szczecin 1993), Wychowanie człowieka sprawiedliwego w: Wychowanie w szkole katolickiej (Szczecin 1999), Buddyzm i chrześcijaństwo – powinowactwo etyczne w: Słowo Buddy; pisma różnych tradycji buddyjskich (Szczecin 2000) oraz Uwagi o etosie żołnierskim w: Żołnierz polski na Pomorzu Zachodnim X-XX wiek (Szczecin 2001). Kolejną grupę tematyczną stanowią biografie i wspomnienia: Nauczyciel i wychowawca kapłanów Ksiądz Rektor Gerard Dogiel (1915-1992) (SSK 1993), Ludzie dwudziestopięciolecia (ZK 1997), Jan Paweł II w Szczecinie w: Pomnik Czynu Polaków (Szczecin 1998), Sposób na nudę przeklętą: plebania w Kamieniu Pomorskim w latach 1961-1980 w: Cieniu trzech katedr; z dziejów konserwacji zabytków sakralnych w Polsce północno-zachodniej – cz. I (Szczecin 1999), Kościół wobec wydarzeń Grudnia 1970 roku i Sierpnia 1980 roku (Szczecin 2000), a także Z perspektywy czterdziestolecia. Miejsce księdza Romana Kostynowicza w życiu humanistycznym regionu w: Cieniu trzech katedr – cz. II (Szczecin 2001) i Kościół na Pomorzu Zachodnim wobec stanu wojennego w: Stan wojenny w skali kraju i Pomorza Zachodniego. Informacje źródłowe i refleksje (Szczecin 2005). Na uwagę zasługuje również publikacja Vicaria hominis. Na drogach i ścieżkach kultury w czterdziestolecie święceń kapłańskich ks. Jana Marcina Mazura (Szczecin 2011), w której nakreślone zostało piękno człowieczeństwa ks. profesora, który wierzy człowiekowi. Opisuje to jego wymowny artykuł: Uwierzyć w człowieka. W dobie, kiedy świat współczesny jest widownią sporu o człowieka, nasz bohater przypomina, że człowiek jest wyjątkową wartością i każdy człowiek ma twarz, która określa tożsamość człowieka i jest swoistym zapisem jego biografii. Oprócz tego poezja księdza Mazura znajduje się w antologiach Pomorze i morze w poezji (Gdańsk-Szczecin 1998) i Księga krzyża (Szczecin 1998).

27 czerwca 2001 r. w 30. rocznicę święceń kapłańskich dostojnego Jubilata, Książnica Pomorska uhonorowała „Złotym Ekslibrisem” ks. Jana Marcina Mazura za szczególny wkład w popularyzację duchowej i materialnej historii Pomorza Zachodniego. Warto wspomnieć, że wśród laureatów „Złotego Ekslibrisu” znajdują się ks. Jan Twardowski i Andrzej Sulikowski.

Będąc w kamieńskiej katedrze, wsłuchując się w błąkające myśli i słowa w przestrzeni średniowiecznej architektury, wśród dźwięków kamieńskich organ wytrawny słuchacz może usłyszeć – ks. Jan Marcin Mazur to człowiek pełen spokoju, radości, bezpośredniości i naturalności. Kocha ludzi, ale kocha także książki. Taki jest czcigodny Jubilat ks. prał. Jan Marcin Mazur – człowiek wpatrzony w Nieskończoność.