Kielce świętowały 14 czerwca 220. rocznicę Powstania Kościuszkowskiego. Była Msza św. w intencji Ojczyzny w kościele św. Wojciecha z udziałem przedstawicieli władz państwowych i samorządowych, licznych pocztów sztandarowych szkół, organizacji patriotycznych i kombatanckich, uroczysty przemarsz pod Płytę Kościuszki na Wzgórzu Zamkowym i śpiew patriotycznych pieśni. Organizatorem uroczystości było Stowarzyszenie Ochrony Dziedzictwa Narodowego, Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych nr 1 w Kielcach i Zakład Doskonalenia Zawodowego. Pamięć o powstaniu towarzyszyła kolejnym pokoleniom Polaków walczącym o niepodległość, budowała ducha narodowego i patriotyzm narodu. W Kielcach nie brak śladów związanych z Insurekcją.

Po bitwie pod Szczekocinami, stoczonej 6 czerwca 1794 roku, Tadeusz Kościuszko wyruszył z wojskami w kierunku Warszawy, po drodze zatrzymując się na postój w Kielcach. Obozował tutaj dwa dni – od rana 9 do wieczora 10 czerwca 1794 roku. Z Kielc Kościuszko poszedł z wojskiem przez Zagnańsk, Lipowe Pole, Szydłowiec, Radom i Jedlińsk w kierunku Warszawy.

Wojska powstańcze obozowały na błoniach za Kielcami. Tutaj Kościuszko wygłosił „Raport do Narodu”, spisany 9 czerwca w tym obozie, oraz manifest wojny wypowiedzianej Prusakom. 25 czerwca 1936 roku delegacja Ogólnopolskiego Związku Podoficerów Rezerwy pobrała na Kopiec Marszałka Józefa Piłsudskiego na Sowińcu w Krakowie ziemię z miejsca obozowania wojsk Kościuszki.

W szpitalu św. Leonarda z klasztorem i kościołem przebywali żołnierze ranni pod Szczekocinami, wśród nich Wojciech Bartos Głowacki. Zmarł 9 czerwca w szpitalu św. Leonarda wraz z sześcioma innymi żołnierzami. Pochowano ich z miłosierdzia (za darmo) w kolegiackim, dziś katedralnym Ogrójcu. W pogrzebie zmarłego Bartosa uczestniczył sam Naczelnik. Po kilkunastu latach przeniesiono zwłoki bohatera na bardziej honorowe miejsce – na cmentarz przy katedrze i pochowano między dwoma wiązami po prawej stronie kościoła – opowiada Andrzej Wiatkowski.

Sam Naczelnik kwaterował w Rynku, w domu zwanym „Wójtostwo”. O wizycie przypomina tablica na ścianie narożnej kamienicy przy Rynku i ul. Św. Leonarda.

Ten pobyt wpisał się w serca kielczan bardzo mocno. W 1908 roku udało się zmienić nazwę ul. św. Aleksandra na Aleksandra – jej część południową i część północną – na Tadeusza. Użycie dwóch imion jako nazw ulicy, było wybiegiem politycznym, ale w domyśle jej patronem został Tadeusz Kościuszko, na którego zaborcy nigdy by się nie zgodzili. Uchwałą Rady Miasta Kielce z dnia 6 września 2012 roku nazwę ulicy zmieniono na „Ul. Generała Tadeusza Kościuszki” – opowiada Wiatkowski.

W 1917 r., w 100. rocznicę powstania w Kielcach, wystawiono 14 października 1917 r. sztukę „Kościuszko pod Racławicami”, wydano specjalny numer „Gazety Kieleckiej”. Wtedy na północnej ścianie dzwonnicy odsłonięto tablicę z płaskorzeźbą Kościuszki. W 1941 r. Niemcy zniszczyli tablicę. W tym miejscu symbolicznie w 1943 r. harcerze z Szarych Szeregów umieścili znak Polski Walczącej. Rozbitą płytę odnaleziono i poddano rekonstrukcji w 1970 roku. Została umieszczona na Wzgórzu Zamkowym. Trzeciego maja 1983 r. w atmosferze patriotycznej manifestacji znowu odsłonięto płytę Kościuszki.

Przy zbiegu ulic Gen. Tadeusza Kościuszki i Św. Leonarda stoi pamiątkowy kamień z tablicą. Kamień położony został w 100. rocznicę śmierci Naczelnika 28 października 1917 roku.