Tworzą ikony w Jawiszowicach

W parafii św. Marcina w Jawiszowicach odbywa się pierwsza edycja podstawowego Kursu Pisania Ikon. Począwszy od października br. uczestnicy gromadzą się w drugie soboty i niedziele miesiąca w salce parafialnej, gdzie zgłębiają tajniki powstawania ikon, co będzie skutkowało utworzeniem przez każdego ikony Chrystusa Pantokratora.

Na pomysł zorganizowania kursu wpadła Danuta Jęczmyk OV z Jawiszowic – z wykształcenia artystka-plastyk i historyk sztuki. Do przeprowadzenia kursu przygotowywała się od ok. 1,5 roku. – Przez ten czas zbierałam informacje. Dużo myślałam też nad formą kursu. Wybór miejsca nie jest przypadkowy: parafia św. Marcina w Jawiszowicach to miejsce z wielowiekową tradycją. Kiedy proboszcz ks. Henryk Zątek ukończył remont salek, powstało również odpowiednie lokum na zorganizowanie warsztatów – mówi Danuta Jęczmyk.

Jak sama podkreśla, w jej sercu zrodziło się pragnienie, by podzielić się wiedzą i praktyką, co powoli nabrało konkretnego kształtu. – Kurs pisania ikon nie jest zwykłym kursem malarstwa. Tworzenie ikony jest również formą modlitwy. W założeniu kurs ma być duchowym przeżyciem, zbliżającym do Boga, a także czasem na wewnętrzne wyciszenie i wejście w kontemplację Boskiego Oblicza. Dopiero na drugim miejscu jest zdobycie wiedzy i nauka tradycyjnej techniki tworzenia ikon. Zależało mi na tym, by kurs łączył w sobie elementy praktyki i zdobywania wiedzy z modlitwą i wyciszeniem. Dlatego też podczas pisania ikony obowiązuje klimat milczenia. Warsztaty można potraktować jako swego rodzaju rekolekcje, czas na bycie sam na sam z Bogiem poprzez kontemplację Jego Oblicza wyłaniającego się z tworzonego obrazu – zaznacza Danuta Jęczmyk, która w 2017 r. złożyła na ręce bp. Piotra Gregera ślub czystości, wstępując w stan Dziewic Konsekrowanych. – Poprzez publiczny ślub czystości i modlitwę konsekracyjną Biskupa zostałam zaślubiona Chrystusowi. Nie wstępuję do zakonu, ale żyję w świecie i utrzymuję się, wykonując normalną pracę zawodową – w moim przypadku jest to działalność artystyczno-rękodzielnicza – mówi.

Reklama

Pierwsze spotkanie odbyło się w drugi weekend października, a kolejne 10 listopada. W ramach kursu uczestnicy nie tylko tworzą stopniowo ikonę Chrystusa Pantokratora, ale i słuchają wykładów poświęconych historii sztuki i Kościoła, teologii ikony i malarstwa. – Pierwszy wykład miał na celu przedstawienie historii ikony na tle społeczno-religijno-politycznym od VI wieku (najstarsze znane ikony) po czasy współczesne na terenach Bizancjum i Rusi. Szczególną uwagę skupiłam na okresie ikonoklazmu (lata 726-843) oraz historii ikony na terenach ruskich. Przedstawiłam również bliżej sylwetki znanych ikonopisów (np. Andrzej Rublow). W kolejnych wykładach zgłębiam temat symboliki i teologii ikony, przedstawiam również główne typy ikonograficzne – mówi prowadząca spotkania. Część wykładów poświęca stricte sztuce malarskiej, technologii, sposobach malowania poszczególnych elementów ciała i szat, a także teorii malarstwa.

Obecnie w kursie uczestniczy 15 osób. – Ponieważ jest on na poziomie podstawowym, zakładam, że nabyte umiejętności będą podstawą w dalszym rozwoju twórczym – zaznacza p. Danuta. Warsztaty zakończą się stworzeniem własnej ikony i jej poświęceniem 13 stycznia na Mszy św. o godz. 11. Kolejny kurs podstawowy planowany jest na marzec-czerwiec 2019 r. Wówczas uczestnicy stworzą Mandylion. Informacje i zapisy: www.pracowniafides.com.pl .

