W czasach - kiedy z przerażeniem dowiadujemy się, że pośród nas żyją matki zabijające bez skrupułów swoje kilkumiesięczne a nawet kilkuletnie dzieci - Kościół przypomina nam najpiękniejsze, ale zarazem najtrudniejsze przykazanie Chrystusa: „Miłujcie się wzajemnie tak, jak Ja was umiłowałem”.

Poprzeczka ustawiona została wysoko. Jezus bowiem prosił nas o miłość gotową oddać życie za swoich bliskich i przyjaciół - o taką, jaką On nas umiłował... aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej.

On uczy nas miłości, która winna być, jak określił to św. Paweł: ofiarną, skłonną do poświęceń, cierpliwą, niezazdrosną, nieszukającą poklasku, wyzbytą pychy, pokorną, nieszukającą własnej korzyści, nieunoszącą się gniewem, niepamiętliwą złego, niegodzącą się z jakąkolwiek niesprawiedliwością; miłością, która wszystko zniesie i przetrzyma.

„Nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (por. J 15,13). Poprzeczka została wysoko ustawiona, zwłaszcza kiedy Jezus zadeklarował podczas Ostatniej Wieczerzy: Oto moje ciało - bierzcie je i jedzcie. Oto moja krew - weźcie ją i pijcie... i powtarza je uczestnikom każdej Mszy św.: „I wy to czyńcie na moją pamiątkę”.

Czy taką ofertę, deklarację gotowy jesteś złożyć swoim bliskim: dzieciom, mężowi, rodzeństwu: Oto ja, oto moje ręce, oto moje serce, oto moje ciało i krew. Bierzcie i jedzcie, bierzcie i pijcie aż do dna... abyście życie mieli, i mieli je w pełni... abyście żyli w prawdzie a nie w oparach pozorów szczęścia; w braterskiej jedności mojego Kościoła.

Jezus mówił: Jeżeli Ja Bóg i Pan uniżyłem się i stałem się człowiekiem - jeżeli Ja, wasz mistrz, nie tylko umyłem wasze nogi, i wy winniście sobie wzajemnie posługiwać, miłować się odwzajemnianą miłością (por. J 13,15). Czyny miłości są znakiem rozpoznawczym naszej chrześcijańskiej wiary. Po nich wszyscy mają rozpoznać, że jesteśmy uczniami Jezusa. A nade wszystko poprzez nie nasi bliscy: żona, mąż, dzieci, sąsiedzi mają doświadczyć miłości, jaką Bóg nas miłuje. Jest na świecie wiele bólu i łez, które oczekują, by ktoś je otarł.

Poprzeczka została wysoko ustawiona, ale jeżeli chcemy szczycić się mianem chrześcijan, usiłujmy ją przeskoczyć.