Czy wielodzietność musi oznaczać biedę?

Sesję poprzedziła Msza św. pod przewodnictwem bp. Stanisława Stefanka. W homilii, nawiązując do odczytanego fragmentu Ewangelii, zawierającego przypowieść o synu marnotrawnym, Ksiądz Biskup podkreślił rzecz dość zaskakującą, że mentalność obu braci - i tego lekkomyślnego, który przehulał swoją część majątku, i tego pracowitego, który wiernie służył ojcu - przesiąknięta jest tą samą skazą: chęcią posiadania. - W Polsce tyle boleje się nad trwonieniem, wyprzedażą za bezcen majątku narodowego, ponieważ to przemawia do ludzkiej wyobraźni - zauważył bp Stefanek - natomiast o wiele ciszej protestuje się przeciw zatruwaniu, niszczeniu duszy człowieka, przeciwko tym wszystkim zabiegom, które czynią z niego drapieżnego konsumenta.
Otwierając sesję, rektor WSKSiM, o. Tadeusz Rydzyk, zwrócił uwagę na fakt, że rodzina, podstawowa jednostka organizująca społeczeństwo, domaga się przede wszystkim poczucia bezpieczeństwa. Tymczasem coraz częściej przychodzi jej funkcjonować w warunkach wyznaczonych przez tych, którzy próbują budować cywilizację śmierci. Dotykając problemu ubóstwa, o. Tadeusz powiedział: - Nędzarz zna tylko odmowę otoczenia. Próby włączenia się do świata poprzez znalezienie pracy kończą się stanowiskiem świata: "Nie. Nie jesteś potrzebny". Wielkim nieszczęś-ciem ludzi biednych jest to, że nikt ich nie potrzebuje.
Pierwszy wykład, będący próbą odpowiedzi na pytanie, jak budzić entuzjazm wobec życia, wygłosił bp Stanisław Stefanek. Prelegent podkreślił, że kluczem w budowaniu cywilizacji życia jest Jezus Chrystus. Głosić, oznajmiać, budzić entuzjazm, prowadzić do źródła życia to znaczy - głosić Chrystusa Zmartwychwstałego. Życie przyjęte w Jego imię jest zwycięskie, nieprzemijające, czego najlepszym przykładem jest postawa Maryi mówiącej "tak" w scenie Zwiastowania. A przecież po ludzku patrząc, odpowiedź ta nie przyszła Jej łatwo, istniało wiele powodów, by się zawahać, uchylić. - Co zrobić, aby w naszym społeczeństwie wiadomość o poczęciu nowego życia wywoływała odpowiedzialną radość, a nie lęk, niechęć, panikę? - zastanawiał się bp Stefanek i podał kilka przykładowych możliwości działań: modlitwę za przyjmujących nowe życie, w szczególności Duchową Adopcję Dziecka Poczętego, wychowywanie dzieci w szacunku dla życia, niesienie pomocy rodzicom w procesie wychowywania dzieci (nie sposób przecenić tu roli dziadków), wreszcie - praktyczne wspieranie cierpiących niedostatek materialny poprzez stępienie własnej pazerności i dzielenie się posiadanymi dobrami.
Kathryn Hauwa Hoomkwap wygłosiła dwa referaty: Współczesna rodzina wobec problemu ubóstwa oraz Zmiana polityki społecznej państwa poprzez wspieranie postaw i środowisk prorodzinnych.
- Przybywam z kraju, który powinien być gigantem Afryki, który powinien być bogaty, a jest bogaty jedynie w ubóstwo - tak Prelegentka z Czarnego Kontynentu rozpoczęła swe wystąpienie. Nigeria dostarcza smutnego przykładu, jak ogromne bogactwa naturalne (ropa naftowa), kiedyś bezkarnie eksploatowane przez kolonizatorów, dziś za sprawą rodzimych elit rządzących skutecznie korumpowanych przez firmy zachodnie, nie przekładają się na dobrobyt całego społeczeństwa.
- Jesteśmy odpowiedzialni za biednych całego świata, niezależnie od tego, gdzie mieszkają - podkreśliła Prelegentka i przytoczyła autentyczną opowieść ilustrującą afrykańskie doświadczenie biedy. "Pewnego wieczoru - wspomina pewna Nigeryjka - kiedy nie miałam czym nakarmić szóstki moich dzieci, płaczących z głodu i nadaremnie szukających czegoś do jedzenia, wyszłam na dwór i w pobliżu znalazłam trochę gałęzi z uschniętego drzewa. Rozpaliłam ogień, nalałam do garnka wody i włożyłam kilka kamieni. Kiedy woda zaczęła się gotować, poszłam powiedzieć dzieciom, że posiłek zaraz będzie gotowy. Zobaczyłam jednak, że w tym czasie one tak się zmęczyły płaczem, iż zasnęły. Wówczas dopiero sama mogłam zapłakać, w poczuciu bezsilności, że jako matka nie jestem w stanie wypełnić swego podstawowego obowiązku. I tak płacząc, sama w końcu zasnęłam". Ta historia opowiada o losie 2/3 ludzi żyjących dziś na ziemi - powiedziała Kathryn Hauwa Hoomkwap.
