Reklama

Wiadomości

Kobiety z Astany

Cztery kobiety. Różnią je wiek, doświadczenie, miejsce urodzenia. A łączy jedno: mimo że mieszkają w stolicy Kazachstanu, blisko 4 tys. km od Polski, czują niezwykłą więź z naszym krajem. Dlaczego Polska tak mocno zagościła w ich sercach?

Niedziela Ogólnopolska 11/2017, str. 18-20

[ TEMATY ]

kobieta

Bożena Sztajner/Niedziela

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Pani Tatiana ze wzruszeniem oprowadza po plebanii katolickiej katedry Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Astanie. Pracuje tu 7 księży, z czego 3 to Polacy. Ona mieszka niedaleko. Z mężem, w kawalerce, 22 m2. – Bogactwa u nas nie ma – mówi lekko żartobliwie. – Ale najważniejsze to lubić ludzi. Wchodzimy na piętro, do sporej sali zastawionej stołami. Na najważniejszym miejscu stoi fotel, wyjątkowa pamiątka – to fotel papieski. Siedział na nim podczas pielgrzymki do Kazachstanu Jan Paweł II. W tej sali jadł obiad. Na ścianach wiszą zdjęcia przypominające tę chwilę. – Śpiewałam wtedy w chórze – wspomina pani Tatiana. – Tu, w Astanie, niedaleko stąd Papież odprawiał Mszę św. Było ogłoszenie: kto potrafi śpiewać, niech się zgłosi. Śpiewaliśmy po rosyjsku. Niebywałe wzruszenie. Nie ma słów, by je opisać. Nawet po latach. Pamiętam, że jak uczyłam się w szkole, to słyszałam, iż Papież jest z Polski. A wtedy, w 2001 r., mogłam go zobaczyć na własne oczy. Oczy pełne łez...

Dziś jestem katoliczką

Dla pani Tatiany, która urodziła się w Kazachstanie, tamto spotkanie z Janem Pawłem II do dziś jest wielkim przeżyciem. Tym bardziej że w tym samym roku wzięła ślub kościelny z Anatolijem. – Przyjaciółka poznała nas ze sobą. Po 2 latach wzięliśmy ślub cywilny, a po 9 – kościelny. Mąż jest katolikiem. Ja byłam prawosławna. Teściowie, Polacy, modlili się w domu po polsku. Nie chciałam dzielić rodziny. Dziś jestem katoliczką. Mąż pani Tatiany, mimo że jest z pochodzenia Polakiem, nie mówi w języku swoich rodziców... Podobnie jak żona pracuje na plebanii – jest kierowcą. Mają syna Konstantego. I to głównie dzięki niemu pani Tatiana pokochała Polskę. – Chciałam się uczyć języka polskiego. Chciałam móc przekazywać polską tradycję i historię – mówi... po polsku. Może jeszcze nie zna wszystkich słówek, nie wszystkie rozumie, ale potrafi się swobodnie porozumiewać. – Syn pierwszy raz pojechał do Polski na kolonie w 2011 r., do Krakowa. Wcześniej uczył się języka w szkole średniej. Spodobało mu się na tyle, że 3 lata później pojechał na studia do Lublina. Na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej uczy się na kierunku logistyka. I to po polsku.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Pani Tatiana w Polsce była 3 razy. Odwiedziła Kraków, Lublin, Bydgoszcz, Toruń, Trójmiasto, Wrocław... – Polska to piękny kraj z historią. Mimo że tyle lat nie było was na mapie, ta polskość została w ludziach. W ich serdeczności i gościnności...

Kocham Lewandowskiego

Assel – jak sama podkreśla – jest Kazaszką. Nie obywatelką Kazachstanu, ale rdzenną mieszkanką – z Ałmatów. Tam się urodziła i wychowała. A z Polską związała się trochę przez przypadek. – W 2004 r. zdałam maturę i chciałam studiować germanistykę. Zabrakło mi jednak punktów, ale zostałam przyjęta na... polonistykę. Wtedy usłyszałam ten język po raz pierwszy. I zakochałam się... 4 lata później Assel wyjechała do Poznania na studia polonistyczne. Uczyła się razem z Polakami, czytała Mickiewicza i Słowackiego. – Proponowano mi nawet zrobienie doktoratu, ale ze względów rodzinnych wróciłam do Kazachstanu. U nas są bardzo silne więzy rodzinne. Jestem jedynaczką. Nie mogłam zostawić mamy samej...

Mimo że Assel jest muzułmanką, w Polsce czuła się jak w domu. – U nas, w Kazachstanie, islam nie jest zbyt radykalny. Zresztą ja nie chodzę do meczetu, nie czytam Koranu, bliższa jest mi kultura chrześcijańska.

