Jubileusz ks. Mariana Dudy

W tym roku rodzina i przyjaciele ks. dr. hab. Mariana Dudy, dyrektora Wyższego Instytutu Teologicznego w Częstochowie, wraz z Jubilatem dziękowali Panu Bogu za 40 lat jego posługi kapłańskiej

Beata Stypułkowska

[ TEMATY ]

jubileusz

Archiwum ks. Mariana Dudy

Ks. Marian Duda przyjmuje jubileuszowe życzenia

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Uroczystość odbyła się w kościele św. Jana Chrzciciela w Choroniu, gdzie gospodarzem jest ks. kan. Jan Lisiecki. Okolicznościowe kazanie wygłosił ks. dr Stanisław Jasionek. Na początku ukazał obraz kapłana w oczach współczesnego zlaicyzowanego świata. – Być kapłanem, mówi ten świat, to być po prostu kimś śmiesznym, jakąś postacią z bajkowego świata dzieci, jakimś ambasadorem nieistniejącego świata. Czasem potrzebnym do upiększenia ceremonii ślubnych czy pogrzebowych. Być kapłanem, podpowiada ten świat, to być po prostu kimś, kto wyszedł z mody i jest reliktem ciemnego średniowiecza, człowiekiem retro. Kimś, kto nie ma nic ciekawego do powiedzenia współczesnemu światu – mówił. Następnie wymienił grupy, które potrzebują Chrystusa, ponieważ tak naprawdę „świat jest spragniony: dobra, prawdy, piękna i autentycznej miłości. A tym wszystkim jest Chrystus”. – Potrzebują Go ślepcy, którzy pozbawieni światła wiary, chodzą po omacku, czekając na uzdrowiciela. Potrzebują Chrystusa głodni, spragnieni siły eucharystycznego Chleba. Potrzebują Go okryci trądem grzechu, umarli duchowo, upadłe Magdaleny, wytykane palcami przez otoczenie. Potrzebują Chrystusa Nikodemowie, szukający Go pod osłoną nocy – wymieniał. – Kto odkrył prawdę, że Bóg go kocha, doświadcza nieba już tu na ziemi, bo nosi niebo w swym sercu – podsumował ks. Jasionek.

Wskazał na Księdza Jubilata jako na tego, który to wszystko niesie współczesnemu człowiekowi. – Zrozumiałeś to, Księże Marianie, 40 lat temu i poszedłeś za Chrystusem, by ludziom błądzącym w ciemnościach, po bezdrożach grzechu, przywracać światło wiary, karmić ich prawdą Ewangelii, wskrzeszać do nowego życia, udzielać przebaczenia, dodawać odwagi do mężnego wyznawania wiary. Zrozumiałeś także – i to przekazywałeś na wykładach klerykom, że kapłaństwa trzeba się uczyć przez całe życie, aby odpowiadać światu na jego niedomogi – mówił w kazaniu. Kaznodzieja przybliżył następnie główne drogi duszpasterskie ks. Dudy. Wymienił posługę w parafiach, pracę naukową, niezliczone rekolekcje, służbę społeczną uhonorowaną krzyżem „Wolności i Solidarności”, organizację VI Światowego Dnia Młodzieży, wybudowanie wież katedralnych, które ubogaciły jej zewnętrzny wygląd oraz udział w powstaniu i rozwoju Radia Fiat. – Chcemy dzisiaj podziękować Panu Bogu za twą wierną 40-letnią służbę kapłańską i za to, że Duch Święty dawał Ci tyle mocy i mądrości, że Boże dzieło powierzone Ci przez Kościół, na każdym etapie Twego życia nie zmarniało, ale na naszych oczach przyniosło obfity plon – podsumował ks. Stanisław.

Mszę św. koncelebrowali: ks. Marian Duda, ks. inf. Marian Mikołajczyk, ks. kan. Andrzej Kuliberda, ks. prał. Andrzej Przybylski, ks. Łukasz Dyktyński, ks. prał. Jarosław Sroka, ks. Krzysztof Śmigiera oraz ks. Leszek Łuszcz. W liturgii brał również udział dk. Maciej Modrzejewski. Wśród wiernych byli siostry i bracia ze Wspólnoty Baranka, Siostry Nazaretanki oraz władze samorządowe: sołtys z Choronia – Edward Mizera, wójt Olsztyna – Tomasz Kucharski oraz wójt Poraja – Łukasz Stachera. Na Mszy św., uświetnionej obecnością chóru archikatedralnego „Basilica Cantans”, zostały po raz pierwszy wykonane mszalne części stałe („Kyrie”, „Sanctus”, „Agnus Dei”) napisane i przygotowane specjalnie na tę uroczystość przez Włodzimierza Krawczyńskiego, dyrygenta chóru. Jubileusz miał miejsce 17 maja br. w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2015-06-11 09:55