Promotorzy kontroli populacji oraz liberalni ekonomiści próbują wmówić, że przyczyną biedy w krajach Trzeciego Świata jest zbyt duża ilość ludności i sugerują sztuczną kontrolę narodzin, w tym aborcję, jako rozwiązanie problemu. Godzi ono w tradycyjny model wielopokoleniowej rodziny z dużą ilością dzieci, dominujący w tych krajach. Kraje zachodnie nie ustają w wysiłkach, aby doprowadzić do przewartościowania postaw mieszkańców Trzeciego Świata, dla których generalnie rzecz biorąc zaistnienie nowego życia, mimo ubóstwa i braku perspektyw materialnych, ciągle jest darem i powodem do radości, a małżeństwo jako forma związku między mężczyzną i kobietą stanowi normę. Ze strony ONZ i jej agend nie ustają naciski na kraje rozwijające się, m.in. na Nigerię, aby wprowadziły dopuszczalność aborcji. Od przyjęcia tego żądania często uzależniona jest pomoc humanitarna, która, jeśli w ogóle nadchodzi, jest obowiązkowo "okraszona" tonami prezerwatyw i innych środków antykoncepcyjnych. Usiłuje się narzucać programy edukacyjne, mające wychować młode pokolenie w oderwaniu od tradycyjnych wartości, akcentujące prawo do wczesnego podejmowania współżycia seksualnego, a redukujące do minimum odpowiedzialność za poczęte życie. Wiele z tych działań wpływa szkod-liwie na więzi rodzinne między rodzicami i dziećmi, zasiewając w młodych nieufność do rodzinnego modelu życia.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

W tak zwanej „starej liturgii”, przed Soborem Watykańskim II, kapłan sprawujący Eucharystię wraz z wiernymi, po zakończeniu celebracji odmawiał modlitwę do Matki Bożej i św. Michała Archanioła. Słowa tej ostatniej ułożył papież Leon XIII, a wiązało się to z pewną niezwykłą wizją, w której sam uczestniczył. Opisana ona została w krótkich słowach przez przegląd Ephemerides Liturgicae z 1955 r. (str. 58-59). O. Domenico Pechenino pisze: „Pewnego poranka (13 października 1884 r.) wielki papież Leon XIII zakończył Mszę św. i uczestniczył w innej, odprawiając dziękczynienie, jak to zawsze miał zwyczaj czynić. W pewnej chwili zauważono, że energicznie podniósł głowę, a następnie utkwił swój wzrok w czymś, co się unosiło nad głową kapłana odprawiającego Mszę św. Wpatrywał się niewzruszenie, bez mrugnięcia okiem, ale z uczuciem przerażenia i zdziwienia, mieniąc się na twarzy. Coś dziwnego, coś nadzwyczajnego działo się z nim. Wreszcie, jakby przychodząc do siebie, dał lekkim, ale energicznym uderzeniem dłoni znak, wstał i udał się do swego prywatnego gabinetu. Na pytanie zadane przyciszonym głosem: «Czy Ojciec święty nie czuje się dobrze? Może czegoś potrzebuje?» - odpowiedział: «Nic, nic». Po upływie pół godziny kazał przywołać Sekretarza Kongregacji Rytów, dał zapisany arkusz papieru, polecił wydrukować go i rozesłać do wszystkich w świecie biskupów, ordynariuszy diecezji”. (Cytat za Amorth G. Wyznania egzorcysty, Częstochowa 1997, s. 36). Tekst zawierał modlitwę do św. Michała Archanioła, która brzmi: „Święty Michale Archaniele, wspomagaj nas w walce, a przeciw niegodziwościom Złego Ducha bądź naszą obroną. Oby go Bóg pogromić raczył, pokornie o to prosimy. A Ty, wodzu niebieskich zastępów, Szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen”. Gdy go zapytano, co się zdarzyło w czasie dziękczynienia po Mszy św., Papież odrzekł, że w chwili, gdy zamierzał zakończyć modlitwę, usłyszał dwa głosy: jeden łagodny, drugi szorstki i twardy. I usłyszał taką oto rozmowę: Szorstki głos Szatana: „Mogę zniszczyć Twój Kościół!” Łagodny głos: „Możesz? Uczyń więc to”. Szatan: „Do tego potrzeba mi więcej czasu i władzy”. Pan: „Ile czasu? Ile władzy?” Szatan: „Od 75 do 100 lat i większą władzę nad tymi, którzy mi służą”. Pan: „Masz czas, będziesz miał władzę. Rób z tym, co zechcesz”. (Cytat za Szatan w życiu Ojca Pio, Tarsicio z Cevinara, Łódź 2003, s. 8). Kościół jest świadomy, że walka duchowa dobra ze złem toczy się nieprzerwanie od chwili upadku pierwszego człowieka, choć przybiera