Po powrocie do ojczyzny Assel stara się wykorzystywać znajomość języka polskiego. Pracowała dla polskich firm, a obecnie jest tłumaczką w polskiej ambasadzie. To zmusiło ją do przeprowadzki do stolicy – Astany. – W Ałmatach, czyli poprzedniej stolicy, mówią, że Astana to taka duża wieś. Wysokie, nowoczesne biurowce i centra handlowe, a tuż za nimi pola... Zresztą w ogóle Kazachstan to kraj kontrastów. Jedni żyją w luksusach, a inni w wielkiej biedzie. Przyszłość? – Coraz częściej myślę o wyjeździe do Polski. Mam 29 lat. Nie mam męża, a to u nas problem. Tyle że z Kazachami nie potrafię się dogadać. Jak ostatnio był mecz Kazachstan – Polska, ja kibicowałam Polakom. Znajomi nie mogli mi tego wybaczyć. A ja po prostu... kocham tego Lewandowskiego! – żartuje Assel.

Reklama

Pięć dni pociągiem...

Z panią Kasią wybieramy się na przejażdżkę po starej części Astany. – Astana stolicą jest od niespełna 20 lat. Wcześniej był tu Celinograd... Mój ojciec pracował w cegielni. Dostał dwupokojowe mieszkanie – to standard, jak się ma dzieci. Ojciec urodził się w ziemiance. Tyle mieli dziadkowie zesłani z Polski...

Mijamy Rynek starej części miasta. (– Nic już tu nie zostało. Tylko jeden budynek. Wszystko nowe...). Zatrzymujemy się przy Domu Pionierów. – Chodziłam tu na tańce. W Związku Radzieckim dobre było to, że wszystko było za darmo. I wszyscy byli równi. Nie to, co teraz – przyznaje pani Kasia. – Dziadek czuł się Polakiem. Mówił po rosyjsku, ale z polskimi wtrętami. Tata miał polską świadomość... Cały dom był na głowie babci. Była silną kobietą. Żyła długo – 96 lat.

Pani Kasia, gdy była w 7. klasie, pojechała pierwszy raz do Polski – na kolonie do Szczecina. Był rok 1989. – Zaproszenia były tylko dla dzieci o polskim pochodzeniu. Jechaliśmy pociągiem prawie 5 dni. Zobaczyliśmy inny świat. Pamiętam pierwsze śniadanie: parówki, nóż, widelec. U nas tego nie było. Pamiętam też, że bardzo chciałam sobie kupić takie buty lakierki, ale nie starczyło pieniędzy. Rok po tych koloniach do szkoły w Astanie przyjechał nauczyciel języka polskiego. No a potem były już studia w Lublinie. Filologia polska. Chciałam, żeby tata, który już nie żyje, był ze mnie dumny. W Polsce pani Kasia mieszkała 5 lat i gdyby nie to, że pod koniec lat 90. ubiegłego wieku trudno było u nas znaleźć pracę, pewnie osiadłaby tu na stałe. Wróciła do Astany i... została nauczycielką języka polskiego. Wyszła za mąż za Rosjanina. Mają kwiaciarnię. Pani Kasia prowadzi też Młodzieżowe Stowarzyszenie „Orszak Polonijny”. – To moja pasja. Moja miłość. I moje drugie życie. Polacy w Kazachstanie? – bardzo się różnią. Są i biedni, i... Nie, bogatych raczej nie ma. Radzą sobie, ale muszą pamiętać, że dla rodowitego mieszkańca Kazachstanu nigdy nie będą tu u siebie. Oni zawsze będą górą...

Reklama

Chcielibyśmy do Polski

W domu Walerii i Antona mówi się głównie po rosyjsku, choć troje rodzeństwa kobiety mieszka w Polsce, a ona sama ma Kartę Polaka. Języka uczyła się przez 2 lata. Rozumie wszystko, ale i z mówieniem nieźle sobie radzi. – Babcia i dziadek zostali przed wojną deportowani. Zostawili ich tu, na ziemi, i powiedzieli: To jest wasze miejsce. Ale jak to? Przecież tu nic nie ma... Przy pomocy sąsiadów wybudowali dom z cegły i gliny. Tata Walerii jest Polakiem, mama – Rosjanką. Rodzina Antona ma jeszcze ciekawszą historię. Jeden dziadek pochodził z Uzbekistanu, drugi – z Ukrainy. Jedna babcia to Niemka, druga była z Mołdawii. On sam urodził się w Rosji. Waleria i Anton mają dwoje dzieci. Oboje mają polską narodowość. Ona gra pięknie na gitarze. On – jeździ konno. – Astana jest bogatym miastem, ale większość nie może z tego korzystać. Jak zarabiamy 80 tys., to 30 tys. tenge idzie na same opłaty – przyznaje Anton. On pracuje w firmie budującej duże hale, ona – w firmie zajmującej się innowacyjnym rozwojem miasta. – Wprowadzamy np. ogrzewane przystanki czy specjalne karty dla uczniów, które rejestrują wchodzących i wychodzących ze szkoły, a rodzice są powiadamiani o tym fakcie sms-em.

