Franciszek upomina się o prześladowanych chrześcijan

Drodzy bracia i siostry, dzień dobry i raz jeszcze dobrych Świąt Paschalnych!

W dzisiejszy Poniedziałek Wielkanocny Ewangelia (Mt 28,8 do 15) przedstawia nam relację kobiet, które udawszy się do grobu Jezusa, zastały go pustym i zobaczyły anioła, który oznajmił im, że Chrystus zmartwychwstał. A kiedy pobiegły, aby zanieść tę wiadomość uczniom, spotkały samego Jezusa, który im powiedział: „Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech idą do Galilei, tam Mnie zobaczą” (w. 10). Galilea jest „peryferią”, gdzie Jezus rozpoczął swoje nauczanie. Stamtąd rozprzestrzeniać się będzie Ewangelia Zmartwychwstania, aby była głoszona wszystkim i każdy mógł spotkać Jego, Zmartwychwstałego, obecnego i działającego w historii. Także i dziś jest On z nami tutaj na placu.

Reklama

Tak więc orędzie, jakie Kościół powtarza od pierwszego dnia to: „Chrystus zmartwychwstał!”. Przez chrzest w Nim także i my zmartwychwstaliśmy, przeszliśmy ze śmierci do życia, z niewoli grzechu do wolności miłości. Oto dobra wiadomość, do jakiej przekazywania innym jesteśmy wezwani, i to w każdym środowisku, ożywiani Duchem Świętym. Wiara w zmartwychwstanie Jezusa i nadzieja, jaką On nam przyniósł to najpiękniejszy dar, jaki chrześcijanin może i powinien ofiarować braciom. Nieustannie powtarzajmy więc wszystkim i każdemu z osobna: Chrystus zmartwychwstał! Potwórzmy to wszyscy tu na placu: Chrystus zmartwychwstał! Jeszcze raz: Chrystus zmartwychwstał! Powtarzajmy to słowami, ale przede wszystkim przez świadectwo życia. Radosna nowina o zmartwychwstaniu powinna jaśnieć na naszym obliczu, w naszych uczuciach i postawach, w sposobie, jak traktujemy innych.

Głosimy zmartwychwstanie Chrystusa, kiedy Jego światło rozjaśnia najciemniejsze momenty naszego życia i możemy je dzielić z innymi; kiedy potrafimy się śmiać się z tymi, którzy się śmieją i płakać z tymi, którzy płaczą; gdy idziemy obok tych, którzy są smutni i którym grozi zatracenie nadziei; kiedy mówimy o naszym doświadczeniu wiary tym, którzy poszukają sensu i szczęścia. To poprzez naszą postawę, nasze świadectwo, nasze życie mówimy, całą duszą: Jezus zmartwychwstał!

Przeżywamy dni Oktawy Wielkanocnej, ośmiu dni podczas której towarzyszy nam radosna atmosfera zmartwychwstania. To ciekawe, liturgia traktuje całą oktawę jako jeden dzień, aby pomóc nam wejść w tajemnicę, aby jej łaska odcisnęła się w naszym sercu i w naszym życiu. Wielkanoc jest wydarzeniem, które przyniosło radykalną nowość dla każdej istoty ludzkiej, dla historii i dla świata: jest zwycięstwem życia nad śmiercią, jest świętem przebudzenia i odrodzenia. Pozwólmy, aby nasze życie zostało zdobyte i przemienione przez Zmartwychwstanie!

Reklama

Prośmy Najświętszą Maryję Pannę, milczącego świadka śmierci i zmartwychwstania swego Syna, aby wzrastała w nas radość wielkanocna. Uczynimy to teraz odmawiając modlitwę „Regina Caeli”, która w okresie wielkanocnym zastępuje modlitwę „Anioł Pański”. W tej modlitwie, przerywanej przez: „Alleluja”, zwracamy się do Maryi, zachęcając ją do radowania się, ponieważ Ten, którego nosiła w swoim łonie zmartwychwstał, jak obiecał i powierzamy się jej wstawiennictwu. W istocie nasza radość jest odbiciem radości Maryi, ponieważ to Ona strzegła i wiernie strzeże spraw Jezusa. Odmówmy zatem tę modlitwę ze wzruszeniem dzieci, które są szczęśliwe, ponieważ ich Matka jest szczęśliwa.

[po modlitwie:] W tej pięknej atmosferze paschalnej serdecznie pozdrawiam was wszystkich, drodzy pielgrzymi, przybyli z Włoch i całego świata, aby uczestniczyć w tej chwili modlitwy. Ze szczególną radością witam delegację ruchu Shalom, która przybyła na ostatni etap sztafety solidarności, mającej na celu podniesienie świadomości opinii publicznej o prześladowaniu chrześcijan na świecie. Wasza droga po ulicach dobiegła końca, ale wszyscy powinni kontynuować duchową pielgrzymkę intensywnej modlitwy, konkretnego udziału oraz namacalnej pomocy, aby bronić i chronić naszych braci i siostry prześladowanych, wypędzonych, zabijanych, ścinanych, tylko z tego powodu, że są chrześcijanami. Są oni naszymi męczennikami. Jest ich wielu. Możemy powiedzieć, że jest ich więcej, niż w pierwszych wiekach chrześcijaństwa. Niech wspólnota międzynarodowa nie będzie niemym i obojętnym świadkiem w obliczu tej niedopuszczalnej zbrodni, stanowiącej niepokojące odejście od najbardziej podstawowych praw człowieka. Ogromnie pragnę, aby wspólnota międzynarodowa nie odwracała spojrzenia w inną stronę.

Każdemu z was życzę przeżywania w radości i spokoju tego tygodnia, w którym stale przeżywamy radość Zmartwychwstania Chrystusa. Aby przeżywać bardziej intensywnie ten czas - powracam ciągle do tej samej kwestii - warto przeczytać codziennie fragment z Ewangelii, która mowa o zmartwychwstaniu. Codziennie mały fragment Ewangelii, w którym mowa o wydarzeniu zmartwychwstania. Warto, byśmy tak czynili.

Wszystkim życzę dobrych i radosnych Świąt Wielkanocnych! Proszę was, nie zapominajcie modlić się za mnie. Smacznego obiadu i do zobaczenia!

Przy okazji Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 podkreślano, że liczba ofiar prześladowań z czasów rzymskich jest nieporównywalna z liczbą chrześcijan eksterminowanych w XX wieku. To prawdziwy „wielki tłum, którego nie mógł nikt policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków” (Ap 7, 9), co podkreślił w swojej książce Stulecie męczenników. Świadkowie wiary XX wieku prof. Andrea Riccardi. Wyczulony był na to św. Jan Paweł II, świadek dwóch systemów, które w XX wieku miały najwięcej krwi chrześcijan na rękach: niemieckiego nazizmu i sowieckiego komunizmu. Od 2000 r. minęło już 20 lat. Nic nie wskazuje, żeby gehenna chrześcijan miała się skończyć. Globalne „polowanie” na wyznawców Chrystusa trwa w najlepsze, a ponieważ w zglobalizowanym świecie terytorium jakby się skurczyło, naganiacze są coraz bliżej nas. Także w starych chrześcijańskich krajach, w tym w Polsce, narasta zjawisko chrystianofobii. Przybiera ono różne formy, a o większości zdarzeń w ogóle się nie dowiadujemy. Może nawet nie dlatego, że są skrywane, ale że jest ich tak wiele. Po prostu spowszedniały.

Pełzająca nienawiść

Na stronie Obserwatorium Nietolerancji i Dyskryminacji Chrześcijan w Europie – niezależnej austriackiej organizacji zajmującej się monitorowaniem nietolerancji wobec chrześcijan w Europie – czytamy o najświeższych przypadkach chrystianofobii na Starym Kontynencie. W niemieckim Durlangen w Badenii-Wirtembergii ktoś, raczej nie dla żartu, obciął głowę Jezusa z pasyjki. W nadreńskim miasteczku Velbert, znanym z produkcji zamków i okuć, inny sprawca pomalował czerwonym sprayem znajdującą się na frontonie kościoła św. Józefa figurę Chrystusa. We włoskim Pavignano złoczyńca napadł na plebanię. Zdemolował, co tylko się dało, i skradł wartościowe rzeczy, w tym obraz Matki Bożej. W leżącej przy granicy z Portugalią hiszpańskiej Plasencji ktoś podpalił najstarszy w mieście kościół. Ogień był duży, ale na szczęście szybka interwencja strażaków ograniczyła straty. W nadmorskim włoskim Baia Verde komuś przeszkadzały z kolei kropielnice przy ołtarzu polowym. W tym samym dniu „zapalił się” kościół w Wülfrath w Niemczech. Jako przykład nietolerancji austriackie obserwatorium wymienia również wywieszenie tęczowej flagi na figurze Chrystusa w Warszawie.

W ostatnim z raportów wspomnianej organizacji, podsumowującym 2018 r. w Europie, wymienia się ponad 325 udokumentowanych przypadków nienawiści do chrześcijan w ich codziennym życiu. Przypadki te są różne: od łamania wolności wyznania i sumienia (czym jest choćby zmuszanie chrześcijańskich lekarzy oraz pielęgniarek do wykonywania aborcji), przez barbarzyńskie ataki na kościoły czy cmentarze, aż po fizyczną napaść na duchownych i świeckich chrześcijan. Raport zastrzega, że to tylko wycinek, który w 100% nie przedstawia całej opresji wobec chrześcijaństwa na Starym Kontynencie. Nie opisuje, bo trudno to uchwycić w faktach, wydarzeń mających charakter systematyczny, swego rodzaju procesu, np.: że chrześcijanom przeszkadza się w działalności gospodarczej właśnie dlatego, iż są chrześcijanami; że przez stosowanie różnych zakazów nie pozwala się publicznie manifestować swoich przekonań moralnych, bo klasyfikuje się je jako tzw. mowę nienawiści, że w różny sposób sekuje się przyznających się do tradycyjnych wartości profesorów na uniwersytetach, a nawet, w niby tak wrażliwym na imigrantów świecie zachodnim, odmawia się azylu uciekinierom właśnie dlatego, iż są chrześcijanami. Paradoksalnie, w rzekomo chrześcijańskim świecie chrześcijańscy uciekinierzy z Syrii, Iraku czy z innych miejsc już na starcie mają „pod górkę”. O nastawieniu świata wobec tego, co kościelne i chrześcijańskie mówi morze antychrześcijańskiego hejtu, którym wypełniony jest internet.

Obudźmy się!

Przypadków nietolerancji wobec chrześcijan, antychrześcijańskiego uprzedzenia i chrystianofobii jest dziś na Starym Kontynencie oraz w świecie zachodnim znacznie więcej niż było 20 czy 30 lat temu. Raport niemieckiej policji za 2017 r. wzbudził niepokój konserwatywnych polityków. Wskazał bowiem na blisko 100 przestępstw motywowanych niechęcią wobec chrześcijaństwa i chrześcijan. W Szkocji, według wspomnianej austriackiej organizacji non-profit, już na początku XXI wieku 95% wszystkich przestępstw motywowanych niechęcią do religii było wymierzonych w chrześcijan. We Francji aż 85 aktów wandalizmu wymierzonych zostało w miejsca kultu chrześcijańskiego, choć samych chrześcijan jest już nad Sekwaną nieco ponad 50%. Zresztą na terytorium „najstarszej córy Kościoła” liczba przestępstw godzących w katolików wzrasta. Według danych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, w 2019 r. zanotowano 1052 przypadki antychrześcijańskich przestępstw. Czynów karalnych motywowanych antysemityzmem było 2 razy mniej, a przypadków islamofobii aż 10 razy mniej. To pokazuje, kto jest najbardziej prześladowaną grupą religijną nad Sekwaną, i tłumaczy, dlaczego francuscy katolicy nie czują się we Francji jak u siebie w domu, a milczenie opinii publicznej na dotykającą ich krzywdę budzi prawdziwy niepokój. Najświeższe ostrzeżenie o wzrastającej agresji wobec chrześcijan pochodzi z Irlandii Północnej. Według policyjnych statystyk, w ciągu ostatnich 5 lat w tym niewielkim kraju odnotowano aż 601 aktów napaści na budynki sakralne i parafialne oraz cmentarze. Najczęściej na kościoły katolickie.

Porównanie twardych, oficjalnych danych z badaniem opinii na ten sam temat pokazuje, że opinia publiczna nie dostrzega problemu pełzającej chrystianofobii. Według danych ze Stanów Zjednoczonych za 2018 r., przestępstwa motywowane niechęcią do chrześcijaństwa były na podobnym poziomie do tych popełnionych przeciw muzułmanom, podczas gdy opinia publiczna (badanie Pew Research Center z 2019 r.) jest przekonana, że to muzułmanie są najbardziej dyskryminowaną grupą religijną. Społeczeństwa zachodu żyją w oparach złudzeń i częściej traktują chrześcijan jako opresorów niż ofiary. Fakty jednak pokazują, że jest odwrotnie. Sytuacja jest zła na całym świecie, a w niektórych częściach już bardzo zła.

