Reklama

Niedziela Legnicka

Mamy już 25 lat

Niedziela legnicka 44/2018, str. I

[ TEMATY ]

Niedziela

Niedziela

gazeta

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Bieżący rok jest dla naszej edycji „Niedzieli” rokiem jubileuszowym. Przed 25 laty, w pierwszą niedzielę września 1993 r., ukazał się pierwszy numer „Niedzieli Legnickiej”, dzięki porozumieniu zawartemu między redakcją „Niedzieli”, reprezentowaną przez ówczesnego redaktora naczelnego ks. inf. Ireneusza Skubisia, a pierwszym biskupem diecezji legnickiej Tadeuszem Rybakiem.

Chcemy tę rocznicę przeżyć na dziękczynnej modlitwie za ćwierć wieku obecności w życiu duszpasterskim naszej diecezji. Stąd też jubileuszowe obchody koncentrujemy w dwóch miejscach: w stolicy diecezji – Legnicy, zatrzymując się przy relikwiach Wydarzenia Eucharystycznego w sanktuarium św. Jacka oraz w Krzeszowie – miejscu obecności najstarszego obrazu Maryjnego w Polsce i wiekowej przy nim modlitwy pielgrzymów, przybywających tu szczególnie z Polski, Czech i Niemiec. Ze względów organizacyjnych te spotkania modlitewne odbędą się: w Legnicy – 5 listopada o godz. 17.00 w sanktuarium św. Jacka, a następnego dnia w Krzeszowie, od godz. 10.30. Tam Mszy św. jubileuszowej przewodniczyć będzie w samo południe biskup legnicki Zbigniew Kiernikowski wraz z księżmi redaktorami z całej Polski.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Zapraszamy do wspólnej modlitwy wszystkie osoby, którym bliska jest „Niedziela”. Zaproszenie kierujemy pod adresem: czytelników, korespondentów, naszych byłych i aktualnych współpracowników, kolporterów, dobrodziejów oraz przedstawicieli redakcji centralnej z Częstochowy i edycji diecezjalnych. Będziemy oczekiwać gości w wymienionych wyżej dniach i miejscach.

Pierwszy numer „Niedzieli Legnickiej” mieścił się na dwóch stronach, a zawierał wywiad ks. Ireneusza Skubisia z bp. Tadeuszem Rybakiem oraz prezentację niedawno powołanej do życia diecezji. W treści wywiadu ksiądz biskup zawarł główne motywy, które stały u podstaw jego decyzji o związaniu się diecezji z naszym tygodnikiem. „Moim osobistym pragnieniem jest współpraca diecezji z «Niedzielą» i przez to pismo poszerzanie oddziaływania Kościoła. Przekonałem się, że «Niedziela» jest pismem, które odpowiadałoby oczekiwaniom i potrzebom tutejszego środowiska. W sposób aktualny traktuje bowiem naukę Kościoła, odważnie podejmuje współczesne problemy życia społecznego i religijnego, przynosi aktualne informacje z życia Kościoła w Polsce i na świecie, informacje, które ukazują kierunki działania Kościoła, jego wielką służbę człowiekowi, społeczeństwu i oczywiście, naszemu narodowi” – mówił wtedy bp Rybak.

Dziś edycja liczy 8 kolorowych stron, a czas jej istnienia zaowocował różnymi przedsięwzięciami. Za trud propagowania czytelnictwa prasy katolickiej w parafiach redakcja w Częstochowie co roku składa podziękowanie księżom proboszczom, a za ich pośrednictwem wiernym w parafiach, przyznając medal „Mater Verbi”. Na przestrzeni lat te medale trafiły do ponad 20 parafii, a także do osób indywidualnych, będących stałymi współpracownikami naszej edycji.

Od ćwierć wieku „Niedziela Legnicka” popularyzuje nauczanie kolejnych biskupów diecezjalnych i relacjonuje wydarzenia duszpasterskie. Stała się też fundatorem nagród w konkursach, olimpiadach festiwalach piosenki. Była organizatorem sympozjów i innych wydarzeń służących popularyzowaniu mediów katolickich.

Dziękując wszystkim naszym czytelnikom za sięganie po „Niedzielę Legnicką”, a współpracownikom za jej prowadzenie i rozpowszechnianie, zapraszam do wspólnej modlitwy.

2018-10-31 08:30

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Słownik polskich wyszydzeń

Wyszydzić, zdyskredytować, wyśmiać – to najłatwiejszy sposób rozprawienia się z przeciwnikiem, kimkolwiek lub czymkolwiek by nie był. Człowiekiem, słowem, działaniem, czy nawet tylko ulotną ideą. Jednakże to zjawisko, z którym mamy dziś w Polsce do czynienia, na ogół ma niewiele wspólnego z błyskotliwym poczuciem humoru na poziomie dobrego kabaretu. Nietrudno też zauważyć, że ze szczególnym upodobaniem szyderstwem posługują się ci, którzy tak bardzo gorszą się językiem nienawiści w polskiej debacie publicznej, językiem wykluczenia, polskim zaściankiem oraz rzekomą ksenofobią Polaków.

