Ciekaw jestem, jak ci dzisiaj szeleściła jesień pod nogami. Nie wiem, czy pamiętasz, jak w dzieciństwie wbiegaliśmy w zgrabione sterty liści i rozkopywaliśmy je z takim rozmachem, jakby się miały unieść wysoko i z powrotem poprzyczepiać do gałęzi. Jakby nasz śmiech miał zatrzymać czas i przestraszyć nadchodzące przymrozki. I zatrzymywał!
Albo ten listopad, niby ziąb, ale czasem nagle robi się tak ciepło, że zdejmujesz kurtkę, wieszasz ją na torbie, bo słońce tak przyjemnie grzeje przez cienki sweter. Lubisz to?
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Pytam cię o te drobiazgi: bo jest taki rodzaj ciepła, bo jest taki szelest pod nogami i są takie momenty smutku i szczęścia, których nikt nie przeżyje tak jak ty. Bo nosisz w sobie takie uczucia, takie wspomnienia i takie skojarzenia, do których nikt inny nie będzie miał dostępu. Chyba że kogoś zaprosisz i opowiesz mu o swoim przeżywaniu świata, jesieni, widoku za oknem. Takie spotkania chronią przed samotnością, są jak otwarte okna.
Reklama
Kiedy czytamy Ewangelię, to tam bez przerwy ktoś kogoś spotyka. Bóg ciągle jest w drodze i co chwilę komuś w tej drodze towarzyszy: dziewczynie z ulicy, żebrakom, trędowatym, a nawet uczonym w Piśmie, którzy sądzą, że pozjadali wszystkie instrukcje obsługi. Jakby Bogu zależało na tych spotkaniach i na tej bliskości. Widocznie jest taki rodzaj szczęścia, które nie pochodzi z tego świata. Ale przychodzi do nas przez innych.
Teksty zainspirowane Spotkaniami pojedynczymi, które były prowadzone przez Wspólnotę Bożego Ojcostwa (www.ojcze.pl) dla osób samotnych, rozeznających powołanie, szukających swojego miejsca na ziemi.
* * *
Ks. Rafał Kowalski
psycholog, pracuje w Ośrodku Terapii Uzależnień „Betania”. Posługuje w Wyższym Seminarium Duchownym w Częstochowie, związany ze Wspólnotą Bożego Ojcostwa