Milczenie świata

Według oficjalnego raportu zleconego przez brytyjskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych w 2019 r., w niektórych częściach globu (szczególnie często wymienia się tam Bliski Wschód), prześladowanie chrześcijan wypełnia międzynarodową definicję ludobójstwa. I co? I nic! Politycy oraz sądy ignorują problem chrystianofobii. Winę za to ponosi kanon politycznej poprawności, swoisty kodeks postępowania, który sugeruje, aby nie widzieć, że czarne jest czarne, a białe jest białe. – To, o czym zapomnieliśmy w atmosferze politycznej poprawności, to fakt, że prześladowani chrześcijanie należą do najbiedniejszych ludzi na ziemi – przyznał szczerze, poruszony wynikami raportu, brytyjski minister spraw zagranicznych Jeremy Hunt. – Następny Holokaust będzie chrześcijański – powiedział rok temu podczas jednej z konferencji filipiński odpowiednik Teodoro Lopez Locsin, a gehennę wyznawców Chrystusa na Bliskim Wschodzie nazwał obrazowo ofiarą wotywną złożoną przez Zachód na ołtarzu bogatego w ropę regionu. Szef węgierskiego MSZ Péter Szijjártó stwierdził wprost, że chrystianofobia jest dziś jedyną akceptowalną formą dyskryminacji, i to globalnie. W mainstreamie panuje na to ciche przyzwolenie. Międzynarodowa wspólnota nie jest wrażliwa na prześladowania chrześcijan. Dlaczego? Jednym z wytłumaczeń jest to, że dzieje się tak, bo żyjemy w społeczeństwach postchrześcijańskich, w których chrześcijaństwo z natury nie jest respektowane. Eksperci są zgodni. Tylko zdecydowana i silna odpowiedź większości podmiotów oraz osób indywidualnych jest w stanie postawić tamę nasilającej się agresji wobec chrześcijaństwa w Europie i na świecie.

Nasza chata nie jest z kraja

Podobną sytuację obserwujemy w Polsce. Kościół, ludzie Kościoła, szczególnie duchowni, ale także własność kościelna padały ofiarą przestępstw od dawna. Wcześniej jednak, to znaczy przed 15, 20 laty, przestępstwa były motywowane rabunkowo. Kościół był przedstawiany przez niechętne mu media jako instytucja majętna, co wprost zachęcało pospolitych rabusiów do napadów na plebanie czy kościelne puszki. Nie pamiętam jednak jakiegoś skoku stulecia, w którym złodzieje „obłowiliby się”, bo dużych pieniędzy Kościół, wbrew opinii, nie miał i nie ma. Łupem padały niewielkie sumy pieniędzy, ale zdarzało się, że przy okazji bito i torturowano księży. Dziś te napady praktycznie zniknęły. Pojawiły się natomiast motywowane nienawiścią do Kościoła i katolików akty wandalizmu, napaści fizyczne czy bluźniercze ataki na symbole religijne. Tylko w ostatnich dniach byliśmy świadkami ataku na kościół w Przemyślu, na pomnik św. Jana Pawła II w Gdańsku czy zbezczeszczenia ołtarza w Tyńcu. Kolejna obraza Matki Bożej przez rozpowszechnianą w internecie grafikę czy niedawny atak na figurę Chrystusa na Krakowskim Przedmieściu... Ataki fizyczne? Przypomnijmy tylko wydarzenia z ostatnich 2 lat: zaatakowani zostali księża we Wrocławiu, Szczecinie, Łodzi czy w wielkopolskim Turku. W Berlinie 61-letni ksiądz odprawiał niedzielną Mszę św., gdy nagle jeden z wiernych wstał z ławki, splunął na podłogę kościoła, podszedł do księdza i zadał mu potężny cios. Czarno na białym widać, że fizyczne ataki na obrońców życia mają już charakter zorganizowanej działalności, podobnie jak zorganizowane jest nękanie abp. Marka Jędraszewskiego. Milczenie w tych sprawach jest zachętą do kolejnych ataków.