Małgorzata Cichoń: – Jakbyś scharakteryzował profil wolontariusza, który służył w czasie krakowskiego wydarzenia? Czy ktoś szczególnie utkwił Ci w pamięci?
Rafał: – Zaangażowało się bardzo wielu wolontariuszy. Większość zapisała się wcześniej przez udostępnione formularze, ale pewna część przychodziła spontanicznie, zachęcona relacjami znajomych lub informacjami w mediach. Wolontariusze podzieleni byli na trzy grupy: obsługa bufetu z kawą, herbatą i przekąskami, punkt informacyjny przy wejściu oraz gospodarze Namiotu Spotkań, pełniący rolę Pana/Pani Domu. Sporo z nich udziela się społecznie, posługuje jako instruktorzy – trenerzy w grupach wsparcia dla młodzieży, pomaga ubogim w swoich wspólnotach. Spotkałem kilka osób, które wyszły z bezdomności, uzależnień i same zapragnęły pomagać. Było to bardzo wzruszające. Pamiętam pana, który pił przez ponad 30 lat. Kiedy, dzięki Panu Bogu i Albertynom, zdecydował się na detoks, to zaraz po jego zakończeniu zaczął wspierać tych, którzy byli w gorszym położeniu.
– Jakie przeżycia wynosisz z tej trwającej aż tydzień inicjatywy? Których spotkań nie zapomnisz?
– „Kultura spotkania” – to słowa klucze, gdy myślę o tych sześciu dniach spędzonych na Małym Rynku w Krakowie. Najpierw ubodzy przychodzili głównie ze względu na posiłki, co dla osoby z zewnątrz było męczące. Ot, Namiot Spotkań stał się na mapie miasta kolejnym punktem wydawania żywności. Po kilku dniach zaczęły jednak kiełkować pierwsze pędy znajomości. Zza anonimowych twarzy wychylały się imiona i konkretne historie życia. Do Namiotu zaczęli ściągać ludzie z miasta. Przysiadali się, rozmawiali, dzielili. Bariery społeczne znikały, patrzyliśmy sobie w oczy. Małe cuda miłości. Wydaje się, że Namiot Spotkań powinien trwać całą zimę. Może dzięki temu zrozumielibyśmy, że wszyscy jesteśmy po tej samej stronie? Każdy z nas jest ubogi, bo przyzywa Bożego Miłosierdzia. To, co nas od siebie oddziela, nie ma znaczenia w perspektywie życia wiecznego.
– Nieraz na naszych ulicach jesteśmy zagadywani przez osoby żebrzące lub mające roszczeniowe nastawienie. Jak Ty radzisz sobie w takich sytuacjach?
– To jest zawsze niełatwe. Najlepiej porozmawiać i zaproponować konkretne rozwiązanie. Posiłek „Zupy na Plantach” w niedzielę o godz. 18.30, Sant’Egidio w środę o 18.30, kuchnię Albertynów przy Skawińskiej, Albertynek przy ul. Woronicza, Caritas przy Dietla, no i oczywiście Dzieło Pomocy św. Ojca Pio. Każde wsparcie systemowe jest lepsze od dawania pieniędzy żebrzącym ludziom. Pamiętajmy, że część z nich z żebrania uczyniła sposób zarobkowania, a złotówki otrzymane na ulicy są z reguły przeznaczane na alkohol. Oczywiście, trzeba pamiętać, że co człowiek, to osobna historia. Rozmawiając, nie można traktować nikogo protekcjonalnie i z wyższością. My nie jesteśmy od oceniania.
– Duże wrażenie zrobiło na mnie świadectwo mężczyzn ze wspólnoty „Betlejem”, która prowadziła rekolekcje w kościele Mariackim. Kiedyś otrzymali pomoc, dziś – poprzez swoje świadectwo – pomagają innym. Utrzymują się z pracy własnych rąk, odzyskali poczucie godności... To daje nadzieję, prawda?
– Oczywiście. Jest rzeczą niezwykle charakterystyczną, że ci, którzy zostali wyciągnięci z najgłębszego dołka, gdy tylko staną na nogi, chcą pomagać innym pogrążonym w smutku. Dla nas najważniejsze jest otwarcie serca, prośba do Pana, żebyśmy byli narzędziami w Jego ręku. On posyła do biednych swoich aniołów, ale fizycznie mają postać ludzi, są wśród nas! To ja mam być aniołem Pana, którego pośle, aby „podczas choroby poprawić posłanie” (por. Ps 41, 4). Nie wiadomo, w jakiej sytuacji kiedyś się znajdziemy. Pomnażanie dobra jest czymś, do czego wzywa nas Pan Jezus.