Reklama

Wybrane dla Ciebie

To już 8 wieków

Niedziela sandomierska 13/2015, str. 6-7

Ks. Adam Stachowicz

[ TEMATY ]

parafia

jubileusz

Ks. Adam Stachowicz

Kościół w Wielowsi

W uroczystość św. Gertrudy, patronki parafii w Tarnobrzegu-Wielowsi, świętowano niecodzienny jubileusz 800 lat istnienia wspólnoty parafialnej. 15 marca Mszy św. jubileuszowej przewodniczył bp Krzysztof Nitkiewicz. Wraz z parafianami i przybyłymo gośćmi modlili się przedstawiciele lokalnych władz, stowarzyszeń społecznych i grup parafialnych. Historię parafii przybliżył Marian Zioło. Podczas homilii Ksiądz Biskup mówił o znaczeniu świątyni w duchowym rozwoju i wzrastaniu człowieka. – Popatrzmy na krzyż, on nam mówi o miłości Boga, który zesłał na ziemię swojego jedynego Syna i przyjął Jego ofiarę za zbawienie świata. Popatrzmy na krzyż i uwierzmy w Chrystusa, bo tylko On może nas zbawić. Krzyż opowiada o Bożym Miłosierdziu, które przykrywa nawet najstraszniejsze nasze grzechy, jeżeli je uznamy i okażemy skruchę. Tę prawdę głosi od początku swojej misji Kościół, a każda świątynia jest miejscem, gdzie ona w szczególny sposób rozbrzmiewa i urzeczywistnia się. Ta prawda zachęca jednocześnie do przyjęcia postawy wdzięczności wobec Boga i okazywania miłosierdzia drugiemu człowiekowi. Tak dzieje się w Wielowsi od ośmiu wieków i jestem przekonany o wielkiej roli świątyni i parafii w życiu waszej wspólnoty, waszych rodzin i konkretnych ludzi. Tutaj zrodziliście się do nowego życia. Tutaj kształtujecie wasze człowieczeństwo na podobieństwo Chrystusa – prawdziwego Boga i człowieka. Przychodźcie tu często, starajcie się uczestniczyć zawsze w niedzielnej Mszy św. i nie odrywajcie wzroku od krzyża. Żadne inne miejsce na Ziemi nie jest w stanie zastąpić świątyni. Żadne wydarzenie, spotkanie czy zajęcie nie da Wam tyle ile właściwie przeżyta Msza św. Niech Chrystus uleczy nasze słabości, niech oddali od nas złe myśli, pozwoli przezwyciężyć pychę i pomoże kroczyć Jego drogą, drogą miłosierdzia – wskazywał Kaznodzieja.

CZYTAJ DALEJ

Realizm duchowy św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Niedziela Ogólnopolska 28/2005

O. Sergiusz Niziński OCD

[ TEMATY ]

święta

pl.wikipedia.org

Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę - czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii. Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”. Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość, nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia. Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu. Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie. Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło. Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu, albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości. Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością. Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę, że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?

CZYTAJ DALEJ

USA: za przykładem Eriki Kirk aktor Tim Allen wybaczył zabójcy swego ojca

2025-10-01 19:17

ACI Prensa
/KAI

[ TEMATY ]

świadectwo

świadectwa

adobe Stock

Amerykański aktor i komik Tim Allen, znany z ról w ponad 30 filmach i w kilku serialach telewizyjnych, wyznał, że wybaczył zabójcy swego ojca sprzed ponad 60 laty. Na stronie X napisał, że do podjęcia tej decyzji skłonił go "przejmujący gest" Eriki Kirk, która niedawno oświadczyła przed milionami widzów w Stanach Zjednoczonych i w innych krajach, iż wybacza mordercy jej męża Charliego. Aktor zapewił, że jej przykład sprawił, iż znalazł w sobie siłę, aby przebaczyć człowiekowi, który pozbawił życia jego ojca, gdy on sam miał 11 lat.

Podziel się cytatem Przywołał w tym kontekście niedawne "poruszające" słowa wdowy po zamordowanym 10 września działaczu chrześcijańskim Charlie Kirku, która przez łzy powiedziała m.in.: "Ten człowiek... ten młody człowiek... wybaczam mu". Aktor oświadczył, że właśnie te słowa głęboko go poruszyły i to pod ich wpływem postanowił po ponad 60 latach przebaczyć temu, kto zabił jego ojca.

CZYTAJ DALEJ

Reklama