Ten pisarz religijny, tłumacz, dogmatyk, działacz kontrreformacyjny, polonista, wiceprowincjał Zakonu Jezuitów w Polsce, urodził się w 1541 r. w Wągrowcu, w zamożnej rodzinie mieszczańskiej. Początkowo uczył się w szkole cystersów, wykazując duże zdolności. W 1555 r. udał się na Śląsk (prawdopodobnie do Wrocławia), aby dalej się kształcić. Jako młody człowiek skłaniał się ku luteranizmowi. Jednak pod wpływem lektury Hozjusza Confesio fidei... porzucił te sympatie. 26 kwietnia 1558 r. zapisał się do Akademii Krakowskiej, gdzie już w 1559 r. uzyskał bakalaureat sztuk wyzwolonych. Podczas wielkiej zarazy wyjechał na dwór biskupa kujawskiego Jakuba Uchańskiego, który polecił mu nauczanie łaciny, greki i niemieckiego w swojej szkole pałacowej. W 1562 r. wysłano go do Wiednia. W jezuickim kolegium studiował filozofię, matematykę i grekę. Gdy wrócił do kraju, Uchański, będąc już prymasem, wprowadził go do kapituły łęczyckiej i mianował swym sekretarzem. Jednak Wujek udał się do Rzymu, gdzie rozpoczął nowicjat w Zakonie Jezuitów. 8 grudnia złożył pierwsze śluby i zaraz zaczął studia teologiczne w Kolegium Rzymskim. Wrócił do Polski w 1567 r. na polecenie przełożonych.
W Pułtusku rozpoczął wykłady retoryki i nauki katechizmu. 3 października 1568 r. złożył profesję zakonną i w tym samym roku otrzymał święcenia kapłańskie. Zaraz zaczął głosić kazania w miejscowej kolegiacie i objął urząd prokuratora domu. Jednocześnie rozpoczął działalność pisarską. W 1571 r. opuścił Pułtusk, udając się na Ruś w sprawach zakonnych. Został wyznaczony na rektora fundowanego również wtedy kolegium w Poznaniu. Oprócz tego pełnił obowiązki kaznodziei w kolegiacie św. Marii Magdaleny. 25 czerwca 1573 r. otworzył szkołę. W Poznaniu napisał swe Postylle. Wyjechał stamtąd w maju 1578 r. w związku z nadzieją na założenie Akademii w Wilnie. Został mianowany rektorem kolegium wileńskiego. Tu również wykładał język hebrajski i egzegezę. Niebawem wyruszył do Rzymu, aby uzyskać od papieża bullę erygującą Akademię, co stało się 29 września 1579 r. Równocześnie na życzenie króla Stefana Batorego Wujek musiał opuścić Wilno i pojechać do Koloszwaru w Siedmiogrodzie w celu zorganizowania tam zakonnego kolegium. Przebywał tu w latach 1579-1584 - pełnił urząd rektora i organizatora, potem również kierował szkołą oraz rozpoczął budowę Seminarium Papieskiego. Brał udział w kongregacji zakonnej w Kaliszu, podczas której dyskutowano nad koniecznością przekładu Biblii na język polski. Kongregacja wyznaczyła go do tego zadania, dlatego jesienią 1584 r. udał się do Rzymu po odpowiednie zezwolenie papieskie. W 1585 r. prowincjał Paweł Campano mianował Wujka wiceprowincjałem polskich klasztorów. Znów rok później wyruszył do Siedmiogrodu w celu organizowania kolegium i szkoły w Koloszwarze. W Białogardzie zajmował się Wujek wychowaniem dorastającego księcia Zygmunta Batorego. Cały czas pracował nad przekładem Pisma Świętego. W 1589 r. skończył tłumaczyć Nowy Testament. Po zrezygnowaniu z funkcji przełożonego poświęcił się tłumaczeniu. Prace zostały niestety opóźnione przez ponowny wyjazd do Siedmiogrodu (wrzesień 1595), gdzie jako znawca tamtych terenów reaktywował opuszczone domy. Po tym pracowitym okresie wystarał się o powrót do Polski i zamieszkał w domu św. Barbary w Krakowie, gdzie skończył swój przekład i ostatnią pracę Żywot i nauka Jesu Christa. Zmarł 27 lipca 1597 r. i został pochowany w podziemiach kościoła św. Barbary.