Ksiądz Paweł Samborski, wikariusz w parafii pw. bł. Karoliny Kózki w Rzeszowie został kapelanem Wojskowego i Szpitalnego Zakonu św. Łazarza z Jerozolimy. Ta organizacja już niebawem swe struktury oficjalnie zawiąże w diecezji rzeszowskiej. Kim są lazaryci? Zakon Rycerzy i Szpitalników św. Łazarza z Jerozolimy jest jedną najstarszych chrześcijańskich instytucji szpitalnych. Dziś tworzą go osoby oddane życiu w zgodzie z zasadami chrześcijańskiej wiary i miłosierdzia wobec innych, zarówno duchowni – przeorzy i kapelani, jak i świecy – kawalerowie i damy.
Historia tego zgromadzenia jest niezwykle bogata. Zakon św. Łazarza powstał w 1098 r. w Ziemi Świętej, podczas I wyprawy krzyżowej. Swą nazwę wziął od biblijnego Łazarza, patrona trędowatych. Jemu też dedykował większość swych szpitali i kościołów. Początkowo był to zakon szpitalny. Jednak, kiedy konieczna stała się ochrona hospicjów przed rabusiami czy niewiernymi, założona została „milicja” złożona z trędowatych „rycerzy”, pacjentów, u których choroba nie była jeszcze zaawansowana. Z czasem zbrojne ramię zgromadzenia zaczęli tworzyć zdrowi rycerze, którzy uczyli lazarytów sztuki walki. I to za ich sprawą zgromadzanie przekształciło się w zakon rycerski. Do Polski lazaryci przybyli najprawdopodobniej w XIII wieku. Tu, mnisi św. Łazarza zarządzali lazaretami przy większych miastach.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Lazaryci na Podkarpaciu
Ideę Zakonu św. Łazarza przyniósł na Podkarpacie w 2004 r. o. Grzegorz, kapucyn pracujący w jednej z krośnieńskich parafii. Udało mu się zebrać grupę wolontariuszy, którzy pomagali w krośnieńskim hospicjum. W 2012 r. krośnieńscy lazaryci zarejestrowali swą organizację jako stowarzyszenie, które dziś liczy ok. 40 wolontariuszy oraz 10 dam i kawalerów – opowiada Jan Szmyd, komandor Komandorii Polskiej Wojskowego i Szpitalnego Zakonu św. Łazarza z Jerozolimy. Na co dzień pełni funkcję komendanta powiatowego PSP w Brzozowie. Zaproszono go na szkolenie dla młodzieżowej drużyny lazarskiej przy OSP w Polance, z zakresu udzielania pierwszej pomocy przedmedycznej oraz szkolenie z zakresu ochrony przeciwpożarowej. – Ujęła mnie ta młodzież, jej zaangażowanie, pasja, postawa i to, że Zakon nawiązuje do tradycji, która liczy ponad 900 lat – tłumaczy swą decyzję o wstąpieniu w szeregi Szpitalników Jan Szmyd. – Poniekąd ziściło się również moje dziecięce marzenie. Jak każdy chłopiec chciałem zostać rycerzem. Pytany o to, czym stowarzyszenie zajmuje się dzisiaj, mówi: – Nasza działalność polega na uczestniczeniu w akcjach typu „Szlachetna paczka”, „Pola nadziei”, Dzień Dziecka. Mamy regularne dyżury w krośnieńskim hospicjum – 2 razy w tygodniu. W razie potrzeby udzielamy pierwszej pomocy czy też pomagamy w różnego rodzaju zbiórkach, np. środków finansowych dla potrzebujących.
Rzeszowski kapelan lazarytów
Ducha lazaryńskiego ma podtrzymywać i ożywiać świeżo mianowany kapelan Szpitalników, ks. Paweł Samborski. Jest jednym z trzech w Polsce kapłanów – lazarytów. – Nie można służyć chorym, bez tej podbudowy duchowej – mówi. Dlatego jako kapelan będzie kładł duży nacisk na formację duchową lazarytów, na rekolekcje dla świeckich, na różnego rodzaju spotkania. Jako członek Zakonu jest zobowiązany do posługiwania chorym i cierpiącym, niesienia im pomocy, towarzyszenia w trudnych chwilach. – Przeprowadziłem również wiele rozmów z rodzinami chorych – dodaje. Nie ukrywa, że ta posługa jest dla niego okazją do wdzięczności za życzliwość i dobro, którego doświadczył, kiedy 20 lat temu sam ciężko zachorował. Podczas uroczystości inwestytury Komandorii Polskiej, która 17 października odbyła się w Starej Wsi koło Brzozowa, został uroczyście włączony w poczet Zakonu. Podkreślił wtedy, że podstawowym filarem działalności Zakonu Szpitalników jest duchowość. Bez tego filaru nie da się realizować tej tradycji, którą niesie Zakon. Znakiem rozpoznawczym Szpitalników jest ośmiorożny zielony krzyż, który nawiązuje do 8 Błogosławieństw i 8 cnót rycerskich. – Żeby być dobrym lazarytą, część człowieka musi umrzeć – mówi Jan Szmidt. – Trzeba zrezygnować z siebie na rzecz innych – tłumaczy. Pytany o nagrodę, mówi: – Dla nas największą nagrodą jest uśmiech osoby, której pomogliśmy. Sukcesem jest też to, że możemy nieść pomoc, że jesteśmy potrzebni bliźnim. Aby zrozumieć tę prawdę, która jest istotą relacji międzyludzkich, potrzeba czasem wstrząsu, trudnego doświadczenia. Najlepiej obrazuje to sytuacja św. Łazarza z Betanii, któremu dopiero śmierć objawiła Prawdę. Liturgiczne wspomnienie tego świętego przypada 17 grudnia.