Dostał ksiądz nominację na proboszcza w Kątach Wrocławskich dwa lata temu. Po przyjściu na parafię okazało się, że nie było wcześniej wielu poprzedników.

Po 2 wojnie światowej jestem dopiero czwartym proboszczem. To jest właśnie ta charakterystyka tej parafii i wspólnoty. Jeżeli był proboszcz to urzędował długie lata. Ks. Piszczor, ks. Zieliński, ks. Reputała i ja. I to, że oni byli tutaj długo z taką wspólnotą, to oznaczało pewne ukształtowanie duchowe parafian. Zawsze ksiądz proboszcz ma swój styl duszpasterski.

Przed 2018 rokiem był ksiądz proboszczem w niewielkiej miejscowości, w zasadzie na granicy archidiecezji wrocławskiej.

Pakosławsko to parafia zdecydowanie mniejsza, która posiada jeszcze jedną kaplicę filialną. Myślałem o tym, że zostanę przeniesiony dlatego uwrażliwiałem parafia, że z księżmi jest tak, że może przyjść moment rozstania. Oni mi nie wierzyli.

Ale jednak przyszła zmiana...

Wiedziałem, gdzie są Kąty Wrocławskie, bo urodziłem się w Świdnicy, więc niedaleko stąd. Zawsze wiedziałem, że Kąty to mój poprzednik ks. Ryszard Reputała. Zresztą wprowadził mnie we wspólnotę bardzo dobrze, za co mu dziękuję. Jestem z moim poprzednikiem w kontakcie, jest zawsze mile widziany. Parafianie widzą, że jesteśmy w dobrych relacjach.

Łatwo było się dopasować?

Myślę, że musieliśmy się wszyscy poznać, choć podkreślam, że ten proces cały czas trwa. 1 lipca minie drugi rok od kiedy jestem tu proboszczem. Ludzie patrzyli co ja zrobię, czy coś zmienię. Ja się najpierw przypatrywałem i nie podejmowałem od razu radykalnych decyzji. Jestem człowiekiem, który musi najpierw przemodlić wszystko i dobrze się zastanowić. Jak jest? Coraz lepiej. To pokazuje, że sprawa naszego poznania jest rozwojowa. Zauważyłem, że to co ja zaproponowałem nowego zostało dobrze odczytane i przyjęte. I widzieli moi parafianie, że to było zrobione dla dobra wspólnoty.

Co w takim razie udało się zmienić?

Zmieniłem dzień, w którym czytaliśmy intencje do Nowenny do Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Do tej pory sposób jej odmawiania był wypracowany przez parafian, był taki „kątecki”. Intencje były zawsze czytane w niedzielę podczas ogłoszeń parafialnych. Zapytałem księży współpracowników czy jest szansa, żeby to zmienić. Nie było to dla nich łatwe, a wiem to z głosów, które pojawiły się po „kolędzie”. Szczególnie księża wikarzy o tym mówili, bo proboszczowi powiedzieć w cztery oczy jest zdecydowanie trudniej [śmiech]. Dzisiaj nie ma tego problemu.

Ale jak słyszę księdza opowiadanie, to wychodzi na to, że rewolucji nie było.

Podczas pierwszej Mszy Św. w nowej parafii powiedziałem, że w centrum jest Pan Jezus, my przy Chrystusie i razem z nami Matka Najświętsza. Chociaż to co powiedziałem jest sprawą zupełnie oczywistą, to ta myśl towarzyszy nam codziennie. W centrum nie jest nowy proboszcz, nawet nie moi sympatyczni parafianie, tylko Jezus.

Rozmawiamy cały czas, a ksiądz się uśmiecha, żywo gestykuluje, widać taką radość. Skąd to się bierze?

Nie ma nic piękniejszego dla mnie, jeżeli ktoś z parafian mówi do mnie – dziękujemy księdzu za to, że mówicie o Panu Jezusie. Ludzie się tym cieszą, że to Słowo często pada, że to wszystko jest ukierunkowane na Niego.

Potrafi być też ksiądz surowy?

W sprawach kancelaryjnych muszę być niekiedy radykalny. Czasem głośno powiem, że pewne sytuacje są niedopuszczalne, dla których Kościół mówi stanowcze „nie”. Niektórzy się oburzają, ale skoro mamy się rozwijać i wzrastać duchowo, wszystko musi być oparte na prawdzie, a nie na zasadzie „fajnie jest”.

A jako przełożony i szef?

A tu chciałbym podziękować moim księżom współpracownikom, ponieważ cały czas rozmawiamy i ustalamy pewne kwestie. Trwa dialog. Wiele spraw i poprawek, które się zrodziły i które wprowadziliśmy to owoc naszych rozmów. Oczywiście ostateczna decyzja należy do mnie jako proboszcza, ale ja słucham i wiele rzeczy udało nam się zrobić. Nasi parafianie chwalą wikarych, dlatego to cieszy bardzo moje serce. Nawet nie wpadam w zazdrość [śmiech].

W parafii pojawiły się też nowe formy duszpasterskie. Jakie?

Moim ulubioną formą jest Nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego. Wzięło się to z czasów, kiedy pracowałem w Miliczu. Wtedy św. Jan Paweł II zawierzył świat Miłosierdziu Bożemu. Pamiętam jak dziś ten początek, kiedy zaczęliśmy odmawiać Koronkę wspólnie. Nie ukrywam, że Kult Bożego Miłosierdzia zajmuje w moim sercu wyjątkowe miejsce. Odkrywałem jego piękno w mojej poprzedniej parafii w Pakosławsku i wprowadzam też tutaj w Kątach Wrocławskich. Modlimy się wtedy w każdy ostatni piątek miesiąca, czytają to pięknie parafianie.

Widziałem też przy ołtarzu piękną figurę Maryi.

Dodatkowo wprowadziliśmy nabożeństwo fatimskie. Mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że tutejsza wspólnota wiernych kocha Matkę Bożą. Oni to potwierdzają i pokazują swoim życiem. Nabożeństwo zaczynamy 13 maja, kończymy w październiku. Figura Maryi przywieziona została z Fatimy, a kiedy wyruszamy z nią w procesji, to przyłączają się do nas także mieszkańcy okolicznych wsi i miejscowości.

Zna ksiądz dobrze swoich parafian?

Najstarsi z nich to repatrianci ze Wschodu, z okolic Lwowa oraz Wołynia. Mam takie wrażenie, że fundamentem tej parafii są ludzie starsi. Oni trzymają ta wspólnotę, są przywiązani do kościoła, do swojej wiary i są bardzo ofiarni. To nie jest zarzut, że parafia się starzeje i nie ma młodych ludzi. Mało jest osób przyjezdnych, większość to urodzeni w Kątach Wrocławskich, ale pracują przeważnie we Wrocławiu. Powstają nowe osiedla, parafia liczy ponad 7400 osób, ale cały czas się powiększa.

Jakieś wnioski duszpasterskie jeszcze krążą w księdza głowie?

Po kilku miesiącach obserwacji, razem z księżmi współpracownikami doszliśmy do wniosku, że nasi wspaniali parafianie kochają adorować Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie. To było takie odkrycie, które z pozoru może wydawać się prozaiczne. Skoro chodzisz do kościoła, to chyba naturalne jest, że chcesz adorować Chrystusa. Tutaj było dla nas zaskoczeniem, ale także impulsem do dalszej pracy duszpasterskiej. Ludzie zaczęli mówić – jest więcej adoracji, będą nowe powołania do kapłaństwa i zakonu. Na razie takich nie ma, ale gorliwie się modlimy.