Dr Hanna Zaborowska, polonistka, wieloletnia nauczycielka szkoły średniej, wielokrotnie odznaczona prestiżowymi nagrodami państwowymi, zmarła 26 listopada 2001 r. w Łodzi. Przez wiele lat pracowała w III Liceum Ogólnokształcącym im. J. Piłsudskiego, a ostatnio w Liceum Salezjańskim.
W tym krótkim wspomnieniu o Hani pominę jednak jej osiągnięcia zawodowe. Pragnę przede wszystkim przedstawić ją jako osobę niestrudzenie pomagającą ludziom potrzebującym.
Poznając Hanię, wiedziałam, że oprócz nas (dość licznego grona przyjaciół) ma jeszcze dużą grupę jej bliskich osób, z którymi "zżyta jest na dobre i na złe". Początkowo jeszcze jako studentka polonistyki (z wieloma innymi studentami), w ramach tak zwanych prac społecznych, przychodziła do internatu dla niewidomych przy ul. Narutowicza nr 114, aby czytać im książki. Inni po zaliczeniu prac społecznych odeszli, ale Hania została. Stała się ich siostrą, a dla niektórych najlepszą przyjaciółką. Zawsze była z nimi, a szczególnie z tymi, którzy jej najbardziej potrzebowali. Zawsze miała dla nich czas, potrafiła słuchać i pomagać. To ona była przy urządzaniu ich mieszkań, w wychowaniu dzieci, w ich kształceniu. To ona organizowała dla nich wycieczki do lasu łagiewnickiego, zapewniając im przewodników (co nie zawsze było łatwe). Hania dawała im swoje oczy - mawiają niewidomi - i uczyła ich poznawać kolorowy świat. W każde swoje urodziny zapraszała wielu niewidomych, a że mieszkanie miała wówczas bardzo duże i piękne, wszyscy czuli się u niej wspaniale. Gości przyjmowała po królewsku, dla niektórych było to jedyne przyjęcie w życiu. Do dziś słyszę piękne śpiewy, wesołe rozmowy, recytacje wierszy, dowcipy...
Wkrótce po utworzeniu Duszpasterstwa Niewidomych Hania bardzo czynnie włączyła się w jego pracę. Czasem z humorem mawiała: "Duszpasterze się zmieniają, a ja pozostaję". W znacznej mierze przyczyniła się do rozwoju tego Duszpasterstwa. Obecnie niewidomi gromadzą się również w Sekcji Niewidomych KIK-u w Łodzi, gdzie zostali wprowadzeni przez Hanię.
Miesięczne spotkania, przygotowywanie świąt Bożego Narodzenia, Wielkanocy, organizowanie rekolekcji, szukanie przewodników, którzy mogliby przyprowadzać i odprowadzać niewidomych do kościoła - to wszystko organizowała Hania. Jaka była jej radość, gdy tak wielu ludzi udało jej się zgromadzić na wspólnych Mszach św.
Przed Świętami jej pokój zmieniał się w pracownię plastyczną. Najpierw zbierała stare kartki świąteczne. Z nich robiła nowe. Życzenia do każdego z niewidomych sama wypisywała alfabetem braillowskim (znanym tylko nielicznym widzącym) i życzenia szły w świat. Dla niektórych była to może jedyna kartka, jaką otrzymali, a więc bezcenna. "Wiesz, ile ja od moich niewidomych przyjaciół doznaję przyjaźni. Oni nie tylko za mnie się bardzo modlą, ale mi pomagają. Załatwili mi wizytę u doskonałego lekarza, do którego nie mogłam się dostać, masażystów, a nawet i zaopatrzenie w okresie stanu wojennego. Czy to nie świetnie? Ja daję przyjaźń w zamian, nie oczekując, a tyle od nich dostaję".
Hanka i jej stosunek do niewidomych to ewenement w skali światowej. Pomoc potrzebującym oparta wyłącznie na wspólnej przyjaźni. Przyjaźń ta trwała przez wiele, wiele lat od czasów studenckich aż do śmierci. A gdy już straszna choroba nowotworowa prawie całkowicie ją powaliła, w ostatnim liście skierowanym do Arcybiskupa Łódzkiego prosi, aby kiedy ona będzie już na drugim, lepszym świecie, miał pieczę nad tą grupą niewidomych, których ukochała jak własne dzieci. Taka właśnie była Hania. Należałoby jeszcze dużo napisać o tym,jak bardzo chciała wszystkich jednoczyć i to w rodzinie, i przyjaciół z Łodzi, i z innych miast Polski. Ciągle pisała listy. Nawet w ostatnich chwilach swego życia prowadziła korespondencję. Zazwyczaj w niej prosiła o zajęcie się kimś, kto tego bardzo na ten moment potrzebował. Ogromnie lubiła robić komuś przyjemności. Miała przy tym gest królowej, chociaż finanse jej nie były wysokie.
Zawsze pierwsza gotowa była zawierać przyjaźnie, w czym pomagała jej inteligencja i poczucie humoru. Ten odcinek jej życia to również temat rzeka...