różne formy na przestrzeni wieków. Dziś także chrześcijanin nie jest wolny od ataków Złego, który chce go oderwać od Chrystusa i zwieść ku potępieniu. Święty Ignacy z Loyoli wyróżnia dwa obozy: jeden „Pod sztandarami Chrystusa”, drugi „Pod sztandarami Szatana”. Każdy człowiek, musi opowiedzieć się po którejś ze stron. Wielu jednak poddając się wpływom agnostycyzmu czy obojętności religijnej, odsuwa od siebie ową decyzję, sądząc, że w życiu i po śmierci „jakoś to będzie”. Ewangelia nie dopuszcza postawy „rozdwojonego serca”. Można służyć albo Bogu albo Szatanowi. Czy jednak ludzie uznają fakt istnienia osobowego zła - Szatana? Kongregacja Nauki i Wiary wydała dokument opublikowany w L’Osservatore Romano (26 czerwca1975 r.) - Wiara chrześcijańska i demonologia, w którym min. stwierdza, że określenia „Szatana i Diabła” nie są „tylko personifikacjami mitycznymi i funkcyjnymi, których znaczenie ograniczałoby się jedynie do podkreślenia w dramatyczny sposób wpływu zła i grzechu na ludzkość. (…)”. Tego rodzaju poglądy, rozpowszechniane przez niektóre czasopisma i inne ośrodki propagandy mającej na celu kreowanie stylu życia tak, jakby Boga nie było i Szatan nic nie mógł zmącić i zniszczyć, muszą wywoływać zamęt w sercach i umysłach ludzkich. Jezus mówił o istnieniu upadłego anioła, nazywanego przeciwnikiem ludzi (por. 1P 5, 8), zabójcą od początku (por. Ap 12, 9. 17). Jest kłamcą i ojcem kłamstwa (por. J 8, 44); przybiera postać anioła światłości (por. 2 Kor 11, 14). Jest także nazywany „władcą tego świata”, który pozostaje we władaniu Złego (por. 1 J 5, 19). Nienawidzi on światła Prawdy Ewangelii, Chrystusowego Kościoła, wierzących, zdążających ku świętości i wszystkiego, co wiąże się z Chrystusem i Jego Kościołem. Jego działanie jest podstępne i zakryte. Metody, jakimi się posługuje, to: kłamstwo, manipulacje, pokusy do grzechu, nieposłuszeństwo nauczaniu Chrystusowego Kościoła w sprawach wiary i moralności; różnego rodzaju zniewolenia przez nałogi, złe przywiązania i grzeszne nawyki. Działa także przez uprawianie i korzystanie z okultyzmu, wróżbiarstwa, magii. Najbardziej zaś spektakularną formą jego wpływu na człowieka jest opętanie (zupełne bądź częściowe), które paraliżuje wolę człowieka, mąci umysł i sumienie, i wydaje człowieka na łup najniższych skłonności deprawujących osobę ludzką. Jak walczyć z Szatanem? Jezus spotykał na swej drodze Szatana i inne jego złe duchy; rozgramiał je, gdyż był od nich potężniejszy. On Złemu nakazywał: „Iść precz”. Należy więc przylgnąć do Chrystusa całym sobą. Nie tylko przez racjonalne uznanie Jego istnienia i Bożej mocy, ale przez życie płynące z wiary, przez „chodzenie z Chrystusem” każdego dnia. Konieczne jest więc wzywanie Jezusa w chwilach dręczących pokus do złego. Znak krzyża i modlitwa przywołują moc Bożą w sytuacji, gdy człowiek jest w potrzebie czy trudnościach. Inne środki w duchowej walce ze złem, można sklasyfikować jako praktykę aktywnego życia chrześcijańskiego. Są nimi: Eucharystia i sakramenty, codzienna modlitwa oraz medytacyjne obcowanie ze Słowem Bożym, pogłębianie swojej wiary tak, aby była rozumiana, a także poznawanie prawd chrześcijańskich. Nie można pominąć służby bliźniemu - słowem, czynem i modlitwą. Skoro w Kościele idziemy ku zbawieniu, konieczne jest także uczestnictwo we wspólnocie chrześcijańskiej, gdyż - jak przypomina nam Jezus - gdzie dwaj albo trzej zebrani są w Imię Jego, tam On jest między nimi. W obliczu współczesnych zagrożeń dla wiary, moralności i duchowości chrześcijanina, gdy neguje się głos Kościoła w tych kwestiach, gdy ludzkość przygląda się rosnącej fali przemocy, terroryzmu, niesprawiedliwości społecznej, czyż chrześcijanie nie powinni na nowo z wiarą sięgnąć do „duchowego skarbca” Kościoła i mocą Chrystusa poskramiać wysiłki Złego? Szatan nadal walczy z Chrystusowym Kościołem. W tej walce potrzeba nam Chrystusowej mocy. Ona do nas przychodzi, wystarczy otworzyć się na nią w wierze.