Akcja Katolicka

Akcja Katolicka to stowarzyszenie katolików świeckich, którzy w zorganizowanej formie ściśle współpracują z hierarchią kościelną w realizacji ogólnego celu apostolskiego Kościoła. Swoimi korzeniami stowarzyszenie sięga czasów przedwojennych i działalności, m.in. bł. Stanisława Starowieyskiego. - Impulsem do odrodzenia Akcji w czasach współczesnych były słowa bł. Jana Pawła II, który 12 stycznia 1993 r. powiedział, że jeśli w Kościele mają działać stowarzyszenia, to z pewnością trzeba, aby na nowo ożyła Akcja Katolicka - mówi Małgorzata Stacharska, prezes Instytutu Akcji Katolickiej Archidiecezji Lubelskiej (IAK AL). Trzy lata później Konferencja Episkopatu Polski oficjalnie powołała Akcję Katolicką. W naszej archidiecezji - za sprawą abp. Bolesława Pylaka i delegowanego przez niego ks. Ryszarda Podpory - próby odrodzenia Akcji sięgają 1995 r.. Wówczas, w niedzielę Chrystusa Króla, odbyła się pierwsza archidiecezjalna pielgrzymka środowiska Akcji na Jasną Górę. Oficjalnie IAK AL został powołany do życia 10 czerwca 1996 r. Patronują mu bł. Stanisław Starowieyski oraz kard. Stefan Wyszyński. Stowarzyszenie cieszy się zaufaniem pasterzy diecezji - obecnie abp. Stanisława Budzika, a wcześniej abp. Bolesława Pylaka i śp. abp. Józefa Życińskiego.

Reklama

- Współczesna Akcja Katolicka w dużej mierze jest spadkobierczynią idei z czasów przedwojennej Polski. Naszym zadaniem jest pogłębianie życia religijnego i moralnego. To również przenikanie wartościami ewangelicznymi wszystkich płaszczyzn życia społecznego, a także angażowanie się w wychowywanie dzieci i młodzieży - mówi M. Stacharska. Wśród zadań wymienia również zajmowanie stanowisk w sprawach publicznych, reagowanie na zagrożenia wiary i moralności chrześcijańskiej, czy kształtowanie działaczy katolickich i przygotowywanie ich do aktywności w życiu społecznym, gospodarczym i kulturalnym. Liczne działania podejmowane przez świeckich mają ukazać ich wielką siłę i odpowiedzialność za kształt życia różnych wspólnot: rodziny, parafii, ojczyzny. - Struktury Akcji zbudowane są trójstopniowo. Podstawową jednostką jest Parafialny Oddział Akcji Katolickiej (POAK), następnie są diecezjalne i krajowy Instytut Akcji Katolickiej. Władzę w stowarzyszeniu sprawują świeccy, z którymi na wszystkich szczeblach współpracują kapłani jako asystenci. Obecnie archidiecezjalnymi asystentami Akcji Katolickiej są ks. Maciej Staszak i ks. Michał Głowacki - wyjaśnia M. Stacharska.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Oprócz formacji osobistej, którą podejmują członkowie stowarzyszenia, działalność poszczególnych parafialnych oddziałów zależy od potrzeb, pomysłów i możliwości jej członków. Wśród licznych działań członków Akcji Pani Prezes wymienia, m.in. działalność kulturalną i edukacyjno-wychowawczą. - Nasz Instytut od wielu lat organizuje wypoczynek dla dzieci i młodzieży. Wakacje spędzone z nami to dla setek uczniów nie tylko dobra zabawa, ale także czas spotkania z Bogiem i refleksji nad najważniejszymi wartościami. Poza tym od trzech lat na płaszczyźnie archidiecezji organizowany jest konkurs piosenki religijnej „Soli Deo”, dedykowany naszemu patronowi Prymasowi Tysiąclecia. Konkurs jest okazją nie tylko do zaprezentowania wokalnych talentów, ale także do ukazania młodemu pokoleniu narodowych tradycji i osób, które w szczególny sposób umiłowały Boga i ojczyznę. Służy temu również wieczornica z okazji Święta Niepodległości, organizowana przez nas od wielu lat - wylicza. Podejmując pracę z dziećmi i młodzieżą, parafialne oddziały Akcji prowadzą m.in. świetlice opiekuńczo-wychowawcze organizują spotkania mikołajkowe i konkursy, a także podejmują działalność charytatywną, obejmując nią ubogie i wymagające pomocy rodziny. - Nasze święto patronalne jest okazją do uhonorowania tych, którzy wzorowo realizują działania statutowe. W tym roku chcemy nagrodzić POAK z parafii pw. św. Antoniego w Kraśniku, który organizuje, m.in. festiwal piosenki religijnej - mówi M. Stacharska.

By sprostać licznym zobowiązaniom i zadaniom, członkowie Akcji Katolickiej troszczą się o swój rozwój duchowo-intelektualny. Umocnieniu służą m.in. adwentowe i wielkopostne dni skupienia, doroczne rekolekcje, spotkanie opłatkowe, a przede wszystkim comiesięczne spotkania formacyjne, rozpoczynane Eucharystią. Członkowie i sympatycy Akcji Katolickiej uczestniczą również w dorocznych spotkaniach w Wąwolnicy i Surhowie. - We wrześniu pielgrzymujemy do sanktuarium św. Łukasza w Surhowie, miejsca związanego z osobą kard. Stefana Wyszyńskiego. Z kolei ostatnia niedziela maja to dla nas dzień zawierzenia dzieła Pani Kębelskiej i oficjalnego przyjęcia w nasze szeregi nowych członków - wyjaśnia Pani Prezes. Z radością podkreśla, że co roku szeregi Akcji powiększają się o kolejne wartościowe osoby. - Akcja Katolicka Archidiecezji Lubelskiej liczy obecnie 501 członków, zgrupowanych w 70 oddziałach. Mamy nadzieję, że będzie nas jeszcze więcej. Bo w naszym stowarzyszeniu jest miejsce dla każdego - zaprasza M. Stacharska.

Instytut Akcji Katolickiej Archidiecezji Lubelskiej, ul. Droga Męczenników Majdanka 27, 20-325 Lublin, tel. (81) 443-19-22; tel. kom. 516-167-552
Strona internetowa: www.ak.kuria.lublin.pl
Sekretariat czynny w czwartki w godz. 13.00-18.00 oraz w piątki w godz. 8.00-13.00

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93). W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć. Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów. Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu. W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła. W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11). Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe. W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy. Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy. Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność. Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie. W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa. Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”