Mimo że mamy dziś w Polsce mnóstwo rozmaitych kabaretów – jak nigdy dotąd i chyba jak nigdzie na świecie – to porzekadło z czasów komuny, że życie przerasta kabaret, właśnie dopiero teraz zdaje się nabierać dosłowności i mocy. Sławne poczucie humoru Polaków dało się z łatwością wprząc w walkę polityczną, ideologiczną, a nawet – bez przesady mówiąc – w walkę religijną. Kpina i szyderstwo są już nie tylko ekskluzywnie kabaretowym rozbawianiem publiczności, ale całkiem potocznym narzędziem dysput, zarówno na politycznych wyżynach, jak i w towarzyskich grajdołach. Śmiejemy się, podśmiewamy, dyskredytujemy osoby, sprawy i znaczenia, zupełnie się nad tym nie zastanawiając. I całkiem automatycznie, lecz niesamodzielnie (choć tak nam się zdaje), wyciągamy wnioski, zazwyczaj bardzo daleko idące, a przede wszystkim zgodne z wolą tego, kto ma monopol na podpowiadanie, kogo i kiedy trzeba lub wypada wyśmiać. Zmęczone i otumanione społeczeństwo zachowuje się jak widownia w telewizyjnym studiu, której specjalny człowiek zza kamery daje sygnały, kiedy klaskać, kiedy się śmiać, kiedy buczeć. Najbardziej smutne jest to, że szyderstwo z taką łatwością i mocą przemawia do Polaków, że jest powielane, powtarzane. Polska telewizja publiczna wprost kipi od programów kabaretowych – wygląda na to, że tak właśnie realizuje społeczne zapotrzebowanie. Że w imię oglądalności schlebia nawet najprymitywniejszym gustom i emocjom. I że głównie w taki sposób rozumie swoją społeczną misję. Można też odnieść wrażenie, że kabarety, często bardzo marne, konkurują w polskiej telewizji z równie marną i równie prześmiewczą publicystyką. Główną pożywką i tworzywem tej telewizyjno-kabaretowej radosnej twórczości jest polska religijność, polski „ciemnogród” i oczywiście prawicowa opozycja. Ochoczo, jak chyba nigdy wcześniej (nawet za komuny), wyśmiewa się np. religijne dogmaty. Oczywiście wyłącznie chrześcijańskie, bo szydzenie z innych religii jest politycznie niepoprawne i może grozić krwawą zemstą wyśmiewanych. Czy gdy dziś, komentując publiczne zdarzenia, często powtarza się – z bezmyślną uciechą – że życie przerosło kabaret, to znaczy, że wszyscy doskonale się bawimy? Bynajmniej. To znaczy tylko tyle, że bierzemy – chętnie, ale jakby bezwolnie i nie w pełni świadomie – udział w nieustannej i narzucanej skądś z góry obowiązkowej zabawie. Naśladujemy kiepski kabaret w przekonaniu, że to on nas naśladuje. I gubimy prawdziwe znaczenia słów, sprawiedliwą ocenę ludzi oraz zdarzeń, gubimy własne myśli. Niestety, destrukcyjne szyderstwo jest nie tylko domeną kabaretów i popkultury, staje się też coraz częściej tworzywem tzw. sztuki wysokiej i narzędziem poważnej publicystyki.
CZYTAJ DALEJ

Pytania o Anioła Stróża

Anioł Stróż jest zawsze bliski człowiekowi wierzącemu. Towarzyszące nam od dzieciństwa proste modlitwy do Anioła Stróża, obrazki przedstawiające kroczącego za dzieckiem zatroskanego anioła z rozpostartymi skrzydłami rodzą wciąż pytania: Kim jest Anioł Stróż? Jaki on jest? Ilu jest Aniołów Stróżów? To oczywiste, że chcemy więcej wiedzieć o kimś, kto jest nam szczególnie bliski

Pytamy więc: Czy wszyscy ludzie mają swego Anioła Stróża czy wyłącznie chrześcijanie? Każdy człowiek ma swojego Anioła Stróża. W starotestamentalnej Księdze Tobiasza archanioł Rafał pojawia się w roli towarzysza młodego Tobiasza (por. Tb 5, 4n). Dzieje Apostolskie wspominają anioła św. Piotra (por. Dz 12, 15). Anioła Stróża ma każdy człowiek, także wyznawca innej religii czy osoba niewierząca. Jest on więc dany każdemu człowiekowi. A więc, ilu jest ludzi na świecie, tylu jest Aniołów Stróżów.
CZYTAJ DALEJ

Walka o pokój w Gazie

2025-10-03 11:41

[ TEMATY ]

wiara

pokój

Gaza

Balans Bieli

Balans Bieli/TVP

Brakuje im wody, jedzenia, dachu nad głową. Żyją w ciągłym strachu. Pomoc humanitarna nie dociera do potrzebujących, gdyż jest blokowana.

Kryzysu nie rozwiązują zrzuty pomocy z powietrza. Kościelne organizacje pomocowe obecne są w rejonie od samego początku konfliktu i starają się docierać z najmniejszą nawet pomocą przez parafię św. Rodzinie w Gazie. W wyniku konfliktu zginęło do tej pory około 65 tysięcy osób. Ci, którzy przeżyli, byli wielokrotnie przesiedlani. Schronienia szukają w prowizorycznych obozach dla uchodźców.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję