ANNA CICHOBŁAZIŃSKA: - Przyjechałaś, Danusiu, z zachodniej Ukrainy. Czy wojna też tam dotarła?
DANUTA IWANKOWICZ: - Bezpośrednio nie strzelają, nie zabijają. Jest spokojnie, jeżeli można to nazwać spokojem, bo skutki wojny odczuwamy i my. Dwa razy w tygodniu dwa ogromne tiry z pomocą dla żołnierzy na wschodzie wyjeżdżają z Tarnopola, wypełnione przetworami, domowymi wypiekami, ciepłą odzieżą, kołdrami... Do paczek dla żołnierzy dzieci ze szkół i przedszkoli dołączają rysunki z życzeniami. Kończą je wzruszającymi słowami: „Wracajcie żywi do domu. Czekamy na was”. W listach dzieci rysują ukraińskie flagi i czerwone owoce kaliny - symbole Ukrainy. Mamy informacje, że żołnierze bardzo się cieszą z tych listów. Nie czują się tak samotni. Wielu z nich przecież zostawiło w domach maleńkie dzieci.
- Kto przygotowuje tę pomoc?
Pomóż w rozwoju naszego portalu
- Paczki przygotowują wolontariusze. To mieszkańcy Tarnopola. W mieście usytuowano cztery punkty, do których przynoszone są rzeczy dla żołnierzy. Na początku wojny nasi żołnierze z poboru powszechnego nie mieli praktycznie żadnego wyposażenia wojskowego. Rodziny kupowały kamizelki kuloodporne, buty, hełmy, całą żołnierską wyprawkę. Matki, które nie miały pieniędzy, by kupić wyposażenie wojskowe dla synów, przekraczały granicę z Polską i tu nabywały je - dla swoich synów i synów sąsiadów. Ponieważ można było przewieźć przez granicę tylko jedną kamizelkę kuloodporną, matki drugą zakładały na siebie i tak przekraczały granicę.
W pomoc żołnierzom włączają się dzieci, rezygnując z upragnionych zabawek czy elektronicznych gadżetów. Jeden z moich sąsiadów - 11-letni chłopiec, który miesiącami składał na tablet, po ogłoszeniu mobilizacji uzbieraną kwotę przeznaczył na potrzeby wojska. Ten gest chłopca rozniósł się echem po dzielnicy. Zgłosiło się kilku właścicieli firm, którzy - wzruszeni - obiecali kupić chłopcu wymarzony tablet.
- Każda wojna niesie śmierć. Czy śmierć dotarła także do Tarnopola?
- Tak. Najbardziej boli to, że na ochotników zgłaszają się młodzi, wykształceni ludzie. Studenci akademii medycznej, politechniki, akademii ekonomicznej biorą urlopy dziekańskie i jadą na front. Ten kwiat ukraińskiego narodu nierzadko wraca do domu w trumnach. Mieliśmy już cztery takie pogrzeby. 19-letni student ze Zbaraża, jedyny syn w rodzinie, najpierw był na Majdanie Niepodległości, a gdy zaczęła się wojna, pojechał na wschód. I zginął. Młodzi chłopcy na pytanie, czy nie boją się iść na wojnę, odpowiadają, że boją się, ale jeszcze bardziej boją się utraty wolności. Takie zdarzenia - matki przenoszące przez granicę ukryte kamizelki kuloodporne dla swoich synów, dzieci rysujące symbole Ukrainy i oddające najcenniejsze zabawki, ciała młodych ludzi przywożonych w trumnach - ilustrują sytuację w naszym kraju.
- Jakie są nastroje wśród mieszkańców Tarnopola?
- My nigdy się nie poddamy. O godz. 9 wieczorem codziennie łączymy się we wspólnej modlitwie o pokój. To inicjatywa Cerkwi greckokatolickiej. Modlitwa ma swoją siłę. Prawda, wiara, dobro zwyciężą. Nie jesteśmy sami w tej walce. Chciałabym serdecznie podziękować każdemu Polakowi w imieniu swoim i wszystkich Ukraińców za modlitwę, za wsparcie, które przejawia się w różnych wymiarach. Odczuwamy to i jesteśmy tym silniejsi. Trzymajmy się razem. Jeżeli Pan Bóg z nami, to kto przeciwko nam?