Zaglądamy do pokoju dzieci. Nad łóżkiem duża mapa... Polski. – Nie wiem, czy czuję się Polką. Ale wiem, że chciałabym na stałe wyjechać do Polski – mówi Waleria. – Tu muszę pracować za trzech – bo układy, bo korupcja. Bo nie ma demokracji. Nie oczekuję, że tam przyjmą mnie z otwartymi ramionami, ale liczę na to i wierzę, że jak moje dzieci tam pojadą, to będzie im lepiej. – Tu jesteśmy niczyi. Zewsząd słyszymy: to nie jest wasza ziemia. Jesteście tu obcy – dodaje Anton. To kiedy przeprowadzka? – Ja mógłbym od razu, żona się trochę boi... Trudno rzucić wszystko, co się ma i jechać w ciemno. Ale wierzymy, że naszym dzieciom byłoby tam lepiej... Tam? – Czyli w Polsce.

Bardzo dziękuję Marcie Zielińskiej za pomoc w przygotowaniu materiału.

2017-03-08 09:52

Ocena: 0 -1

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Kard. Meisner: społeczeństwo, w którym zepsute są kobiety, jest już nie do uratowania

[ TEMATY ]

kobieta

www.piekary.pl

To w kobietach należy upatrywać nadziei na ocalenie świata. Społeczeństwo, które jest zepsute przez mężczyzn, będzie uratowane przez kobiety, ale społeczeństwo, w którym zepsute są kobiety, jest już nie do uratowania - przypomniał kard. Joachim Meisner, arcybiskup Kolonii, w kazaniu do pątniczek zgromadzonych w niedzielę w Piekarach Śląskich na dorocznej pielgrzymce kobiet.

CZYTAJ DALEJ

Papież w więzieniu dla kobiet: jego obecność przesłaniem nadziei

2024-03-28 13:22

[ TEMATY ]

Watykan

PAP/EPA/GIUSEPPE LAMI

Obchody Triduum Paschalnego Franciszek rozpocznie w tym roku w więzieniu kobiecym, gdzie będzie sprawował Mszę Wieczerzy Pańskiej. Dyrektor rzymskiej placówki podkreśla, że zarówno dla osadzonych, jak i pracowników zakładu karnego będzie to znak nadziei na przyszłość.

„Obecność Papieża w naszym zakładzie karnym oznacza wniesienie nadziei i miłosierdzia w rzeczywistość wielkiego cierpienia” - podkreśla dyrektor placówki. Nadia Fontana wskazuje, że personel dołożył wszelkich starań, aby w papieskiej liturgii uczestniczyła jak największa liczba więźniarek. „Wiele z nich wciąż nie dowierza, że Franciszek do nas przyjedzie, panuje ogromna radość i ferment przygotowań, aby liturgia była piękna” - mówi dyrektor więzienia dla kobiet.

CZYTAJ DALEJ

Nuncjusz Apostolski w Wielki Czwartek: Każdy dobry uczynek względem drugiego człowieka jest posługą mycia nóg

2024-03-29 08:56

[ TEMATY ]

nuncjusz

Wielki Czwartek

Nuncjusz Apostolski

Episkopat news

Każdy dobry uczynek względem drugiego człowieka - zwłaszcza cierpiącego i tego, który nie cieszy się wielkim poważaniem - jest posługą mycia nóg. Do tego właśnie wzywa nas Pan: uniżyć się, nauczyć się pokory i odwagi dobroci - mówił Nuncjusz Apostolski w Polsce abp Antonio Guido Filipazzi w homilii Mszy św. Wieczerzy Pańskiej, której przewodniczył w Sanktuarium Narodowym św. Andrzeja Boboli w Warszawie.

Nuncjusz Apostolski przypomniał, że Mszą św. Wieczerzy Pańskiej rozpoczyna się święte Triduum Paschalne. „Na początku świętego Triduum prośmy przede wszystkim o łaskę głębokiego poruszenia serc wielkością tajemnic, które są celebrowane w tych dniach. Prośmy o łaskę przeżycia tych tajemnic dogłębnie i duchowo, a nie szybko i powierzchownie” - zaznaczył